نظرات کاربران درباره کتاب کیخسرو فرزند اسب

فردوسی؛ اوّلین کامیک نویسِ جهان ... و چقد ما بی عرضگیِ وافِر به خرج دادیم در استفاده کردن از او و شاهکارنامه اش ... و والت دیزنی همچنان می تازد ...

کیخسرو ، شاه زنده . خوندن از اسطوره ها همیشه حال آدمو خوب میکنه

روح و روانم از خوندن یکی از داستان های شاهنامه، سیراب شد و چقدر قلم یک نویسنده خوب و توانا هست که به خوبی هر صحنه ی اسطوره ای و اسوره ها رو به نمایش میذاره

بسیار زیبا و روان و جذاب بود، اون بخش‌هایی که مکالمات اون مادر و پسر هست از ارزش تاریخی داستان کم میکنه به خصوص که از اول تااخر مجهول بودند و داستان میتونست شاخ و برگ بسیاری داشته باشه و جای بیشتری برای بال و پر بازکردن داشت و زیباترین بخش زندگی کیخسرو پادشاهی اون هست که کاش نویسنده افسانه رو با واقعیت پیوند میزد و اون دوران رو هم تصویر می‌کرد در کل زیبا و عالی بود💓

هرچیزی که از شاهنامه باشه عالیه 🌻

ماجرای سیاوش و پیامدهاش یکی از جذابترین بخش های شاهنامه است... از خواندنش خیلی لذت بردم... فقط ایکاش کمی بیشتر به جزئیات پرداخته بودن و انقدر زود تموم نمیشد. به نظرم کاملا پتانسیل اینو داشت که تا ۵۰۰ ص براش نوشت.

واقعا کتاب زیبایی بود پر از هیجان، حماسه، تخیل و البته عشق یکی از داستان های شاهنامه را با نثری خوب بیان کرده بود

خوب بود وکاش تا پایان زندگی کیخسرو بود.

چه خوب میشد که داستان اسطوره های ایرانی در مدارس تدریس میشد وما از کودکی با این داستانها بزرگ میشدیم، هرملتی یکی دوتا اسطوره داشتن انقدر براش تبلیغ کردن تا همه دنیا بشناسنش ومتاسفانه ما ایرانیا با داشتن اینهمه اسطوره نه تنها هیچ کاری برای معرفیشون انجام ندادیم بلکه بعضیا سعی کردن وجودشونو کمرنگ کنن.

به نام خدا کتاب خوبی است. به من باشد هرچه که در آن یادکرد سیاوش باشد دوست دارم. داستان، داستان مرگ سیاوش است و زندگی دوباره او. سیاوش که اساسا شکل روایی و حماسی یکی از ایزدان گیاهی است مظلومانه شهید می‌شود. از خون او گیاه سیاوشان می‌روید که بر هر برگ او نقش سیاوش دیده می‌شود. مهرداد اوستا کیخسرو را معادل رستاخیز و زندگی دوباره سیاوش می‌داند. اما روایت این رمان نوجوان، از روان سیاوش است که این بار نه در وجود کیخسرو بلکه در قالب یک اسب پدیدار می‌شود. اسب رازآلود کیخسرو، شبرنگ بهزاد که سیاوش شاهنامه پیش از مرگ در گوش او رازهایی زمزمه‌ کرده بود. همین مسئله دست مایه محمدرضا یوسفی شده است برای نگارش این داستان. داستان از مرگ سیاوش آغاز می‌شود و بعد شبرنگ تسلیم ناپذیر که خواب را از چشم گرسیوز و افراسیاب می‌رباید و آخر به کیخسرو می‌پیوندد به او خدمت می‌کند و بعد از ماجراهای بسیار در نهایت او را تا ایران همراهی می‌کند و به آغوش رستم و پدربزرگش می‌رساند. چند نکته راجع به این کتاب گفتنی است: ۱_ این کتاب دوره کوتاهی از زندگی کیخسرو، شاه آرمانی شاهنامه را در بر دارد؛ یعنی فقط از تولد کیخسرو است تا ورود او به ایران؛ در حالی که من دوست داشتم بخش بزرگسالی و دوره شاهی او را در بر بگیرد؛ ۲_ این کتاب بیشتر از این که راجع به کیخسرو باشد راجع به شبرنگ است؛ از این رو به جای اینکه اسم آن "کیخسرو فرزند اسب" باشد بهتر بود "اسب پدر کیخسرو" می‌بود :)؛ ۳- بعضی مسائل کتاب با نظم تاریخی شاهنامه متناسب نیست، مثلا مدام در این کتاب شخصیت ها با اهورامزدا نیایش و خواهشگری می‌کنند در حالی که آیین زردشت در‌ زمان گشتاسب در ایران رایج می‌شود و در این زمان شخصیت‌ها به کیش مهرپرستی بوده اند؛ دیگر اینکه جنگ رستم با اسفندیار پیش از مرگ سیاوش ذکر شده است در حالی که مدت‌ها بعد از این واقعه است؛ ۴ - تصویر جلد کتاب به نظر من مناسب نیست و بیشتر شبیه گرسیوز در حال سواری است تا کیخسرو سوار بر شبرنگ!! امیدوارم از مطالعه این کتاب لذت ببرید.

خوب بود ... فکر میکنم داستان برای جزئیات بیشتر هم جا داشت و می تونست بهتر هم باشه گاهی انگار عجولانه پیش می‌رفت مثل پایانش ... در کل از خواندنش لذت بردم

مگه میشه به داستان کیخسرو ستاره کم داد اصن.... من شاید دهها بار این داستان خوندم و شنیدم ولی سیر نمیشم ازش ایکاش یکم بیشتر مینوشتن با توصیفات بیشتر. کسایی که تا حالا داستانهای شاهنامه رو نخوندن حتما توصیه میکنم داستان سیاوش بخونن البته بعید میدونم کسی نخونده باشه چون پدربزرگ من با اینکه سواد نداشت همیشه داستانای شاهنامه رو کم و بیش بلد بودن

فرد مورد علاقه من در تاریخ خسرو انوشیروان هست و باتوجه به چیز های کمی که درباره کیخسرو شنیدم فکر کردم خیلی شبیه هم نامش خسرو انوشیروان ساسانی بود و خواستم دربارش بیشتر بدونم اما فقط هین کتابو دربارش تو طاقچه پیدا کردم بد نبود اما مشل اینجاست که من کلا با افسانه هایی که با عقل جور در نمیاد مخالفم زیادی خیال پردازی توش داشت

خوب بود