نظرات کاربران درباره کتاب کلاه پوستی برای رفیق یفیم سمیونوویچ راخلین

اصرار حکومت های مستبد به یکسان سازی افراد جامعه در زمینه های مختلف و درجه بندی ایشان از نظر میزان وفاداری به اهداف و آرمانهای حاکمیت موجود و در نتیجه تخصیص امتیاز بر اساس چنین ارزش‌گزاری هایی به خوبی در این داستان نشان داده شده است. شباهتهای فراوان حکومت های ایدئولوژیک (که استبداد در پی دارند) در نقاط مختلف جهان باعث می شود که مطالعه ی چنین آثاری میزان آگاهی افراد را نسبت به وضعیت جوامع خویش بالا برد و ایشان را نسبت به نتایج وخیم تثبیت و گسترش چنین حاکمیتهایی حساس و نگران سازد. نویسنده به خوبی توانسته از مهارت طنزنویسی خویش در راستای انتقال چنین مفاهیمی برآید و نقطه ی قوت اثر را می توان همین زبان گزنده اما شیرین دانست.

این کتاب میخواد بگه چطور نویسنده ای که اینهمه سال عضو حزب کمونیست روسیه بوده و برای ارمان های کمونیستی و به اصطلاح رویاهای سوسیالیستی مینوشته به یکباره متوجه میشه سیستم اصلا برای او ارزشی قائل نبوده. چون اون ادم خوبی بوده و درباره انسانهای شریف و صادق مینوشته ,حکومت رانتی و فاسد اهمیتی بهش نمیده و زمانی به این موضوع پی میبره که کلاه پوستی بهش نمیدن اینجا کلاه پوستی استعاره از مقام و مرتبه است یفیم متوجه میشه اینهمه سال راهو اشتباه رفته اما در آخر روبه روی اتحادیه نویسنده ها می ایسته و حق خودشو میگیره . یفیم میتونست همچنان به زندگی ساده,اروم,یکنواخت خودش ادامه بده ولی حقیقتو کتمان نکرد و قبول کرد عقاید قبلی خودشو زیر سوال ببره درسته که یفیم در آخر میمیره اما به نظرم مرگش بیهوده نبوده چون جنگید و پیروز شد.

خیلی خیلی قشنگ بود،واقعاً دوسش داشتم،ادبیات روسیه همیشه جادوییه

عالی

یک روایت جالب و طنز آمیز از وضعیت هنرمندان و روشنفکران در حکومت های تمامیت خواه و دیکتاتور

رمان نمونه‌ای است از نوعی خاص از طنز روسی که در پس‌زمینه فضای آبزورد اداری در اتحاد جماهیر شوروی می‌گذرد. نوعی طنز سوویتی/شورویایی که فهمِ بیشترِ آن با شناخت بیشتر از آن‌چه در روسیه شوروی و با کمی اغماض در کشورهای بلوک شرق پیش از فروپاشی می‌گذشت، ممکن است. داستانی که این بار خیلی هم بامزه است، بدون آن که تلاشی برای طنزآمیز شدن داشته باشد. داستان خیلی جدی است، آدم‌ها به جز یفیمِ بیچاره که پاک از دست رفته و وجودش تکان خورده است، هیچ تلاشی برای بامزگی ندارند و اتفاقاً در نهایت جدیت هستند. چیزی که باعث طنزآمیز شدن داستان شده سیستمی است که آدم‌ها را وادار به حرکات نامعقول کرده است.در دنیای کتاب «کلاه پوستی» همه بی‌وقفه دروغ می‌گویند. با وجودی که هم خود می‌دانند چیزی که می‌گویند دروغ است، هم مخاطب‌شان می‌داند که این‌ها مشتی شعار و دروغ است و هم خودشان می‌دانند که مخاطب هم از این دروغ آگاه است. ایدئولوژی از معنای قبلی‌اش هم تهی شده و حالا دیگر کسی به آن اعتقاد ندارد. فقط صحبت کردن با واژگان این ایدئولوژی، نقشه راه و تنها مسیر پیشرفت است. واقعیت اصلی در بازار سیاه می‌گذرد و درون دفترهایی که اعضای بلندپایه حزب و آن‌ها که موقعیت بهتر و دوستان بلندمرتبه‌ای دارند، از امتیازات مالی برخوردار می‌شوند. دنیای کسالت‌آوری است. هم تهی از آزادی است (مثل دوران استالین و اوایل انقلاب کمونیستی) و هم خالی از آرمان (برخلاف سال‌های ابتدایی انقلاب). در عوض مثل سرزمین عجایب است. همه چیز ممکن است. همه چیز. حتی ممکن است نویسنده‌ای، زنش فاسقی در بین اعضای کا.گ.ب داشته باشد و فاسق فوق الذکر رییس اتحادیه نویسندگان را تهدید کند اطلاعاتی که از او دارند فاش خواهد شد و به این ترتیب هر کلاهی را نصیب شوهر معشوقه‌اش کند!زندگی واینوویچ که سال ۱۹۳۲ در استالین‌آباد (که بعدا دوشنبه نام گرفت) جمهوری تاجیکستان به دنیا آمده، از شخصیت‌های داستان‌هایی که روایت می‌کند دور نیست. او هم نویسنده سر به راهی برای سیستم کمونیستی نبوده. در ۱۹۷۴ بعد از نوشتن نامه‌ای در حمایت از سولژنیتسین عضویتش در اتحادیه نویسندگان لغو شد. دو سال بعد تلفنش را هم قطع کردند. در ۱۹۸۰ مجبور به مهاجرت از شوروی شد و سال بعد شهروندی او را لغو کردند تا ۱۹۹۰ که با فروپاشی کمونیسم به کشور برگشت و البته در سال‌های اخیر هم که همچنان در آلمان زندگی کرد، به صورت مستمر علیه پوتین می‌نوشت و البته سعی می‌کرد برای مخاطب غربی توضیح دهد زندگی در شوروی دقیقا چه معنایی داشت. داستان‌های او معمولا بوروکراسی پیچیده و تهی از معناشده شوروی دهه هفتاد در دوران برژنف را هدف می‌گیرند.

انتهای کتاب را چندان دوست نداشتم فکر میکردم یفیم زنده بمونه و کتاب عملش در غرب چاپ بشه و اما آخر کتاب به بی مزگی ترین داستان تموم شد