نظرات کاربران درباره کتاب خلع شدگان

بیشتر فلسفی هست تا داستان علمی تخیلی اگر دنبال بحث و مجادله فلسفی هستین و حوصلتون سر نمیره از این مباحث بخونید اگر دنبال یه داستان علمی تخیلی شبیه آثار کسایی مثل آسیموف و آرتور سی کلارک و بقیه هستید اصلا سمتش نرید

رمان «خلع‌شدگان» از اورسولا کی. لو گوئین، هرچند یکی از آثار برجسته در ژانر علمی–تخیلی فلسفی محسوب می‌شود، اما به‌وضوح کتابی نیست که همه مخاطبان با آن ارتباط برقرار کنند. دلیل این موضوع بیش از هر چیز به سبک نوشتاری خاص، محتوای انتزاعی و ریتم کند روایت آن بازمی‌گردد. نخست، این رمان بیشتر بر ایده‌پردازی‌های فلسفی و سیاسی تمرکز دارد تا روایت ماجراجویانه یا پرتعلیق. گوئین با خلق دو جهان متقابل—یکی اشتراکی و بی‌مالکیت (آناارس)، و دیگری سرمایه‌دار و سلسله‌مراتبی (اوراس)—به جای آن‌که شخصیت‌محور یا حادثه‌محور باشد، بیشتر درگیر بحث‌هایی درباره‌ی آزادی، ساختار قدرت، زبان، اخلاق و جامعه می‌شود. برای بسیاری از خوانندگان، خصوصاً آن‌هایی که انتظار داستانی پرکشش یا هیجانی دارند، این ساختار بیش از حد «ذهنی» و «خشک» به نظر می‌رسد. از سوی دیگر، شخصیت‌پردازی سرد و درون‌گرایانه نیز موجب فاصله گرفتن برخی خوانندگان می‌شود. شخصیت اصلی، شِوِک، بیشتر فیلسوف و متفکر است تا قهرمان فعال. او بیشتر در حال تأمل و تحلیل است تا عمل یا درگیری بیرونی. این ویژگی برای برخی الهام‌بخش است، اما برای دیگران می‌تواند ملال‌آور باشد. در نهایت، زبان پیچیده، روایت غیرخطی و تمرکز بر استعاره‌ها و نمادها نیز به دشواری درک و ارتباط با کتاب دامن می‌زند. «خلع‌شدگان» بیشتر شبیه یک متن نظری در قالب رمان است تا یک داستان صرفاً سرگرم‌کننده. به همین دلیل، در حالی که برخی آن را شاهکاری روشنفکرانه می‌دانند، برای دیگران ممکن است خشک، دشوار و دور از دسترس باشد.