کتاب مرا بخوان در آن سو

کتاب مرا بخوان در آن سو اثری از آتوسا خداداد است که نشر نظری آن را منتشر کرده است. این مجموعه‌شعر درباره‌ی دغدغه‌ها و احساسات انسانی است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب مرا بخوان در آن سو

کتاب مرا بخوان در آن سو مجموعه‌ای از اشعار معاصر فارسی است که آتوسا خداداد آن‌ها را سروده و نشر نظری آن را منتشر کرده است. این کتاب در قالب شعر آزاد و سپید احساسات، دغدغه‌ها و تجربه‌های شخصی شاعر را بیان می‌کند. فضای کلی اثر سرشار از عواطف انسانی، تنهایی، عشق، دلتنگی و جست‌وجوی معنا در زندگی است. 

آتوسا خداداد در این اثر با بهره‌گیری از تصاویر ذهنی و زبانی خاص تلاش می‌کند تا لحظات ناب و گذرای زندگی را ثبت کند و به مخاطب امکان دهد تا با جهان شاعرانه‌ی او همراه شود. ساختار کتاب مرا بخوان در آن سو به‌گونه‌ای است که هر شعر روایتی مستقل از تجربه یا حسی در زندگی است و درعین‌حال در مجموعه، پیوندی میان مضامین و تصاویر برقرار است. این اثر در دسته‌بندی شعر معاصر فارسی جای می‌گیرد.

چرا باید کتاب مرا بخوان در آن سو را بخوانیم؟

این کتاب با مطرح‌کردن احساسات عمیق انسانی، تجربه‌های زیسته و دغدغه‌های وجودی فرصتی برای تأمل و همدلی با جهان شاعرانه‌ی آتوسا خداداد فراهم می‌کند. اشعار این مجموعه با زبان خاص خود، می‌تواند دریچه‌ای تازه به دنیای درونی انسان بگشاید و مخاطب را به سفری درونی دعوت کند. این مجموعه می‌تواند برای کسانی که به‌دنبال لمس لحظات ناب عاطفی و کشف لایه‌های پنهان احساسات هستند، الهام‌بخش باشد؛ علاوه‌ بر این، خواندن این کتاب فرصتی است برای آشنایی با جریان‌های شعر معاصر فارسی و شیوه‌های بیان نوین در ادبیات امروز.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعه‌ی این کتاب به علاقه‌مندان شعر معاصر فارسی، دوستداران ادبیات احساس‌محور و کسانی که دغدغه‌‌مندی عاطفی و فلسفی دارند پیشنهاد می‌شود. 

بخشی از کتاب مرا بخوان در آن سو

«من می دانستم/ من آن روز را در گلی از حقیقت دیده بودم/ که تو خواهی رفت/ من دانسته نامت را در گوش چپت زمزمه کردم/ همان حوا شدم در پس خندهایت/ 20 ستاره عاشقی را در باغستانی چیدم/ که بنفشه هایش در ساحل فراموشی بودند/ من با تو دوباره بارور شدم/ با تو/ بی آن که چراهایمان را بپرسیم/ عشق ورزیدیم/ ما جفت تشنه دریغهایی بودیم/ که با وصال این خط مدار چرخید/ و ایمان آوردیم به جبر زمان/ به بی انتهایی شمال و جنوب/ زمان زودتر از ما کوچ کرده بود/ دیر رسیدیم/ فلسفه هم بوی نا دارد/ هنوز بوی نفست در آتاق لمیده/ دهن کجی می کند از نبودنت/ اشتیاقم را در پوستم قایم کردم/ هر از گاهی، سرک می کشد/ خنده های طرب آلودت/ در پس ذهنم وسوسه سپیدار دارد/کور بختیست/ کجاست آن کوه و دریای از ابر/ تورا هم به تابوت خاطرات بدل کرد؟»