نظرات کاربران درباره کتاب ژاک قضا و قدری و اربابش

یک کتاب مهم در تاریخ ادبیات که باید خواند... مثل دون کیشوت، مرشد و مارگاریتا، بینوایان و ...

نسخه چاپی کتاب را خواندم عالیه😚😍😍😍😍

رمانی جذاب و خواندنی با شیوه روایت منحصر به فرد دیده رو در این رمان به شیوه ای طنز در مورد جبر و اختیار و چندین مسئله فلسفی دیگر نظرات خودش رو بیان می کنه همچنین در این کتاب از چندین هم عصر خودش که نظرشون با هم موافق نبوده به شیوه ای ادبی انتقاد می‌کنه. چندین داستان در دل یک داستان که همگی خواندنی و آموزنده است من قبلا چیزی شبیه این کتاب نخونده بودم بسیار جذاب بود.

سبک خاصی داره که ممکنه به مذاق هر کسی خوش نیاد. برای من دیالوگ شخصیتها جالب بود ولی اینکه راوی مدام با بحثهای خسته کننده این رشته های دیالوگ رو قطع میکرد آزاردهنده بود. نتونستم حتی نصف کتاب رو هم ادامه بدم.

خیلی خوب و در عین داستان گوئی، شما را درگیر فلسفه می‌کند.

فوق العاده

از اون کتابهاییه که آرمش میده. خوشحالم که خوندمش

دنیای خلق شده توسط دیدرو دنیای خود ماست. داستان‌ها در دل هم تنیده می‌شن و مثل یک جنگل وحشی بزرگ شاخه و برگ‌ها زیر نور آفتاب بالا و بالاتر رشد می‌کنن. دیدرو ادعا می‌کنه که داستانی که روایت می‌کنه داستان نیست؛ بنابراین چه اسمی میشه برای داستان زندگی ژاک و صحبت‌های اربابش و روایت‌های مختلف مردمی که بین این صفحه‌ها قرار گرفتن انتخاب کرد؟ ژاک قضا و قدری و اربابش مسیری بسیار بسیار متفاوت نسبت به سایر داستان‌های نوشته شده در قرن ۱۷ پیش می‌گیره، و نظریه‌ها و عقاید نوشته شده نه تنها برای اون زمان، بلکه در مقایسه با خیلی از تفکرات امروزی روشنفکرانه هستن. رگه‌هایی از فمنیسم داخلش دیده میشه و این ارباب‌ها نیستن که همیشه قدرت به دست دارن‌. ژاک قضا و قدری و اربابش داستان ارباب و پیش‌خدمتی رو تعریف می‌کنه که ارباب و پیش‌خدمت نیستن. گاهی ارباب شلاقی به سمت ژاک می‌زنه و گاهی ژاک افسار اختیار ارباب رو در دست می‌گیره؛ رابطه‌ی این دو به صورت پویا حرکت می‌کنه و هردو به نوعی دیگری رو تحت تاثیر قرار می‌دن. دیدرو اندیشه‌های فیلسوفانه‌ی خودش رو در عقاید ژاک پیش‌خدمت به نمایش می‌گذاره و ژاک همواره بیان می‌کنه که کوچک‌ترین اتفاقی که بر زمین رخ می‌ده حاصل سرنوشتی هست که «آن بالا نوشته‌ شده». به عقیده‌ی ژاک، انسان هیچ اختیاری به روی کارها و تصمیمات خودش نداره، با این حال شخصیتی پر جنب و جوش داره و هرگز خودش رو تسلیم موقعیت‌های اطراف خودش نمی‌بینه. ارباب بدون نام ژاک به نوعی خودش رو بنده‌ی ژاک می‌دونه و در برخی از زمان‌ها کارهایی در تضاد با میل خودش رو برای ژاک انجام می‌ده. این ارباب و پیش‌خدمت در مسیر حرکت بدون مقصد خودشون صحبت می‌کنن. داستان در دستان ژاک و راوی و ارباب و زنی که داخل مهمان‌سرا کار می‌کنه و مهمان‌ها و مردم غریبه و رهگذرها جا به جا میشه و خواننده رو وادار می‌کنه ‌که این مسیر پر از پیج و خم رو دنبال کنن. در نهایت، هیچ شخصی قادر نیست که بردگی خواننده رو در مقابل نویسنده رد کنه. در صورتی که ژاک اینجا بود، بدون شک ادعا می‌کرد که قدرتی بالاتر من رو وادار به خوندن داستان‌های عشق و عاشقی خودش کرده. من به ژاک جواب می‌دم که چه این نظریه درست باشه و چه نه، دوست داشتم که مثل اربابش ساکت بشینم و به حرف‌هاش گوش بدم و شاید هیچ قدرتی قادر به پایان دادن به این داستان‌ها نباشه. پ.ن. این دومین اثری بود که با ترجمه خانم مشیری مطالعه می‌کردم و همونطور که انتظار داشتم ترجمه‌ی ایشون بی‌نقص و بسیار حرفه‌ای بود. خوندن چنین ترجمه‌های دلنشینی مثل یک نسیم خنک بهاری، خستگی رو از تن آدم بیرون می‌بره.

داستانی معمولی و ساده.

ژاک قضا و قدری شخصیتیه که با توجه به عقیده‌اش مبنی بر اینکه هر چیزی که اتفاق می‌افته رو اون بالا از پیش نوشته‌ان، ازش انتظار نوعی رفتار منفعلانه می‌ره با این وجود گاهی از ژاک رفتارهای بی‌باکانه می‌بینیم از این جهت که به تقدیر اعتقاد داره و حتی اگه صدمه‌ای ببینه در مسیرش راضیه. داستان مجموعه‌ای از داستان‌های مختلفه که خاطره هستن و البته تقریبا موازی پیش می‌رن. اما به عنوان مخاطب من کتابهایی که نویسنده به صورت مستقیم با خواننده حرف می‌زنه پسندم نیستن و دیدرو اولین و بنیان گذار این مکتب بوده انگار. داستان با داستان عشق و عاشقی ژاک شروع میشه و اینقدر وسط خاطره‌اش وقفه می‌افته که تا انتهای کتاب هم کامل نمی‌‌شه و من الان حتی دقیقا یادم نیست که سرانجامش چی شد؟ کتاب طنازی‌های ظریف و سنجیده‌ای هم داشت. یک چهارم انتهایی کتاب از نظر من به قوت قبل نیست...

خیلی خسته‌کننده و بی‌مزه. به‌نظرم با نخوندن این کتاب چیزی رو از دست نمی‌دین ولی اگر مایل بودین با این کتاب مشهور آشنا بشید ترجمه ای دیگه و نسخه چاپی رو مطالعه کنید.