کتاب کتاب ممنوعه (جلد اول)

کتاب «کتاب ممنوعه (جلد اول)» نوشتۀ کوروش قربانی است و انتشارات شاپرک سرخ آن را منتشر کرده است. کتاب ممنوعه (جلد اول)، کتابی است که با ظرافت تاریخ و افسانه را درهم می‌آمیزد و تلاشی ستودنی برای روایت داستانی تاریخی ـ خیالی است که از دل گذشته‌های پرفرازونشیب ایران و جهان الهام‌گرفته شده است.

درباره کتاب ممنوعه (جلد اول)

 کتاب ممنوعه (جلد اول) اثری است که با الهام از منابع تاریخی موثق ایرانی و غربی، داستانی خیال‌انگیز و درعین‌حال ریشه‌دار در تاریخ را روایت می‌کند. نویسنده در پیشگفتار تأکید کرده که هدفش، استفادۀ خلاقانه از تاریخ پربار ایران بوده، به همان شیوه‌ای که در ادبیات و سینمای غرب، از آثاری چون ایلیاد و اودیسه بهره گرفته شده است. او با اشاره به گنجینه‌های بزرگ ادبی و تاریخی چون شاهنامه، افسوس می‌خورد که چرا در ایران کمتر از این منابع بی‌نظیر در عرصۀ هنر استفاده شده یا اگر استفاده شده، کارها چنان ضعیف بوده که نتوانسته‌اند مخاطب را جذب کنند. بر همین اساس، این کتاب با تلفیق تاریخ واقعی و عنصر خیال، تلاشی برای احیای عظمت گذشته در قالب داستانی پرکشش است؛ داستانی که هم آموزنده است و هم جذاب.

آغاز کتاب ممنوعه (جلد اول) تصویری است از خرابه‌های آکروپولیس؛ جایی که عظمت گذشته همچنان در دل ویرانی‌ها حس می‌شود. نویسنده با نگاهی شاعرانه اما انتقادی، خرابه‌ها را نمادی از نبرد همیشگی سیاست و هنر می‌داند. سیاست، همچون حیوانی درنده به تصویر کشیده می‌شود که از زیبایی و جاودانگی هنر کینه به دل دارد و در هر فرصتی آن را نابود می‌کند. در این توصیف، نه‌تنها گذر تاریخ بلکه طمع، خودخواهی و خودکم‌بینی انسان‌ها به زیبایی نقد شده است؛ کسانی که گمان می‌کنند می‌توانند با ویران کردن عظمت‌های گذشته، ذره‌ای از شکوه آنها را تصاحب کنند.

زبان کتاب ممنوعه (جلد اول) از همان ابتدا سرشار از تصویرسازی‌های پرقدرت و نگاه فلسفی به تاریخ، هنر و قدرت است. نویسنده به‌خوبی حس اندوه، شکوه و تلخی زمان را در دل ویرانه‌های تاریخی به تصویر می‌کشد و خواننده را آمادهٔ سفری به دل داستانی می‌کند که میان واقعیت و خیال در نوسان است.

خواندن کتاب ممنوعه (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران رمان و تاریخ پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ممنوعه (جلد اول)

«خرابه‌های آکروپولیس همچنان عظمت خویش را حفظ کرده بود. شکوه آن نوساخت بودن آن نبوده و نه‌تنها اکنون ابهت خویش را از دست نداده بود؛ بلکه با ویرانی آن گویی عظمت دیگری یافته و این احساسی است که تنها با حضور در آن مکان تاریخی می‌توان درک نمود نور خورشید که سابق نیز بر آن می‌تابیده اکنون در شگفتی مانده که چنین ابرساختمان‌هایی که به دست هنرمند بشر و با خوش‌ذوقی تمام ساخته شده، چگونه سیاست‌مداران بر سر مسائل پوچ و عقده‌گشایی به ویرانه‌ای تبدیل کرده‌اند و سیاست همچون حیوانی وحشی است که پنجهٔ خود را بر گردن هنر نهاده و مدام می‌فشارد و تا بوده همین بوده و گمان نمی‌کنم که روزی دست بردارد.»