نظرات کاربران درباره کتاب مرغ دریایی

جلسه‌ی اول مبانی کارگردانیِ دانشگاه، استاد نشست و اسم پنج‌تا کتاب (که یکی‌شان همین مرغ‌دریایی بود) را برد و گفت «هرکدام را نخوانده‌اید تا جلسه‌ی بعد بخوانید و گرنه باهم‌دیگر حرف مشترکی نداریم» و بعد رفت. یا شاید من دوست دارم این‌گونه فکر کنم-که رفت. نشستم خواندمش و راستش این است اگر انتخاب خودم بود اواسط کتاب، رهایش می‌کردم. ولی بعدها، یعنی آخر کتاب و همچنین توضیحاتی که بعدترها از آن شنیدم، که چیزهایی که نفهمیده‌بودم را توضیح می‌دادند، خوش‌حال بودم از این اجباری که باعث شده بود همچین کتابی دست بگیرم.

جالبه بدونید که علی‌رغم اتفاقات تلخ و پایان تراژیک این نمایشنامه، چخوف شخصاً معتقد بود که مرغ دریایی یک کمدیه! با وجود حوادث تلخ و اندوه فراوان شخصیت‌ها شاید پذیرفتن این ادعا برای ما مشکل باشه، اما وقتی به روابط و سنت‌های پوچ خانواده‌های بورژوا نگاه میکنیم (مولفهٔ مشترک نمایشنامه‌های چخوف) و واکنش‌ها و رفتارهای نامعقول شخصیت‌ها، شاید بفهمیم منظور چخوف چی بوده؛ در واقع اینجا عدم تطابق کنش‌ها با موقعیت باعث ایجاد نوعی طنز پنهان میشه. نکتهٔ جالب دیگه اینکه: نمایشنامهٔ مرغ دریایی نمونه‌ای از «میزان اَبیم» در آثار نمایشی محسوب میشه؛ یعنی یک «نمایش در نمایش»؛ چرا که در طول داستان یه نمایشنامه توسط ترمپلف و نینا اجرا میشه و شخصیتا مدام از اجرای تئاتر و نویسندگی صحبت میکنن. به عبارت دیگه این نمایشنامه به نوعی خود‌بازتاب‌دهنده است و چخوف در طول اثر عقاید مختلف دربارهٔ هنر کلاسیک و تئاتر پیشرو و ساختارشکن رو مطرح میکنه؛ هرچند هیچ‌یک از نظرات به طور کامل بازتاب‌دهندهٔ عقاید چخوف دربارهٔ تئاتر نیست! و نکتهٔ آخر اینکه گویا چخوف در خلق شخصیت‌های این نمایشنامه از آدم‌های اطرافش الهام گرفته و به نظر میرسه این کاراکترها ما به ازای واقعی دارن. برای همین شاید بیراه نباشه اگر بگیم مرغ دریایی یکی از شخصی‌ترین آثار چخوفه. در پایان باید به خوانندگان محترم طاقچه عرض کنم که آثار چخوف به دلیل رویکرد رئالیستیش و توجه به زندگی روزمره‌ٔ آدم‌های طبقهٔ متوسط، ممکنه به مذاق مخاطبانی که به صورت تخصصی مطالعه نمیکنن خوش نیاد، اما نمیشه توصیه‌ش نکرد! امیدوارم بخونید و خوشتون بیاد و لذت ببرید.

این اولین نمایشنامه ای ست که می خوانم، پس انتظار هم نمیرود بخواهم راجع به نمایشنامه ی مرغ دریایی اثر آنتون چخوف حرف بزنم، بلکه مثل هر انسانی راجع به اولین تجربه ام از چیزی جدید حرف خواهم زد. از فرم نمایشنامه از کلیت نمایشنامه. در اواسط کتاب تصمیم گرفتم دیگر هرگز نمایشنامه ای نخرم و نخوانم. که مسلما یک تصمیم احساسی بی پایه و اساس بود. بعد تصمیم گرفتم فقط نمایشنامه های معتبر را بخوانم و آن هم تنها برای آشنایی با تاریخ ادبیات و اشراف و غیره و غیره، دلایلی که افراد را در زمینه ی ادبیات حریص خواندن میکند، حال هر چیزی که باشد، خواندن سخت خوان ترین کتاب ها، خواندن کتاب هایی عریض و طویل مانند در جستجوی زمان از دست رفته یا کلیدر یا جنگ و صلح که نصفِ آن اولی ست، خواندن تمام کتاب های یک نویسنده ی شاخص، حتی اگر بدانند آن نویسنده کلا یک کار خوب داشته و الباقی چرت و پرت اند، خواندن کتاب های عامه پسندی که همه ی دوستان و آشنایانشان در زمینه ی ادبیات آن ها را نکوهش میکنند و میگویند مفت گران است، اما آن ها هم چنان میروند بخوانندشان تا بفهمند چگونه چرت و پرت ننویسند لابد. خواندن خاطره ها، خواندن نامه ها، خواندن هر چه که دست شان بیاید. یک مشت زامبی کتاب... اما ابتدا تحت تاثیر تماشای تیاتر و وسوسه ی نوشتن دیالوگ های به یاد ماندنی سمت نمایشنامه کشیده شدم، میخواستم از خودم را بنویسم. اما حالا فکر میکنم هرگز دست به نوشتن نمایشنامه نخواهم زد. چرا؟ خب اینطور که مشخص است، حدود 10 درصد کار دست نویسنده ی نمایشنامه است، حتی کمتر، شما فقط یک خط روایت و عناصر بدوی را طراحی میکنید، آن وقت شاخ و برگ آن عناصر به دست یک تهیه کننده ی الاغ زده میشود کلی محدودیت به بار می آید، آن وقت میرسیم به صافی ذهن کارگردان، که چگونه نمایش نامه را درک کرده باشد و کدام پرده را اضافه تشخیص دهد و کدام یکی را تغییر دهد، سر آخر هم بازیگری که باز باید دیالوگ های شما را بر اساس وجود خودش تحریف کند، و این همه پایان کار نیست، همه چیز پر حاثه و زنده است، همه چیز احساسی اجرا میشود و دور از نظم و ثبات منطقی، آیا دیالوگی فراموش میشود؟ آیا نقضی فنی در شب اجرا پیش می آید؟ بازیگران فی البداهه اجرا خواهند کرد؟کجاست آن صلابتی که در فرم رمان و داستان کوتاه برای نویسنده قایل میشدند؟ کجاست آن قدرت؟ کجاست آن چفت و بست؟ چطور نویسنده ای میتواند اینقدر نسبت به مخلوقش بی اعتنا باشد که بگذارد هرکس دلش خواست آن را انگولک کند؟ هی! تو میتوانی این قدر بی رحم باشی؟ [به بالای سرش نگاه میکند.]

چخوف مثل همیشه. عالی بود اینم

مدودنکو: دیگر نباید سیگار بکشید . سورین: چه مهملاتی! دورن: نه اینها مهملات نیستند. شراب و سیگار شخصیت آدم ها را عوض میکنند. پس از کشیدن سیگار و خوردن یک گیلاس ودکا، شما دیگر سورین نیستید، می شوید خودتان و فردی دیگر. (من) خودتان مبهم می شود و با خودتان مانند شخص سومی رفتار میکنید. انگار با یک "او" سروکار دارید .

درود به کتاب‌باز های عزیز، یکی از بهترین نمایشنامه هایی بود که خوندم، موضوعی که واقعا برای من توی این اثر جذاب بود عشق های شخصیت ها بود. تمامی افراد داستان عشق های یکطرفه ای داشتن که برای من واقعا جذاب بود. | خوش بخوانید.

کتاب بسیار عالی لذت بخش شخصیت پردازی بیست مخصوصا کارکتر تریگورین بسیار جذاب و مبهم بود وقتی کتاب تموم میشه واقعا از خوندنش راضی بودی

کاش این آثار معروف رو به صورت پی دی اف و با غلط های تایپی که دیالوگ شخصیت ها رو گاها جابه جا نوشته نمیذاشتین. از ترجمه هم خوشم نیومد ، به نظرم روان نبود.کاش از ترجمه و نشر دیگری خوانده بودم.

بسیار عالیه