نظرات کاربران درباره کتاب باران سیاه

باران سیاه وصیت‌نامه‌ی ادبی ماسوجی ایبوسه است که کنز ابورو اوشه وی را بزرگترین نویسنده قرن بیستم ژاپن نامیده است. این کتاب پر از درد و آلام قربانیان فاجعه ی بمب اتمی در شهر هیروشیما و ناکازاکی است. بخشی از کتاب: از کنار رودخانه که نگاه کردم، برساحل شنی حفره های زیادی حفر شده بود. در اغلب حفره ها استخوان، جمجمه، آشکارا به چشم می‌آمد. به نظر می‌رسید خاکستری که بعد از سوختن بر استخوان‌ها می‌نشیند با بادی که می‌وزید همراه و پاک شده بود. جمجمه‌هایی که حدقه‌شان به گوشه‌ای از آسمان دوخته شده بود. جمجمعه‌هایی که دندان‌های‌شان را بر هم فشرده بودند و حالت حسرت داشتند….

به نام خدا اولین رمانی است که از یک نویسنده‌ ی ژاپنی خواندم و تجربه ی بسیار خوبی بود. باران سیاه روایت یک خانواده‌ی سه نفره ژاپنی ساکن هیروشیما، از بمباران اتمی این شهر توسط آمریکاست. راوی مرد خانواده شیگه ماتسو است و فاجعه در یکی از روز‌های عادی که او به محل کارش می‌رود اتفاق می‌افتد و بعد از آن روایت بی‌نظیر و دقیق بعد از فاجعه است. تصویر تل جنازه‌ها، خانه‌های سوخته، جنازه هایی که در حالی که ایستاده بودند در اثر تشعشعات بمب اتم در جا خشک شده‌اند، هزاران نفری که پودر شده بودند و هیچ اثری از آن‌ها باقی نماند، خیل زخمی‌ها و آواره‌ها، کودکان بی‌پناه، حیوانات سردرگم، گیاهان سوخته، شهری که به یک دشت ویران و سوخته تبدیل شده و بیماران بیشمار اتمی که یکی از آن‌ها یاسوکو، دخترخوانده‌ی شیرین و زیبای شیگه ماتسو است. توصیف‌ها بی‌نهایت دقیق و زیباست به طوری که گویی در صحنه‌ی وقایع حضور داری و تک تک جزئیات را می‌بینی. به حقیقت که این کتاب شاهکار ماسوجی ایبوسه است. از نکات بسیار مثبت و زیبای کتاب شیوه روایت داستان در داستان است که به لطف آن نویسنده توانسته ابعاد توصیف وقایع را گسترش دهد و حق مطلب را ادا کند. دیگر اینکه با وجود این مسئله که کتاب ادبیات جنگ است و یکی از دهشتناک‌ترین و ددمنشانه ترین حملات تاریخ بشریت را به تصویر می‌کشد، اما سیاهی ای دیده نمیشود، نویسنده دچار تقلید و جوگیری‌های روشنفکرانه که در جامعه‌ی ما بسیار رواج دارد نشده، او نه جنگ را تایید و نه تکذیب می‌کند، او به جای خود انتقاد و به جای خود فقط به توصیف می‌پردازد، او تنها نفرین به جنگ نمی‌گوید تا با توصیعف فضایی تاریک آن‌را تقبیح کند. در اثر او زندگی بسیار بیشتر از آثاری که در دوره و موضوعی غیر از جنگ نوشته شده است رواج دارد. زندگی حتی در ساعت‌هایی بعد از انفجار بی‌رحمانه بمب اتم هم جریان دارد و راوی، شیگه ماتسو در حالی که بارها مرگ را به چشم دیده است، هیچ‌گاه امید به زندگی را رها نمی‌کند و استخر پرورش کپور یکی از نمادهای آشکار آن است و همین اثر ایبوسه را به یک شاهکار تمام عیار تبدیل کرده است. مسئله‌ی دیگر ترجمه بی نظیر کتاب و پانویس‌های عالی آن است. حقیقتا این کتاب یکی از بهترین کتاب‌هایی است که تا کنون مطالعه کرده‌ام و یقینا اگر آن را نمی‌خواندم، تجربه ای بی‌نظیری را از دست می‌دادم.