سیدمحمدعلی دشتی (باور)

سیدمحمدعلی دشتی متخلص به «باور» در سال ۱۳۲۶ خورشیدی در فیروزآباد در استان فارس به دنیا آمد. او در بین شاعران و انجمن‌‌های ادبی به بداهه‌سرایی معروف است؛ برای نمونه گاهی سخنان سخنران را درحال به نظم در می‌‌آورد. این شاعر ایرانی، سرودن شعر را با آموختن مسائل خودشناسی و خداشناسی در هم آمیخت. به‌همین‌دلیل اغلب سروده‌‌های وی بوی عرفان می‌دهد.

او از کودکی با قرآن و حافظ آشنا شد و به خواندن این کتاب‌ها پرداخت و پس از طی دورهٔ تربیت‌معلم عشایری به مدت ۷ سال در مناطق عشایری فارس به تدریس مشغول شد. او باقی‌ماندهٔ دوران خدمت فرهنگی خود را در شهر شیراز در امور اداری و آموزشی انجام وظیفه کرد و سرانجام در سال ۱۳۷۳ بازنشسته شد.

«باور» در سن ۵۰ سالگی سرودن شعر را آغاز کرد و در طول ۲۴ سال بیش از ۵۰ هزار بیت شعر در قالب‌های گوناگونی همچون دوبیتی، قصیده، مثنوی و شعر نیمایی سرود.

از این شاعر بداهه‌سرا کتاب‌های نان ارزن، محکمهٔ حیوانات، تجلی باور‌‌ها، باور عشق، خواب و خدا، سه دفتر غزل باور، منظومه‌ها و مثنوی باور به چاپ رسیده است. او حدود ۱۰۰۰ دوبیتی و رباعی نیز گفته و هزاران بیت شعر به‌صورت اخوانیه، شرح‌حال بزرگان و سفرنامه سروده است.