نظرات کاربران درباره کتاب شبانه‌ها

مجموعه داستانی به‌نام شبانه‌ها که تنها مجموعه داستان کوتاه این نویسنده است. راوی هر پنج داستان در این کتاب اول شخص است و به نظر می‌رسد ایشی گورو در پی ایجاد احساس همدلی با خواننده است اگرچه زاویه دید اول شخص به نظر می‌رسدموردعلاقه کازوئو ایشی گورو در بیشتر آثارش است. هر پنج راوی نوازندگان ساز هستند که عمدتاً به جایگاه موفقیت‌آمیزی در موسیقی نرسیده‌اند و به‌نوعی در شهر و دیارشان شکست را تجربه کرده‌اند و اگرچه در جایگاهی که هستند مأیوس از پیشرفت و رسیدن به موقعیتی بهترند اما عشق‌شان به موسیقی را حفظ کرده‌اند و در خلوت خویش به آن مشغول‌اند. نویسنده به دنبال کشف چرایی تجربه شکست راویانش است و در هر داستان از این دریچه تجربه‌اش را با خواننده در میان می‌گذارد. کازوئو ایشی گورو در همه داستان‌ها نه‌تنها از عهده ایجاد هارمونی بین فرم و محتوا برآمده است که با روایت قصه‌ای درگیر کننده موفق به خلق موقعیت‌های مدرنی شده که در آن‌ها شخصیت‌پردازی محور پیشبرد ماجراست. در همه داستان‌ها زمان روایی بازه کوچکی است و فاصله یک روز یا چند ساعت را شامل می‌شود ولی شخصیت‌پردازی در طول روایت هرلحظه عمیق‌تر و پرکشش‌تر می‌شود. در هر پنج داستان موسیقی موتیف تکرارشونده‌ای در جهت ایجاد معنا و زیرلایه است.درواقع ساختار داستان‌ها بر این اساس پایه‌ریزی شده است که راوی اول شخص تجربه‌اش از اتفاقی که افتاده یا شاهدش بوده را بازگو می‌کند اما این اتفاق نه موقعیت تصمیم‌گیری است و نه حادثه‌ای مهیج. تنها در شخصیتِ راوی بعد از پایان داستان تغییر رخ داده است و دیگر انسانِ ابتدای ماجرا نیست کما اینکه مخاطب نیز دیگر مخاطب ابتدای داستان نیست. 😀همین باعث شده است که این کتاب یک اثر به‌شدت درگیر کننده به لحاظ ساختار باشد. خواننده با راوی داستان همراه می‌شود و بعد گویی تجربه راوی برایش درونی می‌شود.با این حال کلیت مجموعه را در حد یک اثر به یادماندنی در ذهن برای همیشه می‌توان ثبت کرد و خواندنش را به همه علاقه‌مندان ادبیات داستانی توصیه می کنم☺

داستان‌هایی که پس از مدتها خوندشون با یادآوری‌شون، احساس‌تون به لرزه در میاد!

من از خوندنش بسیار لذت بردم.

اولین تجربه داستان کوتاهم بود،نوازنده ها و عاشقان موسیقی که هنوز به جایی نرسیدن اما با آدمایی روبه رو میشن که به مسیر هنریشون قوت میبخشن.همچنین پیچیدگی ارتباطات بین آدمارو نشون داده.

بعد از غول مدفون، این دومین اثریه که از این نویسنده میخونم و هیچ کدوم جذابیت و کشش کافی رو نداشت. میخوام بگم این یه مجموعه داستانه که برای خوندن ادامش هیجانی نداری. داستان ها تا حدودی در مورد موسیقی هستن و پایان باز دارن در کل پیشنهاد نمیکنم خیلی جالب نبود برام اما متن روونی داشت و ترجمه ی خوب

داستان‌های ساده و بدون پیچیدگی که ذهن رو درگیر نمیکنه و لذت کشف نمیده. چندان هم ربطی به موسیقی و شب نداشت. از عنوان کتاب فکر کردم باید منتظر تصاویر ناب و آرامش باشم اما هیچ!