نظرات کاربران درباره کتاب توت فرنگی های اهلی

عجیبه . آدمایی که برای این کتاب نظر دادن، فقط برای این کتاب نظر دادن! وهیچ فعالیت دیگه ای‌ در طاقچه نداشتن. بهرحال من خریدمش.می تونست خیلی بهتر باشه.تا قبل از فصل پرورش قارچ تونست منو همراه خودش کنه.خوب داشت پیش میرفت مثلا اگه یه رمان واحد بود و همین چرخش زاویه ی دید و راوی رو ادامه میداد.تازه داشتم با شیوه ی‌داستان گویی اش مانوس میشدم و ظرفت ها و ابداعاتش و درک‌میکردم که یهو داستان پرید تو شهین و احمد و بی ربطیش حالمو گرفت. حال و هوای مازنی داستانها خوب بود(که وجه تسمیه کتاب رو هم پوشش میداد🍓) ولی افسوس، ولی حیف، که نویسنده بهش عشق و غرور و تعصبی نداشت.

شاهکاره این کتاب!!! حتما تهیه کنین تجربه‌ش کنین! من شانس آوردم تو نمایشگاه خریدمش... ولی دوستام متاسفانه چند ماهه که پیداش نمی‌کنن تو کتابفروشی‌ها! امیدوارم دوباره چاپ بشه! آخه خیلی‌ها نسخه‌ی چاپی کتاب رو به نسخه‌ی الکترونیکش ترجیح می‌دن! بخشی از کتاب: می‌خواهم کاری را که عثمان با قرآن کرد با خودم بکنم. بگویم: «من به این ترتیبم.» بالاخره هرکس باید شب قدری داشته باشد و بعد از آن سر و صورتی بدهد به آنچه در طول سال‌ها بر او نازل شده است. (اگر نه هر کس که از گَردِ راه می‌رسد آنقدر از تو می‌کاهد و به تو می‌افزاید که دیگر چیزی از تو باقی نمانَد) باید از گذشته شروع کرد. این رجوع به گذشته لازم است تا آدم سر در بیاورد که چطور شد که تبدیل به آدمی ناقص‌الخلقه شده که الآن هست.... زمانی بود که خیال می‌کردم عده‌ای شغلشان است که بنشینند و جملات قصار بگویند- بعد عده‌ای دیگر این جمله‌ها را دیوار‌نویس کنند. فکر می‌کردم جملات گهر‌بار گفتن چه کار کارستانی باشد. بعد فهمیدم نه! کار سختی نیست. تا وقتی نمرده‌ای وقت داری زندگی کنی. همین الآن اگر راننده‌ی آن تریلی ماک سَرِ خر را کج کند روی این ماشین، من فرصت دارم تا وقتی که امعا و احشایم تکه پاره می‌شوند، تکلیفم را با زندگی مشخص کنم. سی سالی را که زندگی کرده‌ام دوباره زندگی کنم. می‌دانید، من مائده را اولین بار وقتی چهار ساله بودم به صورت برجستگی کوچکی روی شکم مادرش دیدم و آخرین بار از پشت شیشه‌های سالن بدرقه‌ی فرودگاه. این فاصله همان فاصله‌ای است که میان ماشین ما و آن تریلی ماک وجود دارد. فاصله‌ای در آن زندگی می‌کنیم. شما بگیرید آن تریلی ماک مرگ باشد. چُرتِ یک‌باره‌ی آقای راننده مرگ باشد. نقص فنی ماشین مرگ باشد. کانادا رفتنِ کسی که دوستش دارید مرگ باشد. گوشتان با من است؟ هر وقت که صحیح و سالم- زنده - از این راه به مقصد می‌رسم شاخ در می‌آورم که آخر چطور ممکن است؟ چطور ممکن است از بین این همه خیابان رد شدن‌هایم حتی یک بار هم تصادف نکرده‌ام از بین این همه سرطان یکیش هم تا حالا سراغم نیامده. از میان این همه خطر مرگ قسر در رفته ام و سی‌ساله شده‌ام. می‌دانید آقای دکتر! مردنِ یک آدم زنده هم درست به اندازه‌ی زنده شدن یک آدم مرده برایم غیر قابل باور است. زنده بودن آدمی که امکان ملاقات با او را ندارم هم همین‌طور. مائده - زنم را می‌گویم- نمی‌توانم تصور کنم که زنده باشد. آدم‌های نَود ساله را که می‌بینم - شاخ در می‌آورم که آخر چطور از این همه خطر قسر در رفته‌اند و نود ساله شده‌‌اند.

از بهترین مجموعه داستان‌های ایرانی که میشه پیدا کرد. قلم نویسنده واقعا جذاب و دلنشینه و یک‌دفعه روی نقاطی از زندگیتون دست میگذاره که در عین حال که به شدت دردناکه، لذت‌بخش هم هست.

پنج ستاره فقط برای عنوان کتاب!

من همه چی رو نمی خونم ولی این ارزش خوندن داره!درود بر نویسنده جوان

مهدی خان ملکشاه, منتظر کتابهای آینده هستیم. موفق باشی

مهدی رو می شناسم... عجب! فکرش رو نمی کردم واقعا نویسنده باشه!! البته عجیب غریب می زد همیشه!

کتاب توت فرنگی های اهلی روایتی ست سریع و بی تعقید از نویسنده ای که شلتاق نوشتن دارد.جوششی ست که نیازی به کوشش ندارد.و تصاویر جاندار همراه با روایتی سریع و ‌«سلین وار» که همچون تیر خدنگ از ابتدای کتاب تمامی داستان های آن را به سمت انتها با خود می کشاند،گواهی مبرهن بر این ادعاست.داستان در داستانی ست که بن مایه ی روایت را گاه در ابتدا و گاه در وسط و حتی گاه در انتها نیز می توان دید.نویسنده ی چنین داستان هایی نمی تواند که دیگر ننویسد.و بیجا نیست اگر بگوییم که ما منتظر رمانی بزرگ از این نویسنده ایم.

این کتاب خیلی عالیه، اما ازین نویسنده میشه انتظار خلق یک شاهکار داشت. آشنایی با این نویسنده که در چاپ اول اثرش اینقدر قوی بوده باعث افتخارمه و امیدوارم به زودی شاهکاری که ازش انتظار میره و بخونیم.پیشنهاد من به تمام کسانی که داستان فارسی نمیخوانند مثل خودم، این اثر باید خوانده شود.

به قیافه کتاب نمیاد که اون طوری که حسینی می گه شاهکار باشه! اما ما درون را بنگریم و حال را!

توت فرنگی های وحشی