نظرات کاربران درباره کتاب جزیره سرگردانی

امتیاز این کتاب رو کمتر از سووشون دادم ولی این کتاب رو بیشتر دوست داشتم، و این دوست داشتن بخاطر معیار های نویسندگی و خوب نوشته شدن کتاب نبود، کاملا دلی بود، دلیِ دلی. اولین نقطه ی قوت اسم کتابه، چقدر خوب، چقدر گویا. آدم ها هر کدوم جزایر سرگردانی ان که توی راهِ حقیقت به هم برخورد می کنن، این خطه هم جزیره ی سرگردانیه و از همون قدیم ندیما دنبالِ راه درست می گشته... به نظرم سیمین توی این کتاب می خواست بگه که سرگردونی بد نیست، به شرط اینکه همون «فانوس روشن رو زیر کتت، روی قلبت پنهان کرده باشی!» پرسش های این کتاب، متن هایی که از اینور و اونور نقل قول شده بود و تمثیل هایی که به نظرم بهتر از کتاب سووشون به کار گرفته شده بود، باعث شد این کتاب راه خودشو به قلبم باز کنه و یک گوشه جا بگیره، آروم و ساکت ولی موندگار. فکر کنم این از همون کتاب هایی باشه که مدتها بعد از تموم کردنش، یهو مچ خودمو موقع فکر کردن بهش می گیرم! وقتی فکر می کنم که همه ی این شخصیت ها، با اعتقاد های مختلف که از صمیم قلبشون بود رو یک نفر نوشته، به این فکر می کنم که شاید هرکدوم از اینها واقعا در درون سیمین زندگی می کردن، و در درون ما! شاید ما هم یک هستی، یک مراد، یک سلیم، یک تورانجان توی وجودمون داریم، یکی پررنگتر و یکی کمرنگتر، و بین اینها سرگردونیم. یک چیز خیلی جالب که باعث شد داستان برام واقعی تر بشه، این بود که سیمین و جلال به عنوان شخصیت، توی کتاب هستن! و چقدر عجیبه که خودت رو به عنوان شخصیت کتاب از دور ببینی، بعضی اوقات به خودت لقب «پیرزن وراج» بدی و بعضی اوقات از صمیمی بودن و گشاده رو و پذیرا بودنت در برابر مردم حرف بزنی! شاید کتاب برای بعضی ها و تا حد کمی برای خودم خسته کننده باشه، منطقی نباشه، بعضی افکار و عقاید توی کتاب از نظرمون اشتباه باشه ولی کتاب جوری نوشته شده بود که وقتی بستمش دلم می خواست سیمین رو بغل کنم! دلم می خواست توی یک «وادی ایمن» بشینم، دستمو بذارم زیر چونه م و به تک تک جملاتی که خوندم یکبار دیگه فکر کنم. من از خوندن این کتاب خیلی کیف کردم، هربار که باز می کردم بستنش با خدا بود و تهش هم قلبمو گرم کرد، ولی همه ی چیزهایی که نوشتم بیشتر دلی بود تا منطقی! برای همین انتخاب کردن یا نکردنِ این کتاب رو می سپرم به خودتون و دلتون...