نظرات کاربران درباره کتاب بند دیوان

بند دیوان... راستش شروع کار تا حدود فصل 8 و 9 این‌طوریم که بعد از یک فصل خسته شدم و نتونستم ادامه بدم بعدش خیلی روال کار سریع شد و داستان خیلی خوب جلو رفت. شخصیت راد یکی از عجیب ترین و جذاب ترین شخصیت ها بود. داستان‌های کوتاه که اول هر فصل گفته واقعا زیبا بود و نحوه‌ای که اینارو به داستان اصلی مرتبط کرد... توصیفات خوبی از شهر کرد و بنظرم خوب بود. انتخاب اسامی هم جالب بود. استفاده مناسب از تاریخ و اساطیر ایران رو نباید فاکتور گرفت. من از خوندنش واقعا لذت بردم و اینکه بعد از خوندنش متوجه می‌شم تالیفیه و بعدش می‌بینم که چقدر خوشم اومده چند برابر خوشحالم می‌کنه. باید این کتابو خیلی زود زود معرفی کنم. اول پادکست آریزونا منتشر می‌شه... بعد معرفی هابیت بعد معرفی این کتاب زیبا. تا اینجا 3 تا تالیفی محبوب دارم: آریزونا از امیرعباس میثمی، بند دیوان از بهزاد قدیمی، کوارتت نهایی از آرمینا سالمی. امیدوارم بقیه تالیفی هایی که دارمم خوب باشند.

این کتاب تالیفی واقعا عالیه و من بارها مطالعه‌اش کردم هربار برام جذاب بوده داستانهای کوتاه اول هرفصل که اکثرا به مرگ منتهی میشند و ارتباطشون باداستان اصلی کاراکترهایی که از ابتدا تاانتهای داستان به شکل های مختلفی بارها غافلگیرت می‌کندد مرگها و زندگی‌های متعدد کاراکترها همه باعث میشن از خوندن این کتاب لذت کافی و حتی فراتر ببرید. اولین بار از طریق شبکه‌ی چهار بااین کتاب اشنا شدم و امیدوارم که صدا و سیما و همچنین ارگانهای مربوط به فرهنگ سازی برای شناخته شدن کتاب های خوب و جذاب تالیفی بیشترازاین تلاش کنند

کتاب بند دیوان یک اثر بی‌نظیر تالیفی است که از نظر من هیچ‌چیز کمتر از نمونه‌های خارجی ندارد. یک دارک‌فانتزی بومی‌شده با اساطیر ایران‌زمین و ملموس برای خواننده ایرانی. امیدوارم خوانندگانی که ژانر گمانه‌زن رو فقط با ادبیات ترجمه‌شده می‌شناسند به این کتاب شانس خوانده شدن بدهند. از خواندنش پشیمون نمی‌شوید شاید در ابتدا کمی سخت‌خوان باشد اما صبر پیشه کنید قصه شما رو با خود خواهد برد.

من هربار برای معرفی کتاب‌هایی که دوستشون دارم دچار شک میشم، و به این دلیله که دوست دارم فقط توی قلب خودم نگهشون دارم، فقط خودم از خوندن و شنیدن اون قصه‌ها لذت ببرم! ممکنه کمی خودخواهانه باشه! اما GR دلیلیه که وادارم می‌کنه ری‌ویوی کامل بنویسم و احساساتم رو درمیون بذارم! خیلی وقت بود که زبان فارسی رو به این زیبایی نخونده بودم، فوق‌العاده غنی و دوست‌داشتنی بود، در عین حال تسلط نویسنده بر سیر و زبانِ این کتاب کاملا مشهود بود، به دور از ادعا و نقاب! اصالتِ قلم نویسنده، خواننده رو تا آخر داستان با خودش میکشونه اما نه به اجبار، بلکه با علاقه. قلب من با داستانک‌های ماقبل هر فصل تسخیر شد، اون معمایی که در ذهنِ من ساخته می‌شد، اون درگیری‌ِ بین سوالاتم، معماها، شخصیت‌ها و ترکیب‌هاشون هم کلافه‌م می‌کرد و هم لذت می‌بردم، از اینکه ذهنم درگیر شده بود لذت می‌بردم! کتابِ مهربانی نبود! درواقع یک موجود فریبنده‌ای بود که با اغواگری با ذهنت بازی می‌کرد تا تورو غرقِ خودش کنه... اگه می‌خواستم از خوندنش دست بکشم، دستشو میذاشت روی شونه‌م و می‌گفت: "ادامه بده!" یک اثر فاخر که ادبیاتش غنیه، اما در عین‌حال راحت‌خوانه! این بهترین ترکیبی بود که یه کتاب می‌تونست داشته باشه... داستانک‌ها به قصهٔ اصلی عمق می‌دادن، انگار هربار قصه پوست میندازه، یه جایی متولد میشه، یه جایی می‌میره و یه جایی به زندگیِ عادیِ خودش ادامه میده! و در آخر بعد از کشف تمامِ لایه‌ها، عمق‌ها، سؤالات و معماها می‌فهمی به آخرِ قصه رسیدی و اونجاست که نمی‌خوای تموم بشه اما باید خداحافظی کنی

من نسخه چاپی این کتاب رو خوندم و لذت بردم. اگه یه کتاب فانتزی و ایرانی خوب و با کیفیت میخواید بخونید، این کتاب رو بخونید و سعی کنید باهاش همراه بشید.

به نظرم می شه گفت بند دیوان یکی از بهترین رمان های فانتزی تالیفی ایرانی حال حاضر است. بند دیوان یک فانتزی تاریک کاملاً ایرانی،خشن با تمی از شمشیر و جادوست و همچنین متفاوت از بیشتر فانتزی‌های نوشته‌شده تألیفیه. نثر داستان به‌تناسب سبک و بازه زمانی روایت تنظیم‌شده شکلی سنگین و جذاب پیداکرده. جهان سازی رمان بسیار قویه و نشون از مطالعه نویسنده داره و همین موضوع به عمیق‌تر شدن فضای رمان کمک شایانی کرده( جایی که پاشنه آشیل خیلی از نویسندگان تالیفی این ژانر به حساب میاد) و بند دیوان را به یکی از بهترین آثار فانتزی‌های فانتزی کرده و قابلیت این را داره که خواننده پروپاقرص این ژانر رو به خودش جذب کنه

یکی از بهترین کتابایی بود که خوندم. همه‌چیزش به اندازه بود. نه زیاده‌گویی داشت نه پیچیدگی بیش از حد. فضای تاریخیش هم بیشتر از همه‌چیز جذبم کرد. به تمام کسایی که میخوان یه تالیفی درست‌حسابی بخونن پیشنهادش می‌کنم.

یک دارک فانتزی ایرانی عالی. به عنوان کسی که همه کتاب های آقای قدیمی رو به ترتیب انتشار خونده باید بگم این واقعا یه چیز دیگه بود. یکی از خصوصیت هایی که باعث میشه که به قدرت یک اثر(حالا چه ادبیات چه هر هنر دیگه ای) پی ببرم، اینه که تا چند وقت بعد از تجربه ی اون اثر هنوز توی ذهنم میمونه. بعضی رمان ها بعد از خوندن نهایتا تا یک ماه توی ذهن میمونن و بعد فراموش میشن. من کتاب بند دیوان رو دقیقا همون هفته ای که چاپ شد خوندم و الان چند سالی ازش میگذره. ولی هنوز صحنه آغازین داستان، کندن کوه و زخم های کارگران و اون جمله اول "آن روز دو جور ضربه زده شد" کامل توی ذهنم نگه داشته شده. این کار هم شبیه کارهای قبلی آقای قدیمی هست، هم نیست. نثر زیبای نویسنده هنوز هست ولی کتاب منسجم تره (البته این روندیه که از کتاب اول به بعد کلا شاهدش هستیم) و اینکه دیگه با مجموعه داستان کوتاه (حتی به صورت مرتبط با هم) طرف نیستیم. کتاب "خوندنی تره" به این معنی که بجز حس تعلیقی که توی کارهای قبلی نویسنده هم شاهد بودیم، جذابیت پلات و شخصیت ها هم باعث بیشتر شدن انگیزه خواننده میشن.