کتاب زن‌ها به آسمان نگاه می‌کنند

«زن‌ها به آسمان نگاه می‌کنند» نوشته سپیده زمانی مجموعه داستان‌هایی درباره زنان و مسائل زنان است. زنان در جنگ، زنان در خانواده‌های بی‌بضاعت، دخترانی که در کودکی قربانی هوس می‌شوند، زنانی که مردان به آنها ظلم کرده‌اند اما در آخر تقاص این ظلم را خود باید پس بدهند و.... سپیده زمانی در این داستان‌ها به هویت زن پرداخته و نگاه جنسیتی به او را شدیدا محکوم کرده است. زنان در این داستان‌ها مظلوم و ستمدیده و منزجر از جامعه مردسالاری هستند که به آنها به چشم جنس دوم می‌نگرد. سپیده‌زمانی متولد مازندران و ساکن امریکا است. او با کوتاه‌نویسی در نشریات شروع کرد و اولین مجموعه داستانش «باربودا» نام دارد. رمان «اوروبروس» نیز دومین کتاب او است. زمانی نگاه متفاوتی به روابط انسانی و حقایق پنهان در این روابط دارد. بخشی از داستان «زن‌ها به آسمان نگاه می‌کنند» را بخوانید: «مرجانه می‌گفت: «توی ولات ماـ منظورش ولایت بودـ دختر را از ده سالگی شوهر می‌دن. تکدم دوستم بود، داده بودند به یک آدم چهل ساله و یارو همان شب عروسی دختر را کشته بود، هیچ کاریش هم نکردن، خانواده‌ش گذشتند. پول گرفتند و گفتند خب بچه بوده طاقت نیاورده.» وقتی از تکدم حرف می‌زد، اشک جمع می‌شد توی چشم‌هایش. می‌گفت یازده سالش بود و اندازهٔ بچه‌های شش ساله. روز عروسی که به چشمش سرمه زده بودند انگار یک عروسک. ننه قرمزی می‌آمد بچه‌هایی را که شوهر می‌دادند آرایش می‌کرد. صورتشان را بند می‌انداخت و سرمه می‌مالید به چشمشان. گفتم: «ننه قرمزی؟!» گفت: «آره. ننه قرمزی. چون همیشه حنا می‌زد به سرش و گیسش رنگ قرمز داشت.» حمید از همان روزهای اول با بودن مرجانه مخالفت کرد. داد و بیداد راه انداخت که: «نمی‌شه که همین‌جوری راه بیفتی از تو خیابون آدم بیاری تو خونه. امنیتمون چی می‌شه؟ پدر و مادرش کین؟ شناسنامه‌ش کجاس؟ تازه فردا یکی بیاد راپورتمونو بده چی؟ بگیم کیه؟» اما یکی دو هفته‌ای که گذشت رفتارش بهتر شد و باهاش خوش‌وبش هم می‌کرد. خوشحال بودم که هم اهورا و هم حمید داشتند بهش عادت می‌کردند. مرجانه ساکن انباری توی پارکینگ شد. تر و تمیزش کردیم و دستی به سر و رویش کشیدیم.»