چشمانت خیره میشود، سرت دائماً به نشانۀ تأیید تکان میخورد، کمکم خوابت میگیرد و انگار دیگر گوشهایت نمیشوند. این یکی از تکراریترین صحنههای هر روز ماست: یکی با ما حرف میزند، اما ذهن ما دوست ندارد حرفش را بشنود. بله، گوشدادن به صحبت دیگران یکی از سختترین کارهای دنیاست. کیت مورفی برای نوشتن کتابش بهسراغ کسانی رفته که میتوانند خوب به حرف دیگران گوش کنند: روانکاوها، آرایشگرها، رادیوبازها یا حتی جاسوسان. او میگوید گوشندادن نهتنها خود ما را منزوی میکند، بلکه عواقب هولناکی برای سیاست دارد.
گاردین — نویسندهای به نام کیت مورفی بر این باور است که نداشتن توانایی خوب گوشکردن باعث میشود همهمان احساس تنهایی کنیم. در جهان گوشیهای هوشمند و مشغلههای فراوان، آیا میتوان دوباره تعامل کرد؟.
من دربارۀ این مأموریت تردید بسیاری داشتم. کتاب جدید کیت مورفی، تو گوش نمیکنی، نشان میدهد بسیاری از ما -که غرق در افکار و رؤیاهای خود هستیم و حبابهای کوچک دیجیتال خود را اشغال کردهایم- توانایی گوشکردن را از دست دادهایم و این امر باعث شده انزوا و تنهایی همهگیر شود. این فرض بهخودیخود امکانپذیر است؛ اما چرا من؟ منظورت این است که من قادر به گوشکردن نیستم یا حتی میلی ندارم؟
وقتی سردبیرمان مشغول صحبت شد تا به من بگوید چطور میتوان این مطلب را از آب درآورد، مدام وسط حرفش میپریدم و این برای همکارانم خیلی عجیب بود. قبول، شاید من کمی مشکل دارم و نمیتوانم چند دقیقه دهانم را ببندم و گوش کنم؛ دوست دارم حرف طرف مقابل را حدس بزنم و، حتی پیش از آنکه او فرصت پیدا کند حرفش را آنطور که میخواهد بزند، پاسخش را بدهم. مورفی در کتاب خود میگوید «شنوندههای بد لزوماً آدمهای بدی نیستند»، اما نداشتن …
