بریده‌هایی از کتاب مردم مشوش

حتی خوشبخت‌ترین آدم‌ها هم همیشه خوشبخت نیستند

روگر چندان به تخم‌مرغ علاقه‌مند نبود اما گاه شب‌ها تا دیروقت می‌نشست و همین‌طور بی‌هدف تلویزیون می‌دید تا مبادا آنالینا را که سر به شانهٔ او خوابش برده بود از خواب بپراند.

"آدمی که از مغزش کار نمی‌کشه باید هی از پاهاش کار بکشه"

شاید همین امروز وسط شلوغی و جمعیت از کنار هم گذشته باشیم اما هم را ندیده باشیم، شاید الیاف کت تو لحظه‌ای لباس من را لمس کرده باشد و بعد از هم جدا شده باشیم. نمی‌دانم تو که هستی، نمی‌شناسمت. اما امشب که به خانه برگشتی، روز که تمام شد و شب که ما را فرا گرفت، نفسی عمیق بکش، چون ما از عهدهٔ امروز هم برآمدیم. و فردا روز دیگری آغاز خواهد شد.

می‌گویند شخصیت هر کس برآیندی است از تجربیات او. اما این حقیقت ندارد؛ نه کاملاً، چون اگر بنا بود تنها با گذشته‌مان تعریف شویم، نمی‌توانستیم خودمان را تحمل کنیم. باید بتوانیم خود را مجاب کنیم که ما چیزی بیشتر از فقط‌وفقط اشتباهات دیروزمان هستیم: انتخاب بعدی‌مان، فردایمان.

روزهایی که جاهایی از تو درد می‌کند که در هیچ عکس اشعهٔ ایکسی دیده نمی‌شود، و تو هیچ واژه‌ای برای تشریح آن نمی‌یابی، حتی برای آن‌ها که عاشقانه تو را دوست دارند.

روگر: من خیلی هم آرومم. جک: تجربه‌ام نشون داده که دقیقاً آدم‌های ناآروم این جمله رو می‌گن.

"آدم این‌قدر به طرفش عشق می‌ورزه که دیگه نمی‌تونه بدون اون زندگی کنه."

احمق خواندن دیگران خیلی راحت است اگر به آن‌ها به چشم انسان نگاه نکنی، مخصوصاً اگر کسانی را داشته باشی که سعی کنی در برابرشان آدم نسبتاً خوبی باشی. چون اینکه از آدم‌ها انتظار برود همیشه از عهدهٔ اکنون برآیند توقع بیجایی است.

ما باید بالغانه رفتار کنیم اما نمی‌دانیم چطور، چون شکست در بالغ بودن به‌شکل خطرناک و ناامیدکننده‌ای آسان است. چون همه کسی را دوست دارند و همهٔ آن‌ها که کسی را دوست دارند شب‌های وحشی بی‌خوابی را تجربه کرده‌اند، شب‌هایی که تا صبح از این دنده به آن دنده شده‌اند به امید پیدا کردن راهی برای آدم ماندن. و این گاه ما را به سمت کارهایی می‌راند که از دور ابلهانه و درک‌ناشدنی است اما در آن لحظه بهترین راه ممکن به نظر می‌آید.

وقتی سرگذشت کسی را دانستی دیگر نمی‌توانی مثل سابق از او تنفر داشته باشی.

سال نو از راه می‌رسد و آن‌قدرها فرقی با سال پیش برایت ندارد، مگر اینکه فروشندهٔ تقویم باشی.

آن‌ها را که دوست می‌داریم به نام‌های مستعار صدا می‌کنیم، چون عشق طالب واژه‌ای است که تنهاوتنها به تو تعلق داشته باشد.

این امری است درک‌ناشدنی برای پسرها، و شرمی برای پدرها: اینکه ما نه می‌خواهیم فرزندانمان رؤیای خودشان را دنبال کنند و نه اینکه پا جای پای ما بگذارند. درواقع، آنچه ما می‌خواهیم این است که ما پا جای پای آن‌ها بگذاریم وقتی که آن‌ها دارند رؤیاهای ما را دنبال می‌کنند.

عقایدمون واقعاً با هم فرق داره اما... من فکر می‌کنم آدم‌ها می‌تونن بدون اینکه با هم موافق باشن، با هم کنار بیان.

"می‌دونی بدترین چیز پدر و مادر بودن چیه؟ اینه که آدم فقط به‌خاطر بدترین ثانیه‌هاش قضاوت می‌شه. آدم هزار و یک کار رو درست انجام می‌ده و بعد فقط یکی غلط از آب درمی‌آد و بعد تو تا ابد می‌شی اون پدری که سرش گرم موبایلش بود و تاب خورد تو سر بچه‌اش. چند شبانه‌روز پشت‌سرهم چشم ازشون برنمی‌داری، بعد فقط می‌آی یه دونه پیامکت رو بخونی و همهٔ اون ثانیه‌هات از کف می‌ره. هیچ‌کس نمی‌ره پیش روان‌شناس تا از همهٔ اون هزاران باری حرف بزنه که تاب نخورده تو سر بچه‌اش. پدرومادرها با خطاهاشون تعریف می‌شن."

وقتی بچه‌ای، مدام انتظار می‌کشی بزرگ شوی و خودت برای خودت تصمیم بگیری. اما بزرگ که شدی تازه می‌فهمی این بدترین قسمت بزرگ شدن است.

هر صبح، چشم می‌گشاییم تا زندگی بهمنی از "یادت نرود!"ها را سرمان آوار کند. وقت فکر کردن نداریم، فرصت نفس کشیدن هم نداریم. تنها بیدار می‌شویم و خودمان را در انبوه زندگی دفن می‌کنیم، چون فردا روزی نو است با مشکلاتی نو. گاه سر کار یا در جلسهٔ اولیا و مربیان یا توی خیابان به دوروبرمان نگاهی می‌کنیم و دچار حملهٔ ترس می‌شویم، چون چنین به نظر می‌آید که همه می‌دانند چه‌کار باید بکنند جز ما. همه توان خرید همه‌چیز را دارند. همه حواسشان به همه‌چیز هست. همه قادر به انجام وظایفشان هستند.

نامش "بحران بازار اقتصاد" است و "سقوط بانک"، گرچه تنها کسی که در این میان سقوط می‌کند آدم‌ها هستند. بانک‌ها سر جای خود می‌مانند. اقتصاد قلب ندارد که بشکند

خوشبختی بستگی به توقع تو از زندگی دارد و ما امروزه اینترنت داریم؛ دنیایی کامل که مدام از ما می‌پرسد: "زندگیت این‌طوری که هست کامل و بی‌عیب‌ونقص است؟ چی؟ جواب بده! همین‌طور که هست کامل و بی‌عیب‌ونقص است؟ پس باید آن را تغییر دهی!"

اثری از هیچ مدرک دانشگاهی تحسین‌برانگیزی آویزان بر دیوارها نبود. به‌دلیلی مبهم، آن‌ها که مدارک تحسین‌برانگیزتری دارند بیشتر تمایل دارند آن را توی کشوی میزتحریرشان پنهان کنند.

ما بیشتر با آن‌هایی دعوا می‌کنیم که شبیهمان هستند، نه آن‌ها که با ما فرق دارند.

اما اگر تنها یک چیز از گردش روزگار و اینترنت آموخته باشی، آن این است که الزاماً چون راست می‌گویی، برندهٔ ماجرا نیستی.

حقیقت؟ حقیقتی در کار نیست. تمام آنچه ما دربارهٔ مرزهای کیهان می‌دانیم این است که مرزی در کار نیست، تمام آنچه دربارهٔ خدا می‌دانیم این است که هیچ نمی‌دانیم.

تو با پول‌هات چه‌کار می‌کنی؟" "فاصله می‌خرم." روان‌شناس تا کنون چنین پاسخی نشنیده بود. "چطور؟" "رستوران‌های گرون فاصلهٔ بین میزهاشون بیشتره. بخش فرست‌کلاس هواپیما صندلی وسط نداره. هتل‌های گرون برای مهمون‌های سوئیت مخصوص ورودی جداگانه دارن. تو این دنیای پر از آدم گرون‌ترین چیزی که می‌شه خرید فاصله است."

مهر و محبت جادویی است رمانتیک و توفانی...

خیلی سخت است پیر باشی اما واژه‌هایی نیابی که به یک جوان بگویی "می‌دونم داری رنج می‌کشی و این دل من رو به درد می‌آره".

وظیفهٔ پدرومادرها همین است: که شانه‌ای باشند برای تکیه کردن، همان شانه‌ای که بچه‌ها تا کوچک‌اند روی آن قلمدوش می‌نشینند تا دنیا را ببینند، همان شانه‌ای که وقتی کمی بزرگ‌تر شدند روی آن می‌ایستند تا دستشان به آسمان برسد و ابرها را بگیرند، همان شانه‌ای که در لحظات تردید و ترس‌ولرز سر روی آن می‌گذارند و به آن تکیه می‌کنند. آن‌ها به ما اعتماد می‌کنند و این خردکننده است، چون هنوز نفهمیده‌اند ما خودمان هم درواقع نمی‌دانیم چه داریم می‌کنیم.

مردم بچه‌هایشان را این‌طور تنبیه می‌کردند: اجازه نداری از اتاقت بیایی بیرون. اما امروز باید بگویی: مجبوری از اتاقت بیایی بیرون! نسلی مرتب غرغر می‌شنید که چرا نمی‌تواند آرام یک جا بنشیند و این نسل دیگر اینکه چرا این‌قدر بی‌جنب‌وجوش است.

پدر باری از صخره‌های نادیدنی به دوش می‌کشد