کتاب امید اولین اساس هستی

کتاب امید اولین اساس هستی، نوشته فاطیما زکیان وردی، اثری است که به کوشش نشر قریحه منتشر شده است. این کتاب در قالب داستانی برای نوجوانان نوشته شده و با نگاهی به زندگی درختان و ارتباط آن‌ها با انسان‌ها، مفاهیمی مانند امید، زندگی و پیوند با طبیعت را موشکافی می‌کند. نویسنده با بهره‌گیری از عناصر طبیعت و شخصیت‌بخشی به درختان و حیوانات، داستانی آموزنده و تأمل‌برانگیز را برای مخاطبان نوجوان خود خلق کرده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب امید اولین اساس هستی

کتاب امید اولین اساس هستی اثری داستانی است که در قالب روایتی نمادین و شاعرانه، زندگی و سرنوشت درختان را ترسیم می‌کند. این کتاب با محوریت یک درخت سیب و دشت اطراف آن، به موضوعاتی مانند نابودی طبیعت، قطع درختان و تأثیر انسان بر محیط‌زیست می‌پردازد. فاطیما زکیان‌وردی در این داستان، با شخصیت‌بخشی به عناصر طبیعی مانند درختان، پرندگان و حتی کتاب‌ها تلاش کرده است تا مفاهیمی مانند امید، تولد دوباره و پیوستگی زندگی را به مخاطب منتقل کند. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که وقایع از زاویه‌دید موجودات دشت روایت می‌شود و با زبانی ساده، نوجوانان را با دغدغه‌های محیط‌زیستی و ارزش‌های انسانی آشنا می‌کند. این اثر در دسته‌ی داستان‌های نوجوانان قرار می‌گیرد و با بهره‌گیری از عناصر خیال و واقعیت، مخاطب را به تأمل درباره‌ی نقش خود در حفظ طبیعت دعوت می‌کند.

خلاصه داستان امید اولین اساس هستی

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! 

داستان با توصیف دشت و زندگی آرام درختان و حیوانات آغاز می‌شود. درخت سیب کهنسال، محور اصلی روایت است و در کنار دیگر ساکنان دشت، روزگار را با امید و آرامش سپری می‌کند. ناگهان خبر می‌رسد که انسان‌ها قصد دارند درختان دشت را برای ساخت کارخانه‌های نجاری و کاغذسازی قطع کنند. این خبر ترس و نگرانی را میان ساکنان دشت می‌پراکند؛ بااین‌حال درخت سیب با توکل و امید، دیگران را به آرامش دعوت می‌کند. در نیمه‌شب، ماشین‌های انسان‌ها وارد دشت می‌شوند و درختان یکی پس از دیگری قطع می‌شوند. درخت سیب نیز از این سرنوشت در امان نمی‌ماند و پس از قطع‌شدن، تنها کنده‌ای از او باقی می‌ماند. 

با گذر زمان، از زخم‌های این کنده، جوانه‌ای نو می‌روید و زندگی دوباره در دشت جریان می‌یابد. این جوانه، نماد امید و تولد دوباره است. در ادامه، بخشی از چوب درختان به کارخانه‌ی کاغذسازی برده می‌شود و سرانجام یکی از فرزندان درخت سیب به‌صورت کتابی در دست دختری پرجنب‌وجوش بازمی‌گردد. این کتاب با کنده‌ی درخت سخن می‌گوید و سرنوشت خود و دیگران را روایت می‌کند؛ اینکه چگونه با تبدیل‌شدن به کتاب، پنجره‌ای به‌سوی زندگی و امید برای انسان‌ها شده‌اند. داستان با بازگشت نشاط به دشت و پیوند دوباره‌ی طبیعت و انسان پایان می‌یابد.

چرا باید کتاب امید اولین اساس هستی را بخوانیم؟

این اثر با روایت داستانی نمادین و تأثیرگذار به موضوعاتی مانند امید، تولد دوباره و پیوند انسان با طبیعت می‌پردازد. کتاب حاضر با شخصیت‌بخشی به درختان و عناصر طبیعی، مخاطب را به تأمل درباره‌ی نقش خود در حفظ محیط‌زیست و ارزش زندگی دعوت می‌کند. داستان حاضر مفاهیم عمیقی مانند گذر از رنج، قدرت امید و امکان بازآفرینی را در قالب روایتی ساده و قابل‌درک برای نوجوانان بیان کرده است. مطالعه‌ی این اثر می‌تواند نگاه تازه‌ای به رابطه‌ی انسان و طبیعت ایجاد کند و اهمیت امید را در مواجهه با دشواری‌ها نشان دهد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای نوجوانانی مناسب است که به داستان‌های نمادین و آموزنده علاقه دارند؛ همچنین مطالعه‌ی این اثر به کسانی که دغدغه‌ی محیط‌زیست، حفظ طبیعت و ارزش‌های انسانی را دارند، پیشنهاد می‌شود. کتاب امید اولین اساس هستی می‌تواند برای معلمان و والدینی که به‌دنبال کتابی برای آموزش مفاهیم امید و مسئولیت‌پذیری به فرزندان خود هستند نیز مفید باشد.

بخشی از کتاب امید اولین اساس هستی

«درخت سیب هم با وقار و قامتی کشیده و تنومند، در میانه‌ی دشت و در سکوت که حکمفرما بود، خودنمایی می‌کرد. کمی آن طرف‌تر، برکه‌ایی بود، زلال و شفاف که مست رخ ماه شده بود و در دل خود عکس رخ او را نقاشی کرده بود. در گوشه‌ای دیگر از دشت، کرم‌های شب‌تاب مهمانی داشتند و مشغول رقصیدن روی چمن‌ها بودند. به فکر هیچ کس خطور نمی‌کرد که فردا شب چه اتفاقی خواهد افتاد. نمی‌دانستند که قرار است هرکدام در گوشه‌ایی آواره شوند. نیمه‌های شب سکوت شکسته شد، آب برکه متلاطم شد و مهمانی کرم‌های شبتاب به هم خورد، صدای ماشین‌های انسان‌های بی‌رحم گوش‌خراش بود. انسان‌های بی‌روحی که پول همه‌چیزشان شده بود، در معامله‌ایی خطیر، انسانیت خود را با پول معاوضه کرده بودند. از صبح زود شروع کردند به‌قطع کردن درخت‌های این حوالی، حالا هم در نیمه‌های شب باز هم طمع نگذاشته بود که دست از کار بکشند و سراغ درخت سیب چندین و چند ساله‌ی دشت آمده‌اند، دشت از هراس و وحشت پر شد.»