بریده‌هایی از کتاب همه دختران دریا

گفت: «همه‌ش دارم فکر می‌کنم چه‌جوری می‌شه؟» پرسیدم: «چی چه‌جوری می‌شه؟» گفت: «رفتن.» گفتم: «رفتن رفتنه. این‌جور و اون‌جور نداره.»

هرکس برای هر خبطی که می‌کند استدلال‌های احمقانه خودش را دارد. و استدلال‌های من از تمام استدلال‌های آدم‌های دنیا احمقانه‌تر و بی‌منطق‌ترند ولی باز هم استدلال‌اند. استدلال‌های خودم.

خانه مال خود آدم باشد نعمت است.

چه بهتر که یک وقت‌هایی آدم گنگ و گول باشد.

خدا می‌داند کی قرار است این کشور روی آرامش را ببیند.

برای یاد گرفتن بعضی چیزها باید بهای سنگینی پرداخت.

صبر داشته باش زیرا که انَّ اللّه مع الصّابرین

آدمی موجود غریبی است. حتی قدر سگ هم نمی‌شود ازش خیال‌جمع شد. آدمی را با نان و جای خواب و تیمار نمی‌شود خام و خر کرد. آدم است دیگر. از اسمش پیداست. آآآآآدم. یعنی هر دم می‌شود یکی دیگر.

«آدم تو کار تو می‌مونه. از چیزی که باید بترسی نمی‌ترسی. اما یه ترس‌های دلقکی‌ای داری که آدم خیال می‌کنه دیوونه‌ای.»

«خدا شانس بده والّا. زن‌های دیگه گل ابریشمن زن خودت کلاف دور کرم.»

کاش هیچ‌وقت جنگ نمی‌شد.

«حاجی، کارت درسته به‌خدا. همه‌جا همینه. آشنا داشته باشی کارت راه می‌افته و الّا قانون قانونه.»

نگرانی‌های بی‌وقفه مادران مضطرب و چشم‌به‌راه.

«این هم عمر بود ما کردیم؟»

«همه می‌رن. خوبه که اونی که باید، به آدم بچسبه.»

زندگی هرکس فقط شکل زندگی خودشه. هرکی خیال می‌کنه سختی‌ای که کشیده هیشکی نکشیده. هرکی خیال می‌کنه می‌شد که بهتر بشه و نشده. همه ما پر از افسوسیم. حتی اونی که می‌گه خوشبخته. همه‌ش تظاهر. همه‌ش حاشا. زندگی همینه ها. نه این‌که بخوام بنالم. ذات حیات همینه

فریبا گفت: «جنگِ کثافت بچگی همه ماها رو به گند کشید.» مانی گفت: «جنگِ کثافت. حزبِ کثافت. مریضی کثافت. همیشه یه بهانه هست.»

اینی که کسی رو که دوستت داره و دوستش داری ول کنی اونم به بهونه‌های الکی تفاوت نیست؟ کدوم کله‌خری این کارو با خودش می‌کنه؟»

حقیقتش انگار عشق آمده بود و من دولت پاینده شده بودم.

«بهم گفت باهام بیا. نرفتم. شاید اگه می‌رفتم خیلی چیزا عوض می‌شد.»