نظرات کاربران درباره کتاب نورگون

#نظر_شخصی #نورگون از اینجا شروع کنم که چطور شد مجموعه داستان نورگون رو خوندم. میانه‌ چندان خوبی با داستان کوتاه ندارم و نداشتم بجز نویسندگان معدودی. اما این کتاب دیدگاه منو نسبت به داستان کوتاه تغییر داد. داستان‌هایی هدفمند که هر کدام در عین مشابهت‌های کلامی و مکانی دنیایی متفاوت رو برای خواننده رقم می‌زنه. بطوری که بعد از خواندن هر داستان با خودم گفتم نویسنده چقدر اطلاعات عالی و خوبی در اختیار داره و چقدر بجا از این دانش استفاده کرده. هر داستان برای من دریچه و جهانی تازه به دنیای نویسنده باز کرد. از نکات جالب این کتاب تطبیق اسطوره و خیال با واقعیت، استفاده از اسامی ایرانی چون سهراب و فریدون و اسفندیار، اشاره به رسمی که تاکنون اطلاعی ازش نداشتم و نام خود اثر اشاره به این رسم داره، فضای بومی و شخصی‌سازی دغدغه‌های اجتماعی که بارها در کتابهای دیگر به وفور پرداخته شده اما باز هم انگار بار اول هست که با چنین صحنه‌ای مواجه می‌شویم. نثری شاعرانه و ادبیاتی بومی همه و همه از ویژگی‌های مثبت این اثر مقبول و زیبا بود و از آن دسته کتابهاست که بعدها باز هم سراغش بری تا با دل خشکیده درخت سرخدار همدردی کنی، کتت را همان ابتدا آویزان کنی و رنگ کفش‌هایت نمادی از مبارزه باشد. با یک تصویر خیالی مسکنی بسازی برای روزهای پردرد تنهایی. پرنده‌های خیالی را به پرواز درآوری و آسمانت پر از غازقوهایی شود که بر فراز سرخدارهای نوک سوزنی اوج می‌گیرند و نامت هرچه باشد در آخر ظاهر صدایت کنند. خواندن این اثر به تمامی علاقمندان به داستانهای کوتاه برجسته ایرانی پیشنهاد می‌شود. راستی چرا دلتنگی آدم مثل درخت خشک نمی‌شود؟ چرا نمی‌شود آن را مثل همین سرخدار خشکاند یا با تبر تاشکندی افتاد به جانش؟ #نورگون #داستان_بی‌برگی_سرخدارها #بهاره_حجتی #نشر_نی