کتاب ازدواج در اسلام

کتاب ازدواج در اسلام نوشتهٔ نرگس دهقان زاده است. انتشارات شاملو این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی شروط ضمن عقد تطبیقی کشورهای اسلامی است.

درباره کتاب ازدواج در اسلام

کتاب ازدواج در اسلام دربارهٔ بحث ازدواج و فروع آن در اسلام است. در واقع یکی از نیازهای بشر انس و الفت است و لذا تنهایی برای او دشوار است و نیاز به کسی دارد که امین و غم خوار و مهربان و رازدار او باشد تا با او انس بگیرد و عشقش را خالصانه نثار او کند. بهترین فردی که می‌تواند این نیاز را تأمین کند همسر است چه زن و چه شوهر. قرآن از میان فواپد بسیار ازدواج تنها این مورد را نام برده که معلوم می‌شود مهم‌ترین فایده است.

خواندن کتاب ازدواج در اسلام را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران علوم اسلامی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ازدواج در اسلام

«از دیدگاه مرحوم نراقی نیز، شرط ضمن عقد را می توان با هردو مفهوم ارائه شده برای شرط توجیه کرد، زیرا اگر ضمانت اجرای امتناع از ایفای شرط را «الزام مشروطٌ علیه» بدانیم شرط ضمن عقد به معنای الزام و التزام است و اگر ضمانت اجرا را تسلط مشروطٌ له بر فسخ عقد بدانیم شرط ضمن عقد، شرط به معنای «عَدَمٌ عِنْدَ الْعَدَم » مي باشد.. در واقع شروط ضمن عقد ، باعث استمرار و تداوم عقد است، و اگر شرط منتفی شود و مشروطٌ علیه آن را ایفا نکند، استمرار و تداوم عقد منتفی است و مشروطٌ له حق بر هم زدن آن را دارد. صاحب عناوین نظر خود را در این زمینه چنین بیان می کند: «و تحقیق این است که شرط در عقد به معنی ربط و ايجاد علاقه است بین عقد وآنچه که شرط شده و این معنای لغوی شرط است و بر الزام مستقل که ربطی به چیز دیگر ندارد شرط اطلاق نمی شود و مراد از عبارت «بِعْتُکَ وَ شَرَطْتَ عَلَیْکَ کَذا» این است که من بیع و تملیک را انشاء کردم و آن را به فلان امر ربط دادم ، یعنی این دو عبارت«بیع» و «شرط» را در انشاء و احداث مرتبط قرار داده شده، به معنی اراده وقوع این دو با هم به صورت مرتبط است که در این صورت، شرط مثل اجزاء عوض و معوض می شود. بنابراین کسی که می گوید «ِبعْتُکَ السَّیْفَ وَ الْفَرَس» وقوع تملیک را در هر دو باهم اراده می کند به معنی تعلّق غرض به مجموع مرکب همانگونه که هست و شرط هم همین گونه مي باشد و منظور ارتباط شرط و مشروط است در مقصودیت و انشاء نه اینکه شرط، تعلیقی برای اصل عقد باشد به این معنی که «إِنِّی بِعْتُکَ إِنْ کاَنَ کَذاَلِک» و نه تعلیق برای دوام باشد به این معنی که «إِنِّی بِعْتُ وَ لَکِنْ إِنْ وَقَعَ هَذا الشَّرْطُ فَداَئِماً وَ إِلاَّ فَلا» و نه به این معنی که «إِنِّی بِعْتُ وَ لَکِنْ لاَ اَرْضِی بِاللُّزوُمِ إِلاَّ بِذاَلِکَ الشَّرْط» همه این موارد ناصحیح است، زیرا دو مورد اول مبطل عقد است و مورد اخیر در اختیار متعاقدین نیست و مقصود همان است که ذکر شد و فرق فقط به دخول در ماهیت و ارکان و خروج و تبعیت است و گرنه هردوی این ها به یک معنی است و غرض، تعلق انشاء به مجموع مرکب است به نحو ارتباط حاصل در هیئت ترکیبیه لذا بر می گردد به مقصود. و این معنی همان است که نظر صحیح آن را اقتضا می کند».