نظرات کاربران درباره کتاب صوتی قلب ضعیف و بوبوک

گاهی آدمی آن‌قدر کوچک می‌شود که حتی خوشبختی از درونش عبور نمی‌کند. «قلب ضعیف» برای من روایت همین کوچکی است؛ داستان انسانی که قلبش نه از بیماری، بلکه از ظرافت احساس رنج می‌برد. داستایفسکی در این داستان، شادی را مثل باری بر شانه‌ی روح می‌گذارد؛ باری آن‌قدر سنگین که جوان عاشق زیرش می‌شکند، نه از درد، بلکه از درخشش بیش از حدِ امید. او انسانی است که نمی‌تواند در جهان بی‌رحمِ نظم و فقر، شاد باشد. جامعه به او آموخته است که رنج، شأن انسانی دارد؛ و شادی، نوعی بی‌احتیاطی‌ست. پس وقتی عشق وارد می‌شود، مثل نوری ناگهانی در اتاقی تاریک، چشم‌هایش تاب نمی‌آورند. او نمی‌میرد چون بیمار است؛ می‌میرد چون برای خوشبختی ساخته نشده. داستایفسکی با بی‌رحمیِ همیشگی‌اش، ما را در برابر این سؤال می‌گذارد: چرا بعضی دل‌ها از اندوه زنده می‌مانند، ولی از شادی می‌میرند؟ دوست او، ناظر خاموشِ این فروپاشی، مثل وجدانِ ماست؛ حیران از اینکه چطور انسان می‌تواند قربانی لطافت خودش شود. در «قلب ضعیف»، عشق نه نجات است، نه فاجعه — فقط آیینه‌ای‌ست که ناتوانی ما را در برابر خودمان عریان می‌کند. و شاید داستایفسکی می‌خواهد بگوید: گاهی قلب، نه از ضعف، بلکه از شدت احساس، از ظرفیت خودش بیرون می‌ریزد.

چقدر عجیب که در این داستان عشق شفا نمی‌دهد. انگار داستایوفسکی در تمام چیزهای خوب نوعی بی‌رحمی را نیز دیده است عشقی که بیمار می‌کند. دوستی که دستهایش از کمک کوتاه می شود. قسمی که سختی بر دوش شخصیت می‌گذارد. در داستان دوم نیز آدمی را حتی پس از مرگ نیز فارغ از زندگی نمی بیند. صدای آقای رضوانی و لحن نمایش گونه شان در خوانش بسیار روایت را جذاب و شنیدنی کرده بود.