کتاب هنر رهایی از رنج

کتاب هنر رهایی از رنج اثری از آدیاشانتی با ترجمه سمانه کاظمی گرکانی است. کتابی که نگرش‌هایی برای پایان دادن به رنج را با مخاطبان درمیان می‌گذارد و آن‌ها را به تغییر بینشی در زندگی دعوت می‌کند که نتیجه آن، چیزی جز آرامش نیست. 

درباره کتاب هنر رهایی از رنج

آدیاشانتی از ما می خواهد دست از کشمکش با زندگی برداریم و کاملا پذیرای بیداری معنوی شویم. بیداری معنوی که به ما کمک می‌کند تا زندگی خود را تغییر دهیم. تغییری که هرچند ساده ایجاد نمی‌شود، اما نتیجه‌ای عمیق و فوق‌العاده دارد. 

کتاب هنر رهایی از رنج، کتابی است که به ما کمک می‌کند با نگرش‌هایی برای پایان دادن به رنج آشنا شویم. او قدم به قدم مفاهیمی را به ما معرفی می‌کند که در تغییر بینش ما موثر است و به نوعی نحوه ادراک ما از زندگی را متحول می‌کند. 

آدیاشانتی که مدت‌ها است به عنوان یک آموزگار معنوی فعال بوده است، در این کتاب مجموعه‌ای از ساده‌ترین آموزه‌های معنوی را گردآوری کرده است. آموزه‌هایی که قدرتی عظیم دارند و در صورتی که درست به کار گرفته شوند، ما را از رنج، رهایی می‌بخشند. 

کتاب هنر رهایی از رنج را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

کتاب هنر رهایی از رنج را به تمام کسانی که به دنبال زندگی سراسر آرامشند، پیشنهاد می‌کنیم 

درباره آدیاشانتی

آدیاشانتی یکی از استادان و مربیان معنوی است. او اهل شمال کالیفرنیاست و همراه همسرش، با آنی موکْتی، در منطقه خلیج سان‌فرانسیسکو زندگی می‌کند. او در حال حاضر نیز به تدریس مشغول است و این کار را از سال ۱۹۹۶ به درخواست معلم ذنش آغاز کرد. جالب است بدانید که عبارت آدیاشانتی به معنای صلح ازلی است. 

بخشی از کتاب هنر رهایی از رنج

تصور کردن خودمان و دیگران

حال، ببینیم چگونه از هیچ، تصویری از خودمان می‌سازیم، چون در واقع، این کاری است که انجام می‌دهیم. از دل این فضای درونی وسیعِ سکوت و آگاهی، تصویری از خودمان، صورتی ذهنی از خودمان و مجموعه‌ای از تفکرات دربارهٔ خودمان می‌سازیم، یعنی همان کاری که وقتی خیلی کوچکیم به ما یاد می‌دهند. به ما اسم می‌دهند، به ما جنسیت می‌دهند. هر چه در مسیر زندگی پیش می‌رویم و هر چه فراز و نشیب‌های انسانیت را طی می‌کنیم، باتجربه‌تر می‌شویم؛ با هر حادثه‌ای که اتفاق می‌افتد، تصاویر ذهنی‌ای که دربارهٔ خودمان داریم تغییر می‌کنند. ذره‌ذره تصاویری جمع می‌کنیم که نشان می‌دهند خودمان را چگونه تصور می‌کنیم. تصویر چیزی است که ما، در فرهنگ خود، برای آن خیلی ارزش قائلیم. تصویر خود را لوس بار می‌آوریم، به آن لباس می‌پوشانیم، سعی می‌کنیم خودمان را بیشتر، بهتر یا حتی گاهی کمتر از آنچه واقعاً هستیم تصور کنیم. به‌طور خلاصه، در فرهنگی زندگی می‌کنیم که تصویری که برای خودمان و دیگران منعکس می‌کنیم ارزش بسیار والایی دارد.

به خاطر می‌آورم وقتی در دانشگاه روان‌شناسی می‌خواندم، یکی از مباحث دربارهٔ اهمیت تصویرِ خوب و سالم از خود بود. این موضوع مرا مجذوب کرد و روزی این موضوع به ذهنم خطور کرد: «تصویر؟ تصویر خوب، تصویر بد، هر چه باشد، فقط یک ”تصویر“ است!» فهمیدم آنچه به ما درس می‌دهند این است که تصویر منفی از خودمان را به تصویر خوبی از خودمان تبدیل کنیم. البته، اگر قصد داریم در قلمروِ تصاویر باقی بمانیم و باور کنیم که ما یک صورت ذهنی یا تصویریم، پس داشتنِ تصویر خوب از خودمان از داشتنِ تصویر منفی از خودمان بهتر است. اما اگر کم‌کم داریم در پی هسته و ریشهٔ رنج می‌گردیم، باید رفته‌رفته بفهمیم که تصویر فقط یک تصویر است، صورتِ ذهنی است، مجموعه‌ای است از افکار، در اصل، محصول تخیل است و کسی است که خودمان را آن‌گونه تصور می‌کنیم. ما این توجه بیش از حد بر تصویرمان را به پایان می‌رسانیم، چون توجه بیش از حد بر تصویر باعث می‌شود دائماً در وضعیت محافظت از تصویرمان یا بهبود آن باشیم تا بتوانیم نوع نگاه دیگران را به خودمان کنترل کنیم.

پس، در اصل، همه داریم حینِ پرسه زدن در اطراف، تصویری به یکدیگر ارائه می‌دهیم و این تصاویر ما هستند که با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. دیگری در نظرِ ما هر که باشد، تنها تصویری است که از او در ذهن داریم. وقتی از منظر تصویر با دیگری ارتباط برقرار می‌کنیم، در واقع، با یکدیگر ارتباط نداریم، فقط با تصویری که از او داریم ارتباط برقرار می‌کنیم. به این دلیل است که از خود می‌پرسیم چرا ارتباطات خوبی نداریم، چرا بحثمان می‌شود و چرا یکدیگر را عمیقاً نمی‌فهمیم.

همه می‌دانیم که داشتن تصور بد از خود چقدر دردناک است و چه رنجی را موجب می‌شود. تقریباً همهٔ ما، چه خودآگاه یا ناخودآگاه، در تلاشیم تا احساس بهتری دربارهٔ خودمان داشته باشیم. کاملاً عادی است که وقتی صورت ظاهر اغلب انسان‌ها را می‌بینید، در درون احساس کنید این تصویری که آن‌ها از خودشان دارند ناقص است و به‌حد کافی خوب نیست. این تصویری است که، به‌تعبیری، آسیب‌دیده به نظر می‌رسد و هرگز نمی‌تواند به‌طور کامل ذات آن فرد را نشان دهد.