دانلود و خرید کتاب صوتی زندگی سخت است

کتاب صوتی زندگی سخت است نوشتهٔ کی رن ستیا و ترجمهٔ عباس زیدی زاده است. مهران آروی گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و موسسه انتشارات فلسفه آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی زندگی سخت است

چگونه فلسفه می‌تواند به ما کمک کند راه خود را پیدا کنیم؟ کتاب صوتی زندگی سخت است، به ما نشان می‌دهد که چگونه فلسفه می‌تواند کمک کند راه خود را پیدا کنیم. پیش‌فرض این کتاب صوتی این است که ما نباید از سختی روی برگردانیم و رسیدن به بهترین‌ها اغلب دور از دسترس است. تلاش برای رسیدن به آن فقط مایهٔ ناراحتی است. ما اینجا هستیم؛ به‌عنوان وارثان آن سنتی که ما را ترغیب می‌کند تا روی بهترین‌ها در زندگی تمرکز کنیم، اما به‌طرز دردناکی از رویه‌های سخت زندگی آگاه هستیم. این موضوعْ انگیزهٔ نوشتن این کتاب صوتی بوده است. این نقشه‌ای است که با آن می‌توان در زمین‌های ناهموار پیمایش کرد. فصل‌های این اثر به استدلال پرداخته‌اند و گاه از فیلسوفان گذشته ایراد گرفته‌اند، اما طرز تفکری که آن‌ها ارائه داده‌اند به همان اندازه که به مصیبت پرداخته، به بحث درمورد آن نیز پرداخته است.

فصل اول این کتاب صوتی درمورد تأثیر ناتوانی جسمی و درد است. در کنار درد جسمانی، درد روانی انزوا، گم‌گشتگی و شکست وجود دارد. در مواجهه با تنهایی در فصل ۲، نیاز به جامعه از مسئلهٔ خودگرایی تا این ایده را که انسان‌ها حیوانات اجتماعی هستند، دنبال خواهید کرد. در فصل ۳، ابعاد فراق، از پایان یک رابطه تا پایان زندگی انسان بررسی شده است. خواهید دید که چگونه عشق، غم را توجیه می‌کند؛ بنابراین ناراحتی بخشی از خوب‌زیستن است. فصل ۴ به شکست شخصی پرداخته و فصل‌های پایانی به جهان به‌عنوان یک کل و به آیندهٔ نوع بشر پرداخته است.  در کتاب صوتی زندگی سخت است مجموعه‌ای از آموزه‌های فلسفهٔ باستانی و مدرن، داستان، علوم اجتماعی، کمدی و مقالهٔ شخصی ارائه شده است که لذت زندگی و معنایابی برای آن را با کمک فلسفه ممکن می‌کند.

شنیدن کتاب صوتی زندگی سخت است را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر دوست دارید نگاهتان را نسبت به رنج‌ها و تجربیات دردناکِ ازدست‌دادن تغییر دهید و مسیر تازه‌ای را برای زندگی برگزینید، این کتاب صوتی را بشنوید.

بخشی از کتاب صوتی زندگی سخت است

«اولین شعری را که به یاد دارم به تنهایی نوشتم، در هفت سالگی بود که منتظر شروع روز مدرسه بودم. خیلی زود به مدرسه رسیده بودم و درها قفل بود. تا آنجا که ذهنم یاری می‌دهد، علف هرز، زمین بازی را پر کرده بود. دفترم را باز می‌کنم و چهار بیت قافیه می‌کنم.

شعر این‌طور شروع می‌شود:

«در این مکان متروک

و حیاط مدرسه همچو بیابان

و من مسافری تنها دور از خانه.»

ببخشید بقیه را یادم نمی‌آید. چیزی که به یادم می‌آید، دوران کودکی انفرادی با دوستان اندک است ـ البته نه خیلی تنها.

اگرچه ممکن است آن زمان زیاد برایم مهم نبوده، اما این تمایز مهم است. درد قطع ارتباط اجتماعی، تنهایی، را نباید با تنها بودن اشتباه گرفت. شخص می‌تواند تنها باشد، در خلوتی آرام، بدون احساس تنهایی؛ و آدم می‌تواند در میان جمع تنها باشد. همچنین بین تنهایی گذرا یا موقعیتی ـ واکنش به فراغ یا جابه‌جایی ـ و تنهایی مزمن که ماه‌ها یا سال‌ها ادامه دارد، تمایز وجود دارد. برخی بیشتر از دیگران مستعد تنهایی هستند.

این روزها حتی کم‌مستعدترین افراد ممکن است مورد آزمایش قرار گیرند. در اوج شیوع ویروس کرونا، در پایان ماه مارس ۲۰۲۰، حدود ۲.۵ میلیارد نفر، یعنی یک سوم جمعیت جهان، در قرنطینه بودند. برخی با خانواده و برخی دیگر به تنهایی قرنطینه شدند. ویروس در حال گسترش بود و تنهایی هم همه‌گیر شده بود. پاسخ خود من کلیشه‌ای بود: من یک پادکست پنج سؤالی راه‌اندازی کردم، که در آن با فیلسوفان دربارهٔ خودشان مصاحبه می‌کنم. گرچه کارساز بود اما هرچه باشد من کنار زن و بچه‌ام در خانه بودم، مشکلم آن‌چنان نبود که از آن شکایت کنم. دیگران بسیار بدتر بودند: برخی کاملاً تنها زندگی می‌کردند. برخی در شرایط سوءاستفاده؛ برخی بدون مددی با افراد وابسته یا کودکان خردسال سر می‌کردند. برخی در بیمارستان، بدون عیادت، یا قادر به عیادت نبودند کسانی که دوستشان داشتند. عواقب آن تا سال‌ها ادامه خواهد داشت.»