نظرات کاربران درباره کتاب شکار و تاریکی

لطفا در بی‌نهایت قرارش بدین

مبهوت کننده و جذاب هر صفحه از کتاب یه غافلگیری داره

لطفاً در بی نهایت بذارید.

دیگه خیلی پایان باز بود من دوست نداشتمش😑

برای خوندنش شک نکنید غافلگیری هاش عالیه اندازه ی یه فیلم سینمایی معمایی سرگرم کنندست.

اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم و راضی کننده بود، از قلمش خوشم اومد و مایلم باقی کتاب‌هاش رو بخونم. داستان شروع جالبی داشت، در ادامه داستان استدلال‌هایی توسط راوی بیان شد که می‌تونستی به استناد آنها به چندین نفر شک کنی و شکت منطقی به نظر برسه، اما نکته‌ای که در این کتاب دوست داشتم اون شک و تردیدی بود که مانع از قاطعیت راوی در بیان نظر قطعیش میشد.

کتاب مختصر و خوبی بود با پایانی جذاب

این نویسنده قلم خوبی داره، واقعا مجذوب کننده است

اولین کتابی بود که من از این نویسنده میخوندم. خیلی زود حدس زدم ماجرا چیه اما با اینکه ترجمه کمی برام سخت‌خوان بود تا پایان توی یک جلسه خوندمش. چیزی که برام جالب بود این بود که حتی در پایان هم خواننده رو توی شک و تردید نگه داشته بود. در کل به نظرم برای اون زمانی که نویسنده این کتاب رو نوشته خیلی اثر پیچیده و شگفت‌انگیزی بوده و تحسین‌برانگیزه.

طرح قصه جذاب و شیوه روایت قصه هم جالب و خواندنی بود. بر خلاف جریان غالب اثار پلیسی ، عدم قطعیت تامل برانگیز پست مدرنیستی دارد. ترجمه هم قابل قبول بود.

حقیقتا از یک سوم ابتدایی کتاب برای من مشخص بود که قاتل کیست. داستان پیچیدگی و معمای لازم را نداشت. بد نبود، ولی عالی هم نبود. داستان‌های کوتاه نویسنده را ترجیح می‌دهم.

جاذبه خوب.تعداد شخصیتهای کم.حدس و گمان های خوب.و پایانی باز و در عین حال جالب

به نام خدا اولین کتابی است که از رانپو خواندم. امیدوار بودم بهتر از این باشد به همین دلیل در نوشتن نظر عجله نکردم و باقی آثار او را که به دستم رسید خواندم و نخواستم او را تنها با این کتاب قضاوت کنم. داستان داستانی معمولی است. تنها نکته جالبش برای من این بود که شخصیت راوی شبیه شخصیت نویسندس و گاه این دو در ذهن من خلط می‌شدن و این حس خوبی بود. ولی می‌تونم بگم ‌کتاب که ژانر پلیسی و جنایی دارد یک نمونه درخشان از این ژانر نیست. از میانه مطالعه کتاب تمام معماها در ذهن من حل شد و دقیقا همه چیز براساس حدس‌هایی که به سادگی زده بودم پایان گرفت. جنایتکارهای داستان چیزی بیشتر از تیپ نیستند و به شخصیت ارتقا پیدا نکردن. حقه‌هاشان دم دستی و ساده بود. علاوه بر این برای ایجاد تمایز مشکلات روانی به اون‌ها ضمیمه شده بود (این مورد انگار خیلی مورد علاقه هنرمندهای ژاپنی است) که بیشتر از اینکه باعث ارتقای آن‌ها شود در نظر من باعث کاهش ارزششان شده بود. راستش از خواندن بیماری‌های روانی‌ راوی جنایتکار داستان هیچ خوشم نیامد و کار در نظرم به سطح آثار عامه پسندی که به هر حقه‌ای به دنبال مخاطب جلب کردن هستن نزول کرد. به نظرم رانپو در داستان کوتاه بیشتر درخشیده تا داستان بلند.