کتاب ایران در شعر شاعران آذربایجان و آران

ایران در شعر شاعران آذربایجان و آران نوشتهٔ محمدتقی سبکدل تبریزی، به بررسی اشعاری می‌پردازد که در وصف ایران و ایرانی سروده شده است. به خصوص این اشعار را در بین منظومه‌های شعری شاعران آذربایجان و آران جست‌وجو می‌کند. ایران در شعر شاعران آذربایجان و آران در مؤسسهٔ تاریخ و فرهنگ دیار کهن به چاپ رسیده است.

درباره کتاب ایران در شعر شاعران آذربایجان و آران

فرهنگ در کنار تاریخ و پهنه سرزمین اجزای مهم هویت را تشکیل میدهند. فرهنگ خود شامل تمام دستاوردهای مادی و معنوی است که در این میان مذهب و زبان و ادبیات نمود و جلوه بیشتری در م شخصتر کردن هویت ملی، به‌ویژه در هویت ایرانی دارند. از این رو برای تبیین هویت اصیل مردم ایران ناگزیر از مراجعه به میراث ارزشمند جایجای مردم ایرانزمین هستیم. آنچه در این کتاب مورد مطالعه قرار گرفته بررسی و استخراج اشعار شعرایی آذری و آرانی با موضوع ایران مام میهن است. چنانکه نظامی شاعر بزرگ ایرانی فرموده است:

همه عالم تن است و ایران دل

چون که ایران دل زمین باشد

نیست گوینده زین قیاس خجل

دل ز تن به بود، یقین باشد 

کتاب ٰایران در شعر شاعران آذربایجان و آران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به تمام دوست‌داران شعر و ادب و فرهنگ ایران پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب ایران در شعر شاعران آذربایجان و آران

جواد آذر نکناره چی به سال ۱۳۱۰ شمسی در شهر تبریز دیده به جهان گشود. وی تحصیلات خود را تا حدود دیپلم به پایان برد و در اثر عدم رضایت طبع عصیانگرش از برنامه درسی آن زمان ناگزیر محیط دبیرستان را ترک گفت و استفاده از محضر اساتید را در خارج به محیط دبیرستان رجحان داد. وی از همان اوان نوجوانی به شعر و ادبیات فاخر فارسی علاقه وافر داشت . آذر بر اثر شرکت در انجمن های بزرگ تهران و شهرهای دیگر، در هُنر ظریف شعر فردی بصیر و صاحب نظر شد، چنان که نامش در تهران و شهرهای دیگر بر سر زبان ها افتاد. او در سرودن انواع شعر، بیشتر به سرودن قصیده گرایش داشت و در ساختن قصیده از سبک و شیوه خاقانی شروانی پیروی می کرد. آذر در اشعار خود ایدئال هایش را در تعارض با واقعیت های موجود می دید و تلاش می کرد تا میان آنچه می خواهد و آنچه هست تطابق ایجاد کند که البتّه امر بسیار آسانی نبود. این تلاش برای برقراری همزیستی مسالمت آمیز مابین عینیّت و ذهنیّت شاعر، مهم ترین دل مشغولی و چالش ذهنی شاعر را تشکیل می داد . جواد آذر در حدود ۶۹ سال زیست، ولی متأسرفانه همیشه از زندگی ناراضی بود. او نزدیک به ۲۰ سال از اواخر عمرش را در آلمان گذرانید و در سال ۱۳۷۹ شمسی به دلایل نامعلومی در آنجا کشته شد ولی چند نفر از دوستان پیکر او را به تبریز آورده و در مقبر ة الشعراء تبریز در کنار دیگر صاحبدلان شعر و ادب فارسی به خاک سپردند. آذر عاشق ایران بود و از جمله شاعرانی است که در وصف ایران شعر سروده است.

ایران ای سرای امید 

بر بامت سپیده دمید

بنگر کزین رهِ پُرخون

 خورشیدی خجسته رسید

اگر چه دل‌ها پرخون است

شکوه شادی افزون است

سپیده‌ٔ ما گلگون است، وای گلگون است

که دست دشمن در خون است

راه ما راه حق، راه بهروزی‌ست

 اتحاد، رمز پیروزی‌ست

صلح و آزادی، جاودانه، بر همه جهان خوش باد

این بهار تازه جاودان، در این چمن شکفته باد!