نظرات کاربران درباره کتاب ثریا در اغما

کتاب عمیق و جالبی بود. در نگاه اول به نظر ساده می‌رسید اما به نظر من بسیار نمادین بود. ثریا، طلاهای ثریا، دوستان و نزدیکان او، جمعیت اطراف راوی در فرانسه. همه چیز بسیار فکر شده بود. اما با وجود زیبایی پرداخت و توانمندی نویسنده، ماجرای کتاب بسیار خاکستری و تلخ بود.

من این کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم. خیلی از سبک آقای فصیح خوشم اومد و توی ذهنم موند. شخصیت جلال آریان رو دوست داشتم و انگار برام انعکاس خود نویسنده بود. بعد کتاب جاوید رو هم خوندم. دوست دارم دوباره بخونمشون.

هر چند این کتاب معروف‌ترین اثر جناب فصیحی‌ست، من با کتاب داستان جاوید بیشتر کیف کردم... گرچه که جلال آریان و داستان‌هاش همیشه برام خوشایند و خواستنی بوده

از قلمشون خیلی خوشم اومد کشش و جذابیت داستان خوب بود فقط بنظرم میتونست کمی کوتاه تر باشه که خب این از جذابیت کتاب کم نکرده.

قلم ایشان را دوست دارم

بعد از شراب خام دومین رمانی بود که از اسماعیل فصیح می‌خوندم و در ادامه همون نوشته بود ، منتها تقریبا با ۲۰ سال فاصله زمانی. خوندن کتاب برام ، مثل سر زدن و گپ و گفت با یک دوست قدیمی بود . جلال آریان ۲۸ ساله اینجا نزدیک به ۵۰ سال داشت . داستان در سال ۵۹ رقم می‌خورد . ابتدای جنگ تحمیلی بود و جلال به خاطر شرایط خواهر زاده‌اش مجبور می‌شه به پاریس بره‌. جایی که ثریا در اغماست... داستانش منو یاد جای خالی سلوچ دولت آبادی می‌نداخت ؛ از این نظر که کل داستان حول محور ثریایی بود که تو اغما به سر می‌برد مثل سلوچی که کل داستان حضور نداشت. نبودن هایی که روی هر بودنی سایه می‌ندازه‌. نه داستان فراز و فرود خاصی داشت ، نه شخصیت ها خارق العاده و عجیب و غریب بودن و همین سادگی و معمولی بودن منو جذب خودش می‌کرد.

وقتی بهترین کتاب از بهترین نویسنده معاصر را می خوانی :)

اخرش خواندنی تر است

پیشنهاد میکنم

اسماعیل فصیح قطعا از نویسندگان ایرانی مورد علاقه من و در کنار احمد محمود به نظرم جزو نویسندگان کنترل قدر دیده است. نثر جذاب اسماعیل فصیح شما را جوری به خود می‌کشد که چاره‌ای جز خواندن آثارش ندارید. در میان آثار فصیح همچنان به نظرم «زمستان ۶۲» با فاصله بهترین است ولی «ثریا در اغما» را شاید بشود معروف‌ترین اثر او دانست. رمانی سرتاسر کشش با همان نگاه دقیق اسماعیل فصیح به مسائل اجتماعی که در این اثر نگاه نویسنده به جماعت ایرانیان مقیم پاریس در سال ۵۹ است. کسانی که به فراخور یا از جنگ فرار کرده‌اند یا انقلاب و یا حتی در جهت ناهمخوانی با جامعه از پیش از انقلاب خواسته یا ناخواسته تبدیل به اپوزوسیون شده‌اند. ثریایِ جلال آریان که در کما و محتضر است گویی پیش‌بینی اسماعیل فصیح از نسل بعدی ایران است که قرار بوده سازنده کشور باشد ولی بر اثر یک تصادف در کما به سر می‌برد و از قضا نه تنها هیچ کس هزینه‌های درمانی او را به گردن نمی‌گیرد بلکه هر کس به هر طریقی در فکر بافتن کلاهی از نمد احتضار ثریا است. و در پایان نویسنده داستان را به زیبایی به پایان می‌برد. یکی از بهترین‌ پایان‌هایی که می‌توانست برای یک رمان رقم بخورد. روح اسماعیل فصیح شاد که به اندازه‌ای که در خور بود قدر ندید. همان قصه آشنای هنرمند و روشنفکر ایرانی.

کتاب روان و خوش‌خوانی است، اما هیچ اتفاق خاصی در طول داستان نمی‌افتد. و خیلی همه چیز یکنواخت پیش می‌رود. توصیف ها از جنگ و مکان ها آنقدر خوب هست که یتوان خود را در آن موقعیت ها تصور کرد. مطئن نیستم که بخواهم این کتاب را به کسی پیشنهاد کنم.

اصلا یک کلمه هم درباره رمان "لاله برافروخت" ننوشتید! موجود بودن خود کتاب پیشکش.