بریده‌هایی از کتاب پس از سقوط

حقیقت اینه که هر وقت همه‌جا تاریکه، اون مثل یه نور می‌مونه واسه‌م.

قدرت یا از وجدان پاک ناشی می‌شه یا از وجدان مُرده.

قدرت یا از وجدان پاک ناشی می‌شه یا از وجدان مُرده. ندیدن پلشتی‌های خودت ـــــ قدرت می‌آره! همین‌طور حقانیت! پس وجدان رو بکُش. بکُشش.

نباید ازدواج می‌کردیم. می‌دونستم. به محض اینکه ازدواج می‌کنی، همه‌چی عوض می‌شه. هر مردی رو دیده‌م از زنش متنفر بوده.

اون موقع یه دانشجوی خشک و خالی پزشکی بود، با جیب خالی، پدرم راهش نمی‌داد توُ خونه. کسی چه می‌دونست پزشک حاذق و بزرگ سنگ کیسه صفرا می‌شه؟ جوون بیچاره، همه‌ش برای من کتاب می‌آورد بخونم، داستان، شعر، فلسفه، و خدا می‌دونه چه چیزهای دیگه! یه دفعه حتی یواشکی با‌هم رفتیم کنسرت راخمانینوف...

مادر: (در حال بالارفتن از پله‌ها) دوست ندارم دیر برسیم این بار. پدر: وقت زیاده؛ نیم ساعت دیر برسیم، عروس نمی‌زاد. مادر: این‌قدر کنایه نزن! پسره عاشق شده، چیش این‌قدر وحشتناکه؟ پدر: همه‌شون با پول من عاشق می‌شن.

نباید ازدواج می‌کردیم. می‌دونستم. به محض اینکه ازدواج می‌کنی، همه‌چی عوض می‌شه. هر مردی رو دیده‌م از زنش متنفر بوده.

فکر می‌کنم بدبختی من از روزی شروع شد که بالا رو که نگاه کردم... دیدم کرسی خالیه. قاضی‌ای دیده نمی‌شه. چی باقی موند؟ یه بگومگوی لایتناهی با خودت، اقامۀ دعوای هستی در برابر کرسی قضاوت خالی

یه‌دفعه یه در دیدم که کوبۀ برنجیش کلۀ بزرگ شیر بود؛ دویدم؛ در زدم؛ مادرم در رو باز کرد. زندگیم برگشت!

با این‌همه، اون بوسه می‌تونه حقیقی باشه. یا شاید هم اصلاً خیانتی در کار نیست و آدم رو نمی‌شه سرزنش‌کرد، مثل درخت‌ها و گربه‌ها و ابرها؟... آره، همینه، نظر من همینه؛ ولی اگه همۀ ما این‌جوری هستیم، چی ما رو در امان نگه خواهد داشت؟ لوئیز پدیدار می‌شود. یا سؤال احمقانه‌ایه؟ لوئیز: یه خواب دیدم. می‌خوام برات تعریفش کنم. کوئنتین: (دردمند) اصلاً در امان می‌شه بود؟

مغز رنگی ندارد، ولی خاطره‌ها برخلاف پس‌زمینۀ خاکستری آن درخشان‌اند.

... نه، عشق نیست؛ من همۀ اینها رو دوست داشتم، همه‌شون رو! و آگاهانه همه‌شون رو به ناکامی کشوندم، به مرگ کشوندم تا خودم بتونم زندگی کنم، همون‌طور که اونها من و همدیگه رو کشوندن، با یه کلام، یه نگاه، یه حقیقت، یه دروغ ـــــ همه‌شون هم با عشق!

ندیدن پلشتی‌های خودت ـــــ قدرت می‌آره! همین‌طور حقانیت! پس وجدان رو بکُش. بکُشش. (نگاهی به مسیر خروج لوئیز.) همه رو بدون، هیچی رو اعتراف نکن، صورتت رو از ته بتراش، تولدها رو به‌خاطر بسپار، درِ ماشین رو باز کن، لوئیز رو بچسب، نه با حقیقت، با توجه نشون‌دادن. در تنهایی نامطمئن باش، در رختخواب تمام‌عیار. در یک کلام، مرد باش... و به دنیا بپیوند.

می‌دونی... روز به روز بیشتر متوجه می‌شم که من به زندگی مثل یه پروندۀ حقوقی نگاه می‌کردم. برام عبارت بود از یک‌مشت اَدِلّه. وقتی جوونی، می‌خوایی اثبات کنی شجاع یا باهوشی؛ بعد می‌خوایی اثبات کنی عاشق خوبی هستی؛ بعدش یه پدر خوب؛ آخرش هم اینکه خیلی عاقل یا قدرتمند یا یه کوفت و زهرمار دیگه‌ای. اما الان می‌بینم مبنای همۀ اونها یه‌جور پیش‌فرضه. این پیش‌فرض که مسیر زندگی آدمیزاد یه دایرۀ بسته نیست، راهی به بالا‌ست، رو به یه‌جور تعالی، جایی که یا تأییدم می‌کنن یا محکوم، خدا می‌دونه. یه حکمی می‌دن بالاخره.

فکر می‌کنم بدبختی من از روزی شروع شد که بالا رو که نگاه کردم... دیدم کرسی خالیه. قاضی‌ای دیده نمی‌شه. چی باقی موند؟ یه بگومگوی لایتناهی با خودت، اقامۀ دعوای هستی در برابر کرسی قضاوت خالی... که تعبیر دیگه‌ش می‌شه ـــــ نومیدی. و اینکه هیچ خبر خاصی نیست.

هر صبح که از خواب پا می‌شم، سرشار از امیدم! چشمم رو که باز می‌کنم... خودم رو یه پسربچه می‌بینم با همۀ دانسته‌های الانم! برای یه لحظه توُ هوا یه‌جور نویدِ خام موج می‌زنه. از رختخواب بیرون می‌پرم، صورتم رو می‌تراشم، طاقت ندارم صبحانه رو تمام کنم ـــــ اما بعدش... دنیا، زندگیم، و بی‌معنی‌بودنش نشت می‌کنه توُ اتاقم. بعدش می‌گم... کاش می‌تونستم اون امیده رو یه گوشه گیر بندازم و ببینم از چی ساخته شده، اون‌وقت یا به جرم دروغین‌بودن بکشمش، یا واقعاً تصاحبش کنم...

هیچی، ازش خواسته بود با‌هم بخوابن، برای آخرین بار... فلیس: تو از کجا می‌دونستی؟ کوئنتین: (ناگهان فلیس او را می‌چسبد؛ لحن کوئنتین در پاسخ به او‌ست.) چون خیلی سخته آدم شاهد مرگ عشق باشه و به روی خودش نیاره و راهش رو بکشه بره. (اینک رو به فلیس بر‌می‌گردد.) فلیس: به نظر شما باید این کار رو می‌کردم؟ کوئنتین: خب، چه ضرری داشت؟ فلیس: سؤال من هم همین بود! منتها چیز خنده‌داری می‌شد ها، نه؟ همون روزی که از هم جدا شده بودیم؟ آخه می‌دونی، می‌خواستم طلاقه یه معنایی داشته باشه!

تنها چیزی که من می‌خواستم این بود که بریم بزنیم به یه برهوتی چیزی، جیغ بکشیم، همدیگه رو بزنیم... طرفِ یه هدفی خیز برداریم! کوئنتین: خب الان در عالم برهوتی دیگه، هان؟ تنها زندگی می‌کنی، رختخوابت رو جمع نمی‌کنی، سۀ صبح همبرگر می‌زنی، با هر کی هم عشقت بکشه می‌خوابی. حالا فکر می‌کنی رو به هدفی می‌ری؟

احتمالاً قضیه اینه: اون چندان اهمیتی برام نداشت، در حد گِل‌گیر به گِل‌گیر خوردن بود، اما در‌عین‌حال بعید هم نیست که من در نظرش یه سرپناهی بودم تا هر از گاهی توُ زندگیش برگرده زیرش. یه‌جور آینه بودم براش که خودش رو توش‌... خوشگل می‌دید. راستش، دماغ اولش رو بیشتر دوست داشتم!

کلی افسر توُ فامیل ما بود. مملکت ما بود. به این راحتی نمی‌شه علیه مملکتت وایستی؛ اون هم توُ جنگ. همیشه هم دلایلی هست ـــــ مگه امریکایی‌ها به‌خاطر هیروشیما علیه امریکا وایستادن؟ نه، دلایل هم همیشه هست.

مادر: (خنده‌اش تلخ‌تر شده.) وای خدا! چرا هر عروسی‌ای توُ این فامیل تبدیل به فاجعه می‌شه!... چون عروس حامله‌ست پسرکم، پول هم نداره، احمقه،

یه نگاه به پدرت بنداز؛ هنوزش هم وقتی وارد اتاق می‌شه، می‌خوایی جلوش پا شی!