دانلود و خرید کتاب صوتی تندتر از عقربه ها حرکت کن

کتاب صوتی تندتر از عقربه ها حرکت کن نوشتهٔ بهزاد دانشگر و نوید نجات بخش است. مهدی علیپور گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و نشر سماوا آن را در حوزهٔ کسب‌وکار منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی تندتر از عقربه ها حرکت کن

کتاب صوتی تندتر از عقربه ها حرکت کن حاصل گفت‌وگوهای بهزاد دانشگر و نوید نجاتبخش و دیدارهای چندبارهٔ دانشگر از بهیار صنعت سپاهان در سال ۱۳۹۵ است. شرکت دانش‌بنیان بهیار صنعت سپاهان با بیش از ۲۰ سال سابقه در زمینهٔ تولید تجهیزات پزشکی با فناوری بالا در شهرک علمی و تحقیاتی اصفهان مشغول به فعالیت است. کتاب صوتی حاضر روایتی از مسیر پر فرازونشیب و پرچالش جوانی است که در جامعهٔ امروز، نه ارثیهٔ چندانی دارد و نه حاضر است برای موفق‌شدن شرکتش به احدی باج بدهد و رشوه بگیرد. این جوان چارچوب‌های خودش را دارد و با همان چارچوب‌ها که برگرفته از روایات بزرگان دین اسلام و راهنمایی‌های صاحب‌نظرها است، تلاش می‌کند شرکتش را گسترش دهد. اطرافیان او و مدیران دولتی دیگر چنین کاری را غیرممکن می‌دانند! کتاب صوتی «تندتر از عقربه‌ها حرکت کن» می‌تواند برای دانشجو‌یان، مدیران اقتصادی و فرهنگی، استادان دانشگاه، شرکت‌های صنعتی جذاب باشد.

شنیدن کتاب صوتی تندتر از عقربه ها حرکت کن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دانشجو‌یان، مدیران اقتصادی و فرهنگی، استادان دانشگاه و کارمندهای شرکت‌های صنعتی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی تندتر از عقربه ها حرکت کن

«گونی‌ها را از خاک اره پر می‌کردیم تا با آن سنگر درست کنیم. این‌طوری سبک‌تر بود و جابه‌جایی‌اش برای ما که جثه‌هایمان کوچک بود، راحت‌تر بود. بسیج آن روزها توی خیابان توحید بود. ما با چند تای دیگر از بچه‌ها رفتیم توی یک نجاری و گونی‌ها را پر کردیم. بعد آمدیم پایگاه بسیج که گونی‌ها را خالی کنیم. درِ پایگاه را بستند و گفتند امشب همین جا بخوابید. من تا آن روز، سابقه نداشت بعد از عصر برگردم خانه. یکی گیر داد که برای چه باید بمانیم؟ گفتند کار زیاد است و باید بمانید تا فردا اینجا را آماده کنید. کمی هم از شهدا مایه گذاشتند. من خوشم نیامد که می‌خواهند به زور نگهمان دارند. حالا اگر قبلش گفته بودند، یک چیزی؛ اما این‌طوری برایم گران تمام شد. یکی‌دو ساعت بعد، کولی‌بازی راه انداختم تا گذاشتند بروم. حالا می‌فهمم که آن روز، با همهٔ بچگی‌ام خوشم نیامده بوده ضعف مدیریتشان را با مایه‌گذاشتن از شهدا بپوشانند. از همان موقع‌ها برای خودم خط قرمزهایی داشتم. یکی‌اش همین بود که زیر بار حرف زور نروم.

چند وقت بعد بردندمان اردو. چهل‌پنجاه نفری بودیم. شب که شد، بچه‌ها خواستند بخوابند. یکی‌دو نفر که بازیگوش و پرهیجان‌تر بودند، شروع کردند به بازی‌درآوردن. یکی‌دو تایی پتو بیشتر برداشتند و به چند نفر پتو نرسید. تا آمد خوابمان ببرد، یکهو همه‌جا لرزید. با سروصدای انفجار و رگبار تیر از خواب پریدیم. همان معلم مهربان مدرسه را دیدم که حالا سر اسلحه‌اش را بالا گرفته بود و داشت تیر می‌زد. بعدها فهمیدم تیرهایش مشقی بوده و فقط سروصدا داشته. چنان می‌زد که حتی نشد کفشمان را بپوشیم و ریختمان بیرون.»