نظرات کاربران درباره کتاب و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد

هر بار خیلی غصه می‌خورم که این کتاب‌های خوب اطراف تو بی‌نهایت نیست :(

سلام بچه ها من تقریبا بیش از نصف کتاب (نسخه‌ی چاپی)اش رو خوندم و یه سه چهار ماهیه که گذاشتمش کنار..... به طور کلی یه خانوم گردشگریه که می‌ره جاهای دور و بر ایران مثه افغانستان،کابل،هرات و..... تجربه هاشو میگه که نثر اش غم انگیزه کلا.... من که گذاشتم واسه روزای امتحان نهایی و شروع سال تحصیلی جدید و مراسم ختم و ترحیم و اینا(که البته خدا نکنه😉) نکات کلیدی هممم دآره ولی نه زیاد و در کلام آخر اگر شما کسی هستید که پرانرژی،شاد و دنبال کتابهای روانشناسی و انگیزشی هستید . به نظر من این کتاب گزینه مناسبی برای شما نیست . فعلا بای.🖐️

برای کسانی که مثل من به دنبال معنا می‌گردند برای کسانی که به دنبال مرهمی برای درد مشترک انسان بودن می‌گردند.

کتاب " و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد" سفرنامه‌ای جستارگون است. در جستار، نویسنده آزاد و رها از احساسات، عقاید و تجربه زیسته خود صحبت می‌کند. خانم مهزاد الیاسی در این کتاب به بیان تجربه در چند سفر ملی و بین‌المللی خود می‌پردازد. جستارها به هیچ‌وجه شامل جزئیات کامل نیستند و نمی‌توان به سیر زمانی یا مکانی دست یافت. بیشتر از این که در مکان‌ها یا زمان‌ها سفر کنیم، در بالا و پایین رفتن‌های ذهن و فکر نویسنده سفر می‌کنیم. شاید به همین دلیل بخش یادداشت‌های من در طاقچه برای این کتاب، شامل انواع واکنش‌ها می‌شود: تایید، رد، تامل، خنده. در چند نقطه نویسنده به ما نشان می‌دهد که به دنبال کشف خود بدون وابستگی‌ها است. ولی به نظر نمی‌آید که مسیر انتخاب شده مسیر پذیرش و به سامان گرفتن باشد. بیشتر حالت انکار و پس زدن ریشه‌های هویتی دارد که احتمالا در انتخاب این هویت‌ها، نقشی نداشته است. در نقاط محدودی، نشانه‌هایی از خود تحقیری ملی در مواجهه با سایر ملل دیده می‌شود. ولی از نظر من اهمیت ندارد. مسئله‌ی خیلی مهم‌تری مطرح است: "هربار در زندگی معنایی می‌یافتم، معنا فقط لحظه‌ای دوام می‌آورد و بعد در انبوهی از ندانستن‌های بسیار دود می‌شد و به هوا می‌رفت. سوالم این نبود که آیا زندگی معنایی دارد یا ندارد. این بود که اصلا چرا باید دنبال معنای زندگی باشم." در نهایت این‌که بعد از پایان کتاب، این سوال برای من پیش آمد که اگر خانم الیاسی با مکتب عرفانی نجف آشنا می‌شد و قدم در این راه می‌گذاشت، چه اتفاقی می‌افتاد؟

دوستش داشتم اگر به خواندن جستار علاقمندید،جستار ایرانی خوبی است

اگه از روزمره نویسی و روزمره‌ خوانی لذت می‌برید، مثل من شیدا‌ی کتاب می‌شید‌. =)

نویسنده خیلی ما رو در جزئیات اتفاقاتی که در سفرهاش از سر گذرونده قرار نداده و به نظرم همین باعث میشه که دقیقا نتونیم باهاش همسفر بشیم. روایت ها رو دوست داشتم و با خیلی از توصیفات عمیقاً گره خوردم. گرچه موضع گیری های عمدتاً مذهبی و سیاسی هم از جانب نویسنده وجود داشت که خب دوستان اشاره کردن. در کل به نظرم برای کسی که در سردرگمیِ مطلق یا تقریبا مطلق قرار داره کتاب مناسبی نیست، ولی برای کسی که قبلا تَنی به آب زده و حالا دوست داره بیشتر در درک معنای زندگی و متعلقاتش دست و پا بزنه کاملا مناسبه!

برای من که در تنگنای جدایی و احساس گیجی سیر میکنم خیلی جاهاش حرف دل بود. سبک امروزی، خودمانی و بی حاشیه اش به دل می‌نشیند و آدم را می‌برد تا دورها ... تا دوان و قونیه و آتن و جزیره ها 🦋📌💆‍♂️

خودندنش مثل سفر کردنه

دوست داشتمی :)

کتاب تجربیات یک نویسنده نکته سنج در شهرهای مختلف ایران و جهان است. فصل های نخست کتاب بسیار زیبا و دلنشین نوشته بودند اما فصول آخر جملات استعاری و انتزاعی من رو کلافه و خسته کرد.

سفر بزای کشف درون …یه سفر واقعی…به قول نویسنده اکثر سفرها بزای تماشای ویترین کشورهاست..

ابتدا کتاب برایم جذاب بود اما نویسنده رفته رفته مطالبی در نوشته هایش گنجانده بود که جای تامل دارد ... اینکه مسلمان باشی و شهادت امام حسین ع را با عبارت "مرگ خودخوانده" قلمداد کنی عجیب است !!!!! و عجیب تر از آن ، دوستان در وزارت ارشاد اند... که به راحتی ندید گرفته مجوز چاپ دادند !!!! اون یک امتیاز هم نمیخواستم بدم اما طاقچه مجوز ورود به صفحه بعد رو بهم نمیداد و مجبور شدم😶