نظرات کاربران درباره کتاب عادت می کنیم

داستان نقطه اوجی نداره و روند عادی زندگی یک خانم شاغل به اسم آرزو هست که با مادر و دخترش زندگی میکنه ولی جزئیات یک زندگی به قدری قشنگ بیان شده که ادم جذب داستان میشه ..داستان متن روانی داره و خیلی سریع به پایان میرسه .... برای پر کردن اوقات فراغت و فرار از شلوغی ها بد نیست 😉

اینکه این کتابِ مورد علاقه یک پسر ۲۱ ساله باشه و ۳ مرتبه خونده باشدش ایرادی داره؟؟؟

کتاب ماجرای آرزوس. زنی که از همسرش جدا شده و با دخترش زندگی می‌کنه. آرزو زنیه که تکیه‌گاه خانواده‌شه. گاهی سنگینی این تکیه‌گاه‌بودن آزارش می‌ده. درون‌مایه داستان چالش‌های آرزو با مادر و دخترشه. ریتم داستان کمی کنده. اگر اهل رمان‌های هیجانی و پر از اتفاق هستین این رمان رو بهتون پیشنهاد نمی‌کنم.

خوب من که خیلیییی دوستش داشتم .حتی از کتاب معروف تر زویا پیرزاد یعنی چراغ ها را من خاموش می کنم هم بیشتر دوستش داشتم .یک سره چند ساعت پشت سر هم کتاب رو سر کشیدم . همین روزهای معمولی را روایت می کند همین روزهای معمولی خیلی از زن های این سرزمین ولی هنرش آن است که توانسته شیرین و جذاب و روان تعریف کند طوری که با آن همراه شوی .البته که شخصیت سهراب داستان برای هر زنی جذاب است . کاش مشاوران ازدواج هر کدام یکی یک دانه از این کتاب به مردها می دادند تا بهتر بفهمند. نیاز اصلی خانم ها چیست چقدرزیادند آدم هایی در اطرافمان که همه چیزشان را برایمان گذاشته اند و ما حتی حق زندگی برایشان قائل نیستیم .چقدر زیاااد

کتاب های این نویسنده عزیز خیلی با جزییات به تشریح شرایط میپردازه و توصیفات اتفاقات روزمره را به گونه ای دلچسب بیان میکند. در کل کتاب هاشون روال زندگی است. این که در پایان کتابشون به جای خاصی قصه رو نمیرسونند و انگار هر بار برشی از یک زندگی رو برای ما مطرح میکنند.

بنظرم دوست داشتنی بود، البته پایانش باز بود.

داستان جالبی درباره زنی حدودا ۴۰ ساله که غرق مسئولیت ها و رسیدن به خانواده و کار و ... است و شاید از خودش و احساساتش غافله. اما اتفاقاتی که میفتن برای اون‌ تجربه جدیدی رو رقم میزنن. اما پایان داستان غم‌انگیز بود😞 عادت میکنیم به مبارزه نکردن، انفعال، فراموشی خودمون، احساساتمون و عشق‌.‌..

شاید یکی از خصوصیات بسیاری از ما آدم ها ظلم پذیری باشد. زن و مردش فرق نمی کند. این خصلت متاسفانه در بسیاری از ما انسان ها وجود دارد. بهانه اش هم حفظ چیزهایی است تحت عنوان خانواده، زن بچه و... آداب و رسوم و حرف دیگران اینکه خودت را فدای خانواده ات کنی و مثل غلام حلقه بگوش خودت را فدای آنها کنی و خودت را از نعمت ها و حق مسلم خودت محروم کنی. و بعد با توجیه اینکه آنها ناراحت نشوند خودت را فدا کنی. در کتابی میخواندم از قول آنتونی رابینز که: تا زمانی که خودت را دوست نداشته باشی نمی توانی عاشق دیگران باشی. و اگر انسانی این شرط را رعایت نکند از لحاظ روانشناسی و بهداشت روانی انسان سالمی نیست. در این کتاب خانم پیرزاد با بیانی تلخ بردگی نوین را به نمایش درآورده اند. شخصیت های کتاب بنوعی ادم مقوایی هستند. چرا شیرین در ابتدای کار آرزو را به سمت سهراب برای ایجاد رابطه ای که میداند امکان دارد به ازدواج ختم شود هل میدهد و سپس در اواخر کتاب به یکباره کاملا تغییر شخصیت و ماهیت میدهد؟!!! چرا دختر آرزو که از رابطه مادر خود با سهراب خوشحال است بناگاه از خبر ازدواج مادر خود از خود بیخود شده و آن گونه جفتک پرانی می کند؟؟؟ انگار تکلیف شخصیت های داستان هم با خودشان مشخص نیست که چگونه اند؟؟؟ خانم پیرزاد در قالب این داستان به یک معضل اجتماعی یعنی ازدواج مجدد پرداخته ولی از دید بنده در شخصیت پردازی به شدت دچار مشکل است و همین مشکل به شدت مخاطب و خواننده را آزار میدهد. شیرینی که یار و غمخوار آرزو است چرا باید بخاطر انتخاب دوستش آن گونه به وی بتازد و او را از خود براند انگار که آرزو با همسر او خوابیده و به وی خیانت کرده است و یا آیه که اصلا مشخص نیست کدام طرفی است. تنها شخصیت های باور پذیر داستان کلفت خانه و شوهر او هستند و الباقی شخصیت ها یا کاغذی و کارتونی اند یا منافق که اگر‌منافق هم باشند باید این شخصیت پردازی به درستی و با ظرافت شکل گرفته باشد. ضمن اینکه از شخصیت قوی و مستحکمی مثل آرزو انتظار نمی رفت آن گونه در مقابل ظلم مادر، فرزند و دوستش اینگونه سر خم کرده و تسلیم شود. کاش خانم پیرزاد برای این پایان یک شخصیت تو سری خور و پخمه و متکی از آرزو خلق میکرد که اینگونه توی ذوق خواننده نزند. علی ایحال کلیت داستان را پسندیدم ولی پایان و انتهای داستان را خیر.‌ چون به شدت غیر قابل باور و مانند نخودی در شله زرد بود که انسان را دلزده و ملول میکرد. مطمئنا یک پایان پیروزمندانه میتوانست الگوی خوبی برای بسیاری از زنان و مردان بیوه جامعه باشد که بخاطر دلخوشی و عقاید و رسوم‌پوسیده و پوچ و جاهلانه خانواده خود را از یک حق مسلم‌محروم‌نسازند. باتشکر از طاقچه عزیز

در قیاس با کتاب چراغ ها را من خاموش می کنم باید بگم به گرد پای اون هم نمیرسه . اما باز هم خوندنش خالی از لطف نیست و حس و حال خوبی به ادم میده.

کتاب خواندنی هستش حتما پیشنهاد میکنم

کتاب فوق العاده جذاب در مورد زندگی یک خانم حدودا ۴۰ ساله به نام آرزو که به خاطر اهمیت بیش از اندازه به جلب رضایت دختر و مادرش این تصور رو داره که خواسته‌های خودش اهمیت چندانی ندارن. واقعا از خط به خط این کتاب لذت بردم و باهاش ارتباط برقرار کردم. متن کاملا روون و جذابه و روایت داستان به صورتیه که آدم رو تو خودش غرق میکنه.

اولین کتابی بود که از خانم پیرزاد مطالعه کردم، قلم بسیار روانی داشتن و جزئیات رو مو به مو شرح داده بودن. باید بگم اگر به رمان‌های هیجانی علاقمند هستید برای شما پیشنهاد خوبی نیست چون این کتاب دقیقا مثل یک آهنگ آرامش‌بخش و بیکلامه‌ و انگار برشی از زندگی یک فرده و پایان کتاب هم میشه گفت میتونست خیلی بهتر رقم بخوره.

یک داستان خطی و بدون هیچ اتفاق خاصی و نقطه اوج و فرودی. خوندنش حوصله می‌خواد، ولی من حوصله‌م سر نرفت و مثل گوش‌ دادن به یه آهنگ بی‌کلام و ملایم، آروم‌آروم خوندمش و لذت بردم. اگه ذهنتون درگیره و ناآرومید، یا نیاز به کتابی دارید که هرروز همراهتون باشه، با آرزو برید به تهران دهه ۸۰ و عاشق بشید. _سی‌وشش.

کتاب بسیار خوب و داستان روان و ساده ای دارد

یه کتاب با داستان دوست داشتنی اگه دنبال هیجانین خیلی توصیه نمیشه ولی اگه میخواین کتاب روحتون رو لمس کنه اصلا از دستش ندین!

کتاب خیلی متنروانی داشن جزییاتمو مو تعریف شده بودن انگار که تو در اون زمان بودی ودر داخل داستان و خواندن خانم معتمد آریا جذابیت این داستان بیشتر کرد