کتاب اشارانی بیاموزیم!

سلام وقت بخیر؛ ما از این کتاب فقط فایل پی دی اف داریم به همین خاطر متن زیر از گوگل سرچ شده و جایگذاری شده.

زبان

«زبان عبارت است از تمام نمادها ، علامت و وسائلی از هر نوع، که به وسیله ی حواس مختلف، بین افراد جامعه رابطه برقرار می کند. باتوجه به این تعریف غیر از زبان گفتاری...، زبان اشاره و ... نیز برای تفهیم و تفهم و ایجاد رابطه بین افراد جامعه وجود دارد. »

با توجه به این تعریف" زبان اشاره" هم نوعی از زبان است، که تنها با زبان گفتاری که در آن تاکید بر صداست، متفاوت است. در ادامه علاوه بر تعریف زبان اشاره،به انواع شیوه هایی که برای برقراری ارتباط با ناشنوایان ابداع شده است نیز، می پردازیم.

زبان ناشنوایان

«زبان اشاره، زبانی است که، در آن به جای اجرای الگوی صوتی صدا ، با استفاده از الگوی نشانه های دیداری( ارتباط دستی، زبان بدن (، معنا را نمایش میدهد ـ با ترکیب همزمان حالات دستی، جهت و حرکات دست ها، بازوها، و بدن و همچنین حالات چهره ـ تا به آرامی فکر گوینده را بیان کند.»

زبان اشاره در واقع نوعی از زبان است که در آن به جای استفاده از سیستم صوتی و یا به عبارتی گفتار ، از دست ها برای سخن گفتن بهره می بریم. در واقع این دست ها هستند که به جای زبان سخن می گویند.

همانطور که از نام "زبان اشاره" پیداست، در زبان اشاره از اشارات و یا دقیق تر از حرکات، حالات دست، چشم، و جهت ایستادن، برای انتقال منظور بهره برده میشود.

زبان ناشنوایان ایرانی

زبان نزد ناشنوایان ایرانی را می توان به سه گروه اصلی تقسیم کرد:

1. اشاره-اشاره: که در این شیوه تنها از حرکات دست و اشاره مطلق استفاده می شده. در این شیوه لبخوانی صورت نمیگیرد.

2. شفاهی –شفاهی: در این شیوه به هیچ عنوان از اشاره و علامت های دستی استفاده نمیشود و تنها لبخوانی صورت می گیرد. که در این شیوه تمرکز زیادی نیاز است که ناشنوا باید تمام مدت به دهان گوینده نگاه کند تا از روند کلام دور نیفتد. و اگر این مکالمه طولانی باشد برای ناشنوایان بسیار خسته کننده خواهد شد. و در این شیوه معمولا انتقال پیام از سوی ناشنوا هم با کندی و سختی صورت میگیرد.

3. مکتب آموزشی باغچه بان: که در این شیوه بین دو شیوه ی بالا، یعنی لبخوانی و اشاره تعادلی صورت می گیرد که درآن سرعت کلام تا حدی افزایش می یابد و علاوه بر اینکه منظور منتقل میشود از افتادن ناشنوایان در دام اشاره ی مطلق که در واقع گفتار را درآنها به شدت تضعیف میکند هم در امان می ماند.

البته ناگفته نماند که تمامی این زبانها در مدارس و در محیط های آموزشی بکار گرفته می شدند. در واقع ناشنوایانی که آموزش رسمی نمی دیدند، دسته بندی دیگری را شامل می شوند.در واقع ممکن است بین فرد ناشنوا با خانواده ی ناشنوایش زبانی شکل بگیرد که البته برای دیگر ناشنوایان قابل درک نیست(زبان اشاره ی خانگی و محلی).

1. گفتار

2. لبخوانی

3. الفبای گویا