دانلود و خرید کتاب صوتی چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق کمک می‌کند؟

مقاله صوتی چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق کمک می‌کند؟ نوشته لیلی مایر است که با صدای فرناز مرکباتی منتشر شده است. چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق کمک می‌کند؟ یکی از مقالات روان‌شناسی رادیو ری‌را پادکست اختصاصی نشر آوانامه است.

رادیو ری‌را در دو زمینه جداگانه تولید مقالات صوتی و پادکست‌های ویژه فعالیت می‌کند. مقالات صوتی رادیو ری‌را، نسخه صوتی یادداشت‌ها و مقالاتی هستند که در نشریات معتبر ایران و جهان منتشر شده‌اند و پادکست‌های ویژه رادیو ری‌را، محتوای صوتی با موضوعاتی مشخص مشابه برنامه‌های رادیویی هستند.

درباره مقاله صوتی چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق کمک می‌کند؟

کلاس درس گاهی اوقات کاملاً یک‌طرفه و شبیه سخنرانی‌ای کسل‌کننده می‌شود. نه می‌شود راحت خوابید، نه حرف‌های استاد سلول‌های خاکستری‌مان را قلقلک می‌دهد. نتیجۀ چنین کلاسی می‌شود ذهنی کلافه و بدنی که از فرط نشستن خشک شده. اما شاید همچنان یک راه فرار باقی باشد: اینکه بگذاری ذهنت برای خودش پرسه بزند. کتابی جدید می‌گوید این موقعیتِ نیمه‌حواس‌پرت، اینکه هم گوشت به استاد باشد و هم نباشد، به ذهن کمک می‌کند تا بهتر فکر کند، و از این می‌گوید که چگونه پرسه‌های ذهنی می‌توانند برای یادگیری مفید باشند.

شنیدن مقاله چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق کمک می‌کند؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این مقاله را به تمام علاقه‌مندان به تمرین برای تمرکز و یادگیری بیشتر پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از مقاله چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق کمک می‌کند؟

ده سال گذشته و حالا کاندیدای دورۀ دکترا هستم و در میانۀ این بیماری همه‌گیر، واحد‌های درسی‌ام را آنلاین می‌گذارنم و به تدریس واحد‌های آنلاین هم مشغولم. به‌خوبی می‌دانم نه دانشجویانم در این شرایط سر کلاس حاضر می‌شوند و نه من. آموزش مجازی، حضور در کلاس را به امری انتزاعی تبدیل کرده است، حواس افراد ناگزیر پرت می‌شود و یادگیری، مانند بالا‌رفتن از یک جادۀ سربالایی سخت و نفس‌گیر شده است. در زوم، پذیرندگی به‌سختی به دست می‌آید. آموزش مجازی از ما می‌خواهد سخنرانی‌های علوم انسانی را ابزاری آموزشی تصور کنیم که حتی، و به‌ویژه، برای شنوندۀ حواس‌پرت کارآمد است. کاپِلو نیز همین را از ما می‌خواهد. در حقیقت، به اعتقاد کاپِلو، حواس‌پرتی مسئلۀ اصلی سخنرانی است. وی معتقد است سخنرانی ابزاری برای انتقال اطلاعات نیست؛ بلکه جرقۀ اندیشه را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند (به نظر می‌رسد، وی برخی حوزه‌های به‌شدت انضمامی را از این قاعده مستثنا می‌کند: شک دارم واژۀ سخنرانی برای اساتید حوزۀ پزشکی هم صدق کند) کاپلو بر این باور است که نقش سخنران فعال‌کردن ذهن شنونده است. و اگر در ضمن سخنرانی، برخی مخاطبان به خیال‌پردازی یا نشخوار ذهنی بیفتند، سخنرانی، موفق بوده است.

کاپلو طرفدار اندکی بی‌توجهی است. او مقالۀ خطابه را قبل از همه‌گیری این بیماری نوشت؛ اما شک دارم منظورش این بود که دانش‌آموزان صدای معلم را در زوم ببندند یا در کلاس، انیمال کراسینگ بازی کنند. در واقع، او معتقد است هر طنین صدای سخنران کمکمان می‌کند در افکارمان غوطه‌ور بمانیم. وی به یاد می‌آورد در سخنرانیِ زیست‌شناس تکاملیِ تأثیر‌گذاری به نام استفان جِی گُلد شرکت کرده بود. در نیمۀ سخنرانی، نکته‌ای‌ کاپلو را در افکارش فرو برد: «استخوان کوچکی که به آبشش‌ ماهیان کمک می‌کرد، در گذر زمان در گوش داخلی پستانداران ظاهر شود». او از باقی سخنرانی گُلد چیزی نفهمید؛ اما به «صدای سخنران» نیاز داشت تا به جای نگرانی‎های شخصی و کسل‌کننده همچنان به آن استخوان کوچک فکر کند. به اعتقاد کاپِلو، این وضعیتِ نیمه‌حواس‌پرتی که فرد به چیزی «گوش نمی‌دهد» آرامش‌بخش است. روان‌شناسی نیز آن را عملی سالم تلقی می‌کند. این کار، مانند مدیتیشن، «کمک می‌کند، درحالی‌که یک قسمت از مغز بیدار است، همزمان قسمت‌های دیگر به خواب روند».