کتاب تمام خواستگاران من

کتاب تمام خواستگاران من نوشته سکینه رحمانی (آرام) که توسط انتشارات یمام منتشر شده، مجموعه‌ای از روایت‌های واقعی و شخصی نویسنده درباره‌ی تجربه‌های متعدد خواستگاری و مواجهه با خواستگاران مختلف است. این کتاب در دسته‌ی داستان‌های واقعی و روایت‌های اجتماعی قرار می‌گیرد و با نگاهی صادقانه به موضوع ازدواج و خواستگاری در جامعه‌ی ایرانی می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب تمام خواستگاران من

کتاب تمام خواستگاران من (روایات واقعی از خواستگارانی که در زندگی هر دختری ورود پیدا می‌کند) مجموعه‌ای از روایت‌های واقعی و شخصی است که نویسنده، سکینه رحمانی، با زبانی بی‌پرده و صریح به تجربه‌های خود در مسیر خواستگاری و ازدواج می‌پردازد. کتاب در فضایی اجتماعی و خانوادگی شکل می‌گیرد و به بازتاب دغدغه‌ها، انتظارات و چالش‌هایی می‌پردازد که بسیاری از دختران و خانواده‌ها در جامعه با آن روبه‌رو هستند. نویسنده با اشاره به سال‌های مختلف زندگی خود، از نوجوانی تا بزرگ‌سالی، روایت‌هایی از خواستگاران متعدد، دلایل رد یا قبول آن‌ها و واکنش‌های خانواده و اطرافیان را بازگو می‌کند. این اثر در دوره‌ای نوشته شده که نویسنده به‌عنوان فردی سخت‌گیر در امر ازدواج شناخته می‌شد، اما هم‌زمان فعالانه در معرفی دختران و پسران به یکدیگر نقش داشته است. کتاب تلاش می‌کند تصویری واقعی و بدون قضاوت از روند خواستگاری و ازدواج در جامعه ارائه دهد و به برخی از باورها و قضاوت‌های رایج درباره‌ی دختران مجرد و دلایل عدم ازدواج آن‌ها پاسخ دهد.

خلاصه داستان تمام خواستگاران من

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

کتاب تمام خواستگاران من با روایت اولین تجربه‌های خواستگاری نویسنده در نوجوانی آغاز می‌شود و به‌تدریج به شرح خواستگاران مختلفی می‌پردازد که هرکدام با ویژگی‌ها، انتظارات و دلایل خاص خود وارد زندگی نویسنده، سکینه رحمانی، می‌شوند. در هر روایت، نویسنده به جزئیات برخورد خانواده‌ها، معیارهای فرهنگی و اجتماعی و حتی سوءتفاهم‌ها و انتظارات نانوشته اشاره می‌کند. بسیاری از این خواستگاری‌ها به‌دلایل ساده‌ای مانند اختلاف سنی، تفاوت‌های فرهنگی یا انتظارات متفاوت طرفین به سرانجام نمی‌رسند. 

سکینه رحمانی (آرام) در خلال روایت‌ها، به احساسات خود، واکنش‌های اطرافیان و تأثیر این تجربه‌ها بر نگاهش به ازدواج و زندگی مشترک می‌پردازد. در بخش‌هایی از کتاب، به تجربه‌های دوستان و نزدیکان نیز اشاره می‌شود و نویسنده تلاش می‌کند با بازگو کردن این روایت‌ها، تصویری چندلایه از واقعیت‌های اجتماعی و فردی ازدواج در جامعه ارائه دهد. کتاب بدون ارائه‌ی راه‌حل‌های قطعی، بیشتر بر روایت تجربه‌ها و تأملات شخصی تمرکز دارد و در نهایت به این نتیجه می‌رسد که هر فرد باید مسیر خود را در زندگی و ازدواج پیدا کند و قضاوت‌های سطحی نمی‌تواند راهگشا باشد.

چرا باید کتاب تمام خواستگاران من را خواند؟

کتاب تمام خواستگاران من با روایت‌های واقعی و صادقانه، فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با تجربه‌های متنوع و گاه پیچیده‌ی خواستگاری و ازدواج در جامعه‌ی ایرانی آشنا شود. اثر، زاویه‌ای کمتردیده‌شده از دغدغه‌ها، انتظارات و چالش‌های دختران و خانواده‌ها را به تصویر می‌کشد و به مخاطب کمک می‌کند تا با نگاهی واقع‌بینانه‌تر به موضوع ازدواج و قضاوت‌های اجتماعی بنگرد؛ همچنین کتاب می‌تواند برای کسانی که در موقعیت‌های مشابه قرار دارند، همدلی و درک بیشتری ایجاد کند.

خواندن کتاب تمام خواستگاران من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای کسانی مناسب است که دغدغه‌ی ازدواج، خواستگاری و روابط خانوادگی دارند یا درگیر قضاوت‌های اجتماعی درباره‌ی مجردماندن هستند؛ همچنین برای والدین، مشاوران خانواده و افرادی که به‌دنبال شناخت بهتر واقعیت‌های اجتماعی ازدواج در ایران هستند، مفید خواهد بود.

بخشی از کتاب تمام خواستگاران من

«اواخر سال ۸۲، ۱۹ ساله بودم؛ بی‌خبر از همه‌جا، حیاط خانه اولین مکانی بود که مادر اولین خواستگارم را مطرح کرد. گویا همسایه‌مان معرفی کرده بود؛ همدانی بودند، خیابان اصلی نزدیکِ خانه‌مان مغازه‌ی سوپرمارکت داشتند. منزل‌شان هم همان جا بود. حس جالبی بود که کسی مرا برای ازدواج به کسی دیگر معرفی کرده بود. محمد ۲۰ ساله بود. چند روزی نگذشته بود که دوباره از طرف همان همسایه مشترک‌مان خبر رسید؛ مشخصات من را که به محمد گفته‌اند قبول نکرده، گویا شرطش این است که می‌خواهد همسرش ۲ سال از خودش کوچک‌تر باشد. یعنی ۱۸ ساله باشد که با سن من یک سال تفاوت داشت. در نطفه خفه شد و کار بالا نگرفت. من نظر خاصی نداشتم اما هر چه گذشت برای مدتی سرگرمی خوبی بود و حتی شاید تا زمانی که محمد ازدواج کرد. بعد از آن ماجرا، رفت‌وآمدم به مغازه‌شان زیاد شد. مادر بسیار مهربانی داشت. با مادرم آشنا بود و خیلی هم مرا تحویل می‌گرفت. گویا می‌دانست من همان دختر ۱۹ ساله‌ای هستم که برای پسر ۲۰ ساله‌اش به اندازه‌ی یک‌سال بزرگ بودم.»