نظرات کاربران درباره کتاب مهراز و شاه آشور

"مهراز و شاه آشور" برای من یه جور بازی ذهنی و روانیه بین دو آدم که انگار هر کدوم یه تکه از وجود ما هستن. یکی مثل شاه آشور، پر از غرور و ادعا، دنبال اینه که با حرف و خاطره و قدرت خودش رو بالا نشون بده. اون یکی، مهراز، آرومه، بیشتر نگاه می‌کنه تا حرف بزنه، ولی ریشه‌دارتره و کم‌کم می‌فهمیم چقدر عمیقه. شاه آشور بیشتر از این که فرمانروا باشه، یک بازیگره که برای بقا، خودش رو در نقش‌های متعددی جا می‌زنه؛ و مهراز، به ظاهر ساکت و کمرنگه ولی آینه‌ ایه که شاه رو وادار به دیدن خودش می‌کنه. داستانش بیشتر از اینکه درباره‌ی یه جزیره و دو نفر باشه، درباره‌ی هویت ماست. اینکه چجوری خودمون رو توی نگاه بقیه تعریف می‌کنیم. اینکه گاهی اون کسی که فکر می‌کنیم قوی‌تره، توی سکوت خودش داره می‌لرزه. و شاید اون‌که ساکته، دقیقاً داره همه‌چی رو می‌فهمه و کنترل می‌کنه. آخرش بهت نشون می‌ده که چقدر «نقش‌ بازی کردن» توی زندگی مهمه… و چقدر زود ممکنه اون نقشی که فکر می‌کردیم داریم، از دستمون در بره. در نهایت، من فکر میکنم هدف اصلی این نمایشنامه، نشان دادن پوچی تلاش انسان برای ساختن هویتی ثابت در جهانی سیال و در حال تغییره و روی این موضوع تاکید داره که هویت ما بیشتر از هر چیزی، بستگی به برداشتی داره که دیگران از ما دارند. در واقع این سوال رو‌ مطرح میکنه که: "آیا هویت من بدون وجود دیگران معنا داره؟" در نهایت باید این رو بگم که با توجه به این که این نمایشنامه در سبک absurd و سوررئاله و مفاهیم داخلش یک مقدار فلسفیه و نیاز به تحلیل و تفسیر داره، ممکنه باب طبع هر کسی نباشه و همه نتونند از خوندنش لذت ببرند.