کتاب اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش به مدرسه و تعامل با همسالان

کتاب اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش نسبت به مدرسه و تعامل با همسالان نوشتهٔ «هانیه اسدالهی» را انتشارات آفتاب دانایی (امینی) منتشر کرده است. این کتاب تأثیر آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه نسبت به مدرسه و تعاملات اجتماعی آن‌ها را بررسی کرده است و در حوزهٔ روان‌شناسی تربیتی و آموزش ویژه قرار می‌گیرد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش به مدرسه و تعامل با همسالان

کتاب «اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش به مدرسه و تعامل با همسالان» (در دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه) به بررسی یکی از چالش‌های مهم نظام آموزشی؛ یعنی مشکلات دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه پرداخته است. «هانیه اسدالهی»، نویسندهٔ کتاب، باتکیه‌بر نظریه‌های آموزشی و روان‌شناختی و مرور پژوهش‌های تجربی نقش آموزش راهبردهای خودتنظیمی را در بهبود نگرش این دانش‌آموزان نسبت به مدرسه و ارتقای تعاملات اجتماعی آن‌ها تحلیل می‌کند. 

این کتاب در فضایی علمی و پژوهشی نوشته شده است و تلاش می‌کند با ارائهٔ شواهد و یافته‌های علمی اهمیت آموزش مهارت‌های خودتنظیمی را برای توانمندسازی دانش‌آموزان با نیازهای ویژه نشان دهد. کتاب باتوجه‌به خلأ پژوهشی در این حوزه تدوین شده است و می‌کوشد راهنمایی برای معلمان، والدین و پژوهشگران باشد تا بتوانند حمایت مؤثرتری از این گروه از دانش‌آموزان داشته باشند. نویسنده در کنار پرداختن به مبانی نظری به پیامدهای فردی و اجتماعی اختلال یادگیری ویژه و ضرورت مداخلات زودهنگام نیز اشاره دارد.

خلاصه کتاب اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش به مدرسه و تعامل با همسالان

این کتاب با مروری بر مفاهیم پایه‌ای اختلال یادگیری ویژه آغاز می‌شود و به تعریف، تاریخچه و انواع این اختلالات می‌پردازد. نویسنده توضیح می‌دهد که دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه علی‌رغم داشتن هوش عادی و رشد جسمی مناسب در مهارت‌های تحصیلی مانند خواندن، نوشتن و ریاضی با مشکلات جدی مواجه‌ هستند. این مشکلات نه‌تنها بر پیشرفت تحصیلی بلکه بر نگرش آن‌ها نسبت به مدرسه و روابط اجتماعی‌شان نیز تأثیرگذار است. در ادامه کتاب به نقش راهبردهای خودتنظیمی در یادگیری و زندگی اجتماعی می‌پردازد. خودتنظیمی به‌عنوان توانایی فرد برای برنامه‌ریزی، نظارت و ارزیابی رفتار و یادگیری خود تعریف می‌شود. نویسنده با استناد به پژوهش‌های مختلف نشان می‌دهد که آموزش این راهبردها می‌تواند به بهبود مهارت‌های تحصیلی، افزایش عزت‌نفس، کاهش رفتارهای ناسازگارانه و ارتقای تعاملات اجتماعی دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه منجر شود. نویسنده تأکید می‌کند که فقدان مهارت‌های خودتنظیمی و اجتماعی در این دانش‌آموزان آن‌ها را در معرض طردشدن از سوی همسالان، احساس تنهایی و حتی مشکلات هیجانی قرار می‌دهد. آموزش راهبردهای خودتنظیمی نه‌تنها به بهبود عملکرد تحصیلی بلکه به پذیرش بیشتر این دانش‌آموزان در جمع همسالان و کاهش مشکلات رفتاری آن‌ها کمک می‌کند. نویسنده نتیجه می‌گیرد که مداخلات آموزشی مبتنی‌بر خودتنظیمی می‌تواند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی تحصیلی و اجتماعی این گروه ایفا کند.

چرا باید کتاب اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش به مدرسه و تعامل با همسالان را خواند؟

این کتاب باتمرکزبر یکی از مسائل کمتر پرداخته‌شده در آموزش و روان‌شناسی،؛ یعنی اختلال یادگیری ویژه و پیامدهای آن به بررسی علمی و کاربردی راهبردهای خودتنظیمی می‌پردازد. خواننده با مطالعهٔ این اثر با مفاهیم پایه‌ای اختلال یادگیری، اهمیت آموزش مهارت‌های خودتنظیمی و تأثیر آن بر نگرش و روابط اجتماعی دانش‌آموزان آشنا می‌شود. کتاب با ارائهٔ شواهد پژوهشی و تحلیل‌های نظری دید جامعی نسبت به چالش‌ها و راهکارهای موجود در این حوزه ارائه می‌دهد و می‌تواند به‌عنوان منبعی برای طراحی مداخلات آموزشی و تربیتی مورد استفاده قرار گیرد.

خواندن کتاب اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش به مدرسه و تعامل با همسالان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای معلمان، والدین، مشاوران آموزشی، روان‌شناسان، دانشجویان رشته‌های علوم تربیتی و روان‌شناسی و پژوهشگرانی که با دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه سروکار دارند، مناسب است؛ همچنین برای افرادی که به‌دنبال راهکارهایی برای بهبود نگرش تحصیلی و تعاملات اجتماعی کودکان با نیازهای ویژه هستند، مفید خواهد بود.

بخشی از کتاب اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر نگرش به مدرسه و تعامل با همسالان

«مطالعات نشان می‌دهد. دانش‌آموزان دارای ناتوانی‌های یادگیری به طور آشکاری مشکلاتی را در فرایندهای حافظه، توجه خودتنظیمی، استفاده از راهبردهای یادگیری، مهارت‌های فراشناختی و انگیزش نشان می‌دهند و به طورکلی در نظارت بر عملکرد تحصیلی و کشف و اصلاح خطاهایشان در فرایند یادگیری ضعیف عمل می‌کنند (سوآنسو و جرمن، ۲۰۰۶). دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه در مقایسه با همسالان آموزشی خود دارای فرایندهای خودتنظیمی کمتری هستند که به نظر می‌رسد اساس عصب‌شناختی (بروکوسکی وترپ، ۱۹۹۴) و ریشه اجتماعی (زیمرمن، ۲۰۱۰) دارد. بررسی‌ها نشان داده‌اند که کودکان و نوجوانان مبتلا به ناتوانی یادگیری، دچار فقدان مهارت‌های اجتماعی هستند (کارتلج و میلبرن، ۱۹۹۱؛ وان و سیناگوب، ۱۹۹۸) که این نقص، فقدان تعامل و در نهایت به طرد شدن از سوی همکلاسی‌های عادی می‌انجامد (جینگ، ۲۰۰۵؛ شریل، ۲۰۰۳). علاوه بر این این کودکان اغلب در شروع و تداوم دوستی مشکل دارند و همین مشکلات ممکن است به احساس تنهایی، عزت نفس پایین و حتی افسردگی منجر شود (راش کیند، ۲۰۰۷).»