نظرات کاربران درباره کتاب دویدن در میدان تاریک مین

اولین کتابی که از آقای مستور میخوندم، چون نمیفهمیدم چی در جریانه حالمو گرفته بود، اما وقتی قدم به قدم پیش برید باهاش هر چی کمتر بفهمید، حظ معنوی بیشتری می‌برید! شاید ایراد گرفته بشه به این ابهامات موجود در داستان‌ها، اما همون ابهامات باعث میشن فضای تخیل برای خواننده باز بشه، طوریکه کتاب کلا 50 صفحه‌س ولی هر صفحه از کتاب ضمن بالا رفتن تپش قلب، آدم خیره میشه به گوشه سقف و غرق میشه در سیال رویا و حال لذت‌بخشی رو تجربه میکنه... کتاب "دویدن در میدان تاریک مین" فارغ از عنوان جذابش، نمایشنامه‌ای هست که شاید برای دوستانی که آشنایی ندارن با مستور هیچگونه جذابیتی نداشته باشه، چون غالب صحنه‌ها در گفت‌و گوهای آشفته بین دو شخصیت داستان میگذره. کتاب برای من بسیار جذاب بود و هنوزم گرمای ناشی از هیجان مطالعه‌ش رو روی صورتم احساس میکنم...

اولین نماش نامه مصطفی مستور ، با همون فضای عرفانی و مرموز و شخصیت های همیشگی. اسم این کتاب همیشه برای من جالب بود. نمایش نامه تو فضایی رخ میده شبیه آسایشگاه یا زندان ولی هیچکدوم از این ها نیست، گویا مکانیه که برای ساکنین اون محیط عشق جرمه و و در چهار پرده پرونده ی کسی بررسی میشه که عاشق شده.

متوجه نشدم آخرش چی شد...💁

دوسش داشتم!

بهترین کتاب مصطفی مستور روی ماه خداوند را ببوس هست. منی که اون کتاب رو خوندم این متن نتونست جذبم کنه