نظرات کاربران درباره کتاب آزارشان به مورچه هم نمی‌رسید

مهم‌ترین مفهومی که نویسنده خواسته تو این کتاب مطرح کنه اینه که جنایتکاران جنگی لزوماً انسان‌هایی ذاتاً شرور یا بیمارانی روانی نبودن بلکه خیلی از اونها آدمایی معمولی بودن که در شرایط خاص نیمه تاریک وجودشون فعال می‌شه. همواره باید مراقب خودمون باشیم؛شرارت در کمین ماست.

انسانها هم در نیکوکاری و هم در بدی کردن استعداد دارند. اگر جنایتکارانِ جنگی افرادی عادی درست شبیه ما باشند که تحت شرایطی خاص، تصمیمات غیراخلاقی گرفتند، آن وقت چه باید کرد؟ زیرا اگر فقط استثنا باشند (انسانهایی که شرور به دنیا می آیند) آنگاه امکان نداشت میلیونها انسان در جنگ جهانی دوم به کلی سربه نیست شوند یا ۸۰۰۰ بوسنیایی در صربرنیتسا طی سه روز کشته شوند. این گویای چه چیزی دربارۀ خود ما میتواند باشد؟ ضمن اینکه خود را وادار به نگاهی دقیقتر به مجرمان جنگی میکنیم باید سوالی تلخ اما مرتبط را بپرسیم: من اگر در چنین موقعیتی بودم، چه میکردم؟ و چه کسی میتواند تضمین کند که ما در آینده نزدیک در یک چنین موقعیتی قرار نگیریم؟ آیا کمی اختلال شخصیت (یا نوعی خاص از شخصیت) سبب ستمگری انسان میشود؟ آیا در هر جامعه درصد معینی از افراد وجود دارند که اگر به آنها فرصتی داده شود، تمایلی روانی به ارتکاب بدترین جنایات داشته باشند؟ یا اینکه فقط تحت فشار اجتماعی و روانی دست به جنایت میزنند؟ کتاب پر است از این نوع سوالات و نویسنده با تمام وجود تلاش کرده به این سوالات پاسخ دهد.

خواندن این کتاب رو خیلی توصیه می کنم هم به دلیل آگاهی از تاریخی که چندان فاصله ای از ما ندارد هم به دلیل مردمی که سطح فکری شان مانند ما ایرانی هاست. از لحاظ روانشناختی خیلی تحت تاثیرم قرار داد که به خودم نگاه کنم به اعماق تاریک روحم ببینم آیا من هم می توانم یکی از این جنایتکاران باشم یا نه حقایق بسیار تکان دهنده و در مواردی هم بسیار خشن و بی پرده بود.

بسیار کتاب تکان دهنده و قابل تاملی بود.

از همین نویسنده کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم رو بخونید. این کتابم جالب بود روایت های متاثر کننده ای داشت.