نظرات کاربران درباره کتاب سفر به روایت سرفه‌ها

بسم‌الله الرحمن الرحیم نگاهم داشت از روی کتاب‌ها رد می‌شد که نامش، چشمانم را متوقف کرد... واج‌ارایی سین در انتخاب نام، نشان از دقت و نکته‌سنجی نویسنده می‌داد و یک علامت سوال دلنشین ایجاد کرد. همیشه مستندخوانی دوست داشتم و حالا یک نفر، مثل دوربین، سفر را شرح‌ می‌دهد و هرگز سر دوربین را به سمت خودش برنمی‌گرداند. معمای چیره‌دستی نویسنده، با خواندن حرفی از او که می‌گوید هم‌دوره قیصرامین‌پور در دانشکده ادبیات بوده، حل می‌شود. شرح سفر کاروان جانبازان شیمیایی، به سالگرد حادثه هیروشیما، دست‌مایه کتاب است، خوندن مثل عبور یک نسیم خنک دل‌چسب است و واقعیت‌هایش نمی‌گذارد در هپروت عرق شویم

کتاب فوق العاده ای است. تعجب می کنم چرا آن طور که باید مطرح نشده است؟ ماجرای سفر حمید حسام به ژاپن برای شرکت در همایشی در هیروشیماست. نویسنده در خلال این سفر، چقدر خوب ماجرای بمباران شیمیائی عراق بر علیه شهروندان ایرانی را به تصویر می کشد. "پرستار کاربلدی بود به نام رجبی. خودش می‌گفت به من می‌گویند جلاد. ... هر روز پوست بدنمان را می‌کند و یک روز در میان پانسمان می‌کرد. هر مرحله از پانسمان پنج ساعت طول می‌کشید که لحظه لحظه‌اش بدنم را می‌سوزاند. ... هر روز چهار پرستار، محکم نگهم می‌داشتند و پاهایم را روی محلول اسید و بتادین می‌گذاشتند. داد می‌زدم، ناله می‌کردم، التماس می‌کردم. ... تا 25 روز این کار ادامه داشت که 25 سال بر من گذشت." ص۱۹۶

حقایق تلخی که خواندنیست

چون سفرنامه بود، و چون کشور شرقی بود، قبول کردم که بخونم و خوشحالم که خوندمش. خوشبختانه در نوشتن، زیاد قضاوت نکرده بود و توصیفاتش خوب بود. مصاحبه هایش را دوست داشتم. بعضی برگ ریزان بود، اندکی خنده ریز و آخراش درد دار. در کل اطلاعات جدیدی بهم اضافه کرد.