علی اکبر سیاسی

علی اکبر سیاسی متولد ۱۲۷۴، روان‌شناس، مؤلف، سیاست‌مدار، مؤسس و رئیس دانشگاه تهران از ۱۳۲۱ تا ۱۳۳۳ و وزیر دولت در چندین دوره بود. او تحصیلات ابتدایی را در مکتب‌خانه و بعد در مدرسهٔ «خرد» و مدرسهٔ «سلطانی» انگذراند. سپس وارد مدرسهٔ سیاسی شد و با گذراندن امتحانات جزو دانشجویانی شد که با هزینهٔ دولت ایران برای ادامهٔ تحصیل به اروپا اعزام شدند. او در گروهی از ۲۳ نفر دانشجو به سرپرستی «مسیو ریشار خان» به پاریس رفت و پس‌از مدتی در دانشگاه «روآن» به تحصیل پرداخت. در همان زمان نام خانوادگی سیاسی را با اشاره به دوره تحصیلش در مدرسه سیاسی تهران برگزید. به سبب درگیری جنگ جهانی اول، سیاسی ناچار به بازگشت به ایران شد و در دارالفنون و مدرسه علوم سیاسی به تدریس پرداخت. در همین دوره انجمن ایران جوان را تأسیس کرد. در ۱۳۰۶ دوباره به فرانسه رفت و در دانشگاه سوربن به ادامه تحصیل در رشته روان‌شناسی پرداخت. در سال ۱۳۰۹ موفق به دریافت درجهٔ دکتری شد و برای رسالهٔ دکترای خود را با عنوان «ایران در تماس با مغرب‌زمین» جایزه‌ای از آکادمی فرانسه دریافت کرد. علی‌اکبر سیاسی سپس در سال ۱۳۱۰ به ایران بازگشت و به ریاست ادارهٔ تعلیمات عالیه در وزارت معارف منصوب شد. او در تدوین قانون تأسیس دانشگاه تهران شرکت کرد و پس‌از تأسیس دانشگاه از ادارهٔ تعلیمات عالیه استعفا داد و به تدریس در دانشکدهٔ ادبیات پرداخت. با پایان جنگ جهانی دوم و خروج نیروهای آمریکایی از تأسیساتی که در امیرآباد تهران داشتند، سیاسی آن تأسیسات را از دولت برای دانشگاه تهران گرفت و کوی دانشگاه تهران پایه‌گذاری شد. علی‌اکبر سیاسی در سال ۱۳۶۹ در سن ۹۵ سالگی درگذشت و در قبرستان نو در شهر قم به خاک سپرده شد.