کتاب ورودی غربی، نیمکت سوم

ولی من یه زمانی، یه جایی تو گذشته می تونستم خودم رو از این آینده ی کسل کننده نجات بدم.

یادمه می‌گفت: «آدما به پوچی نمی رسن، همشون تو پوچی هستن، فقط بعضیا مثل من بلدن چجوری دورش بزنن.»

انگار یه وقتایی اگه بمیری راحت تر زندگی می کنی.

واقعا فکر می کنی توی بحث برنده وجود داره. مگه مسابقه‌اس. ما فقط درباره ی دیدگاهامون حرف می زنیم بعد تصمیم می گیریم دوست داریم کدوم بخش از نظرمون رو عوض کنیم»

همه فکر می کنن آدما می تونن از زندگی شون شکست بخورن. هی داد و فریاد راه میندازن که بهم خیانت شده، این زندگی ظالم حال من و گرفته. من زندگی رو اینطوری نمی‌بینم. هر تصمیمم من و به چیزی رسونده. انتظار بعضیا رو داشتم و بعضیا رو نه.

گاهی وقت ها که نفسم می گیرد و سخت سرفه می کنم، یاد تو می افتم. یادت نمی آید چطور زیرچشمی می پاییدم که زودتر خسته شوی و بایستیم. همیشه دویدن را که شروع می کردی، دلهره ی جا ماندن و نرسیدن وجودم را می گرفت. پیش می رفتی با تمام سرعتت. از میان آدم ها و خیابان ها آسان رد می شدی. چند گام در میان، سرت را برمی گرداندی و نگاهم می کردی. چشمانت می گفت: «جا نمانی. کلی دیگر مانده.» دنبالت می کردم و بلند می خندیدیم اما درونم ترس کوچکی کم کم بزرگ می شد. چه می شود اگر جا بمانم؟ چه می شود اگر میان آدم ها و جاده ها گمت کنم؟ گاهی وقت ها که تشنه می شوم و آب می خورم، یاد تو می افتم. یادت نمی آید چطور لیوانم را کمی دورتر از دستانت می گذاشتم. دستت که می رسید، رحم نمی کردی، یک نفس تا آخرش را سر می کشیدی. بعد با تعجب که نگاهت می کردم، می گفتی: «لیوان من و تو ندارد. مال تو، مال من هم هست» لبخند می زدم اما درونم نگرانی کوچکی کم کم بزرگ می شد. چه می شود اگر عادت کنی صاحب همه چیز منی؟ چه می شود اگر من را جز دارایی خودت بدانی؟

مسیر اشتباه هیچ گاه به مقصد درست نمی رسد.

انگار یه وقتایی اگه بمیری راحت تر زندگی می کنی.

ما مشکلاتمونو با درست کردن مشکلات جدید حل می‌کنیم.

می‌گفت عشق اول و آخرش پیتزا و نوشابه است.