کتاب تروریسم عاشقانه

کتاب تروریسم عاشقانه نوشتۀ شارون هایس و سامانتا جفریز با ترجمۀ عبدالمحمد دلخواه در انتشارات فرمهر به چاپ رسیده است. این کتاب در حوزۀ روانشناسی عمومی و بر اساس سرگذشت واقعی دو نویسندۀ این کتاب بوده و موضوع آن دربارۀ خشونت خانوادگی و قربانی شدن در روابط عاشقانه است.

درباره کتاب تروریسم عاشقانه

این کتاب نوعی روانشناسی عمومی و در قلمرو خودنگاری است. نویسندگان آن، دو خانم روانشناس با تخصص جرم‌شناسی هستند که خود در نوجوانی خشونت را تجربه کرده‌اند. خانم شارون هایس در حال‌ حاضر استادیار دانشکده حقوق دانشگاه تکنولوژی کوینزلند استرالیا و خانم سامانتا جفزیر استاد باسابقهٔ جرم‌شناسی و حقوق کیفری دانشگاه گریفیث استرالیا است. دو سرگذشت واقعی که در کتاب آمده در حقیقت، داستان زندگی دو نویسنده است که مصداق خودمردم‌نگاری است. 

اصطلاح تروریسم عاشقانه اخیراً در رسانه‌های غرب رایج شده است و منظور از آن عشق‌های غیرواقعی و غیرصادقانه است که  سلطه‌طلبان تحت لوای آن، شخصیت معشوق، همسر یا شریک زندگی را مضمحل و ویران می‌کنند و برای مقاصد خودخواهانه و منفعت‌طلبانهٔ خود در جهت مطیع و تسلیم‌ کردن و نگه‌ داشتن یار و شریک زندگی‌شان به هر ترفند ستمگرانۀ تروریستی متوسل می‌شوند. بی‌گمان، همچنان که مؤلفان یادآور می‌شوند، عشق‌های راستین و صادقانه میان مردان و زنان در زندگی زناشویی مشروع و قانونی قابل تحسین و تقدیر بوده و از بحث کتاب خارج است.

 محتوای کتاب تروریسم عاشقانه، داوری‌ها در مورد مردان و احکام دادگاه‌ها مربوط به بافت فرهنگی و حقوقی کشور استرالیا است و لزوماً شمول جهانی ندارند. کتاب در ۴ فصل تدوین شده است ‌و عنوان آن‌ها عبارت‌اند از:

فصل اول: تروریسم عاشقانه

فصل دوم: ابزار و تاکتیک‌ها

فصل سوم: وصف حال یک «قربانی سوءِ رفتار»

فصل چهارم: ترمیم آسیب‌های تروریسم عاشقانه

خواندن کتاب تروریسم عاشقانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به همۀ دوستداران کتاب‌های روانشناسی عمومی و خودنگاری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تروریسم عاشقانه

«کنترل قهرآمیز را باید از رابطهٔ بد متمایز کرد (رابطه‌ای که در آن هردو شریک زندگی به یکدیگر فحاشی و توهین می‌کنند). این دو رابطه را می‌توان با تشخیص نیت مجرم در به‌زیر سلطه درآوردن قربانی و آثار و نتایجی منفی که بر او (زن یا مرد) مترتب می‌شود از هم مجزا کرد. تجربهٔ قربانی از سلطهٔ قهرآمیز را می‌توان به گروگان گرفته‌شدن تشبیه کرد؛ قربانی در یک عالم خیالی به اسارت مجرم درمی‌آید، که در آن، زن در دام سردرگمی، تناقض و ترس گیر می‌افتد ولاجرم از حس تفرّد و عزت‌نفس تهی می‌گردد. این حال و روز، شباهت زیادی دارد به حال و روز کسی که به اسارت تروریست‌ها درآمده است، در این وضعیت ممکن است به شرافت جسمانی زن هتک حرمت شود، اما سوزناک‌تر از آن محروم‌شدن او از حق اولیهٔ هر انسانی در داشتن آزادی، عقیده و عمل است که اغلب حقیقی و جدی است ولی همواره جنبهٔ مجازی و استعاری دارد. این‌گونه رفتارها به‌زعم ما، سرشت شکنجه‌گرانه، تروریستی و خائنانهٔ خشونت شریک و همدم زندگی را آشکار می‌کند. چیزی که این کتاب روشن می‌سازد و از آن پرده برمی‌دارد این است که هدف و فرایند تروریسم و شکنجهٔ سیاسی به‌نحو چشمگیری باخشونت‌های شریک صمیمی زندگی شباهت دارد. همسرآزاران عامداًشریک زندگی خود را که اغلب زنان هستند تهدید، ارعاب، و با زور و فشار وادار به انجام کاری می‌کنند، و با استفاده از چارچوب‌های تبعیض‌آمیز مبتنی‌بر جنسیت، مقاصد ایدئولوژیک خود را پیش می‌برند. هدف از این خشونت‌ها، مانند اهداف شکنجه، مجازات، کسب اطلاعات و وادارکردن به اقرار است. پی‌آمد و عواقب خشونت شریک عاطفی و آزار و اذیت‌های مرتبط با آن، همچون شکنجه، به‌لحاظ کیفی با تروریسم قابل مقایسه است؛ هردو به درد و رنج‌ها و آسیب‌های فیزیکی، عاطفی، اجتماعی و اقتصادی قربانیان منجر می‌شوند. به‌لحاظ کمّی، ما مدعی هستیم که عواقب خشونت‌های خانوادگی حتی از تروریسم عقیدتی و سیاسی هم برای قربانیان اسفناک‌تر و وخیم‌تر است. بااین‌حال، واکنش‌های اجتماعی به خشونت‌های خانوادگی هیچ تناسبی با واکنش‌ها در برابر موارد تروریستی و شکنجه ندارد. برای نمونه، هیچ‌گاه جنگ و مبارزه‌ای علیه خشونت‌های روانی خانوادگی اعلام نشده است، با زنانی که توسط یاران خشن به گروگان گرفته شده‌اند (خواه گروگان حقیقی و خواه مجازی) چندان ابراز همدردی نشده است. بی‌تفاوتی و عدم واکنش نسبی به ارعاب و شکنجهٔ زنان در روابط عاشقانه یا شبه عاشقانه، دال بر بی‌ایمانی سیاسی و اجتماعی، ناچیزشمردن موضوع، بی‌تفاوتی و گاه ستیز با واکنش‌ها است. عدم حمایت از این قربانیان باعث می‌شود که در آن‌ها ترس و تروما با هم یکجا جمع شوند، به‌طریقی که کسانی که در معرض ترور و شکنجه‌های سیاسی به هر نحوی، طبق تعبیر امروز ما، بوده‌اند هم آن را هرگز تجربه نکرده‌اند»