کتاب همینگوی خبرنگار

کتاب همینگوی خبرنگار نوشتۀ ویلیام وایت و ترجمۀ کیهان بهمنی است. نشر ثالث این کتاب را روانۀ بازار کرده است. این اثر، ۷۵ مقاله و گزارش خبری منتخب از چهار دهه روزنامه‌نگاری ارنست همینگوی را دربردارد. کتاب، شامل یک‌سوم از مقالات چاپ‌شدۀ همینگوی در روزنامه‌ها و مجلات مختلف، بین سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۵۶ است. دربارۀ وجهه‌ای از همینگوی، غیر از داستان‌نویسی، در این کتاب بخوانید.

درباره کتاب همینگوی خبرنگار

کتاب همینگوی خبرنگار به وجه خبرنگاری ارنست همینگوی پرداخته است. ارنست میلر همینگوی ( ۱۸۹۹ - ۱۹۶۱)، نویسندۀ امریکایی و برندۀ جایزه نوبل ادبیات است. او از پایه‌گذاران یکی از گونه‌های ادبی، موسوم به «وقایع‌نگاری ادبی» است.

همینگوی می‌گوید:

«مطالبی که برای روزنامه‌ها نوشته‌ام... ربطی به نوشته‌های دیگرم ندارد چون داستان این نوشته‌ها چیز دیگری است... این اولین حق هر نویسندۀ دست‌به‌قلمی است که خودش انتخاب کند چه مطالبی را چاپ کند و چه مطالبی را چاپ نکند. اگر شما از آن دسته نویسندگانی هستید که از راه کسب مهارت نویسندگی، نوشتن برای روزنامه‌ها، نوشتن مطلب برای رساندن آن به ضرب‌العجل و نه مطلبی برای همۀ ادوار، امرار معاش می‌کنید دیگر کسی حق ندارد در لابلای نوشته‌های ژورنالیستی شما کندوکاو کند و مطالبی را بیرون بکشد که از آن‌ها بر ضد بهترین آثار غیرژورنالیستی‌تان استفاده کند.»

خواندن کتاب همینگوی خبرنگار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران حوزۀ خبرنگاری و جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب همینگوی خبرنگار

«بخش چهارم: جنگ جهانی دوم: ۱۹۴۱ - ۱۹۴۴

بخش چهارم این کتاب نیز همچون جنگ جهانی دوم به دو بخش صحنه‌های نمایش نبرد در خاور دور و غرب تقسیم شده است. به همین دلیل با برگرداندن یک ورق از این بخش خواننده از فرودگاهی نظامی در چین در ژوئن سال ۱۹۴۱ به کانال مانش در ژوئن سال ۱۹۴۴ پرتاب می‌‌شود. روزنامه‌نگارها اغلب همین‌طور هستند، درست مانند آدمی که گاه سراغ کاری متفاوت می‌‌رود. این بخش همچنین به گونه‌ای به دو قسمت تقسیم شده است که گویی هر قسمت برای انجام کاری خاص نوشته شده است: وظیفۀ پوشش اخبار چین که برای همینگوی وظیفه‌ای تازه بود. همینگوی در ژانویۀ سال ۱۹۴۱ از سوی روزنامه‌ای در نیویورک به نام پی‌ام مأموریت یافت برای اولین‌بار به خاور دور سفر کند. موضوعاتی که سردبیر روزنامه از همینگوی خواسته بود تا برای آن‌ها پاسخی پیدا کند موضوعاتی بسیار کلی بودند: اوضاع جنگ فرمانده چیانگ کای‌شِک در برابر ژاپن به چه ترتیب بود؟ آیا خطر جنگ داخلی چین را تهدید می‌‌کرد؟ پیمان قریب‌الوقوع میان ژاپن و روسیه چه تأثیری بر روند جنگ در خاور دور داشت؟ درنهایت موضع ایالات متحده در خاور دور چه بود؟ بررسی اوضاع ژئوپلیتیک در سوی دیگر کرۀ زمین مسئولیتی بود که همینگوی برای اولین‌بار برعهده می‌‌گرفت.

اقامت «بسیار مفرح» همینگوی در هنگ‌کنگ یک ماه به درازا کشید. «زنان انگلیسی را از هنگ‌کنگ خارج کرده‌اند و روی هم رفته آدم‌ها گاه سرحال و گاه دمغ هستند.» در مرحلۀ بعد همینگوی با هواپیما از روی خطوط نیروهای ژاپنی عبور کرد و پس از آن با اتومبیل به مقر سرفرماندهی منطقۀ هفتم جنگ رفت و در آن‌جا در خط مقدم یک ماه را در کنار نیروهای ارتش کومینتانگ گذراند. سپس در ادامۀ مسیر به چونگ‌کینگ رفت و در آن‌جا با شخص فرمانده چیانگ مصاحبه کرد. در این مصاحبه همسر فرمانده چیانگ نقش مترجم را ایفا می‌‌کرد. سپس از آکادمی علوم نظامی چنگتو و سایر آموزشگاه‌ها و مؤسسات نظامی دیدن کرد. در این مدت روی مسیرهای تأمین مایحتاج و مشکلات لجستیکی نیز تحقیقات دقیقی انجام ‌داد. (بی‌کفایتی، اختلاس و کاغذبازی مهم‌ترین مشکلات چین بودند.) پس از آن به نیویورک بازگشت و پیش از چاپ مجموعه مقالاتش، اوایل ماه ژوئن، در مصاحبه‌ای شرکت کرد. نتیجه‌گیری کلی همینگوی از اوضاع در خاور دور این بود که در صورت شکست انگلستان، ژاپن به ایالات متحده حمله خواهد کرد. اما در صورت قدرت گرفتن انگلستان و حفظ ناوگان دریایی ایالات متحده در اقیانوس آرام این امكان وجود داشت که جنگی بین ژاپن و ایالات متحده شکل نگیرد. شاید تعداد اندکی از خوانندگان مقالات این بخش را در زمرۀ بهترین مقالات موجود در کتاب حاضر قلمداد کنند، زیرا این مقالات ماهیتی انتزاعی‌تر از خبرنویسی معمول همینگوی دارند. اما چنانچه این مقالات بتوانند جنبۀ دیگری از هنر خبرنویسی همینگوی را به معرض نمایش بگذارند همین دلیل برای آوردن آن‌ها در این کتاب کافی است. جنبه‌ای متفاوت از خبرنویسی خبرنگاری که در نوشتن مقالات دید محدود و مشخص خود در داستان‌هایش را نداشت. در طی سه سال وقفه در بین سفر چین و نبرد کانال مانش، همینگوی به نوعی دیگر و بسیار بیش از قبل خود را درگیر جنگ کرده بود. در تابستان سال ۱۹۴۴ همینگوی داوطلبانه همراه قایق ماهیگیری‌اش به بخش اطلاعات نیروی دریایی ایالات متحده پیوست. برای این کار همینگوی قایقش را با بیسیم‌های قوی، سلاح‌های پرقدرت و یک خدمه تجهیز کرد. سپس تا بهار سال ۱۹۴۴ در آب‌های ساحلی کوبا به جستجوی زیردریایی‌های آلمانی پرداخت. (البته در این مأموریت شخصی، همینگوی موفق به شکار زیردریایی نشد اما موفق شد چند زیردریایی را ردگیری کند و وجود این زیردریایی‌ها را گزارش کرد.) ماجراجویی‌های همینگوی با عنوان جدیدش، تعقیب‌کنندۀ دریا، در دست‌نوشته‌هایی از او که هنوز چاپ نشده‌اند، ذکر شده است.»