نظرات کاربران درباره کتاب در غم فقدان پدرم

متن روان و خوبی داره اما چیز زیادی ازش یاد نمیگیری بیشتر به درد کسانی میخوره که عزیزی از دست دادن و کمی با نویسنده احساس همدلی میکنن جالب نبود

تک تک جملات این کتاب حرف های دل من در زمان ازدست دادن پدرم بود باورم نمیشد کسی دیگر مثل من تجربه این صحنه ها و افکار ذهنی رو داشته باشه با خواندن این کتاب بازهم گریه کردم پیشنهاد میکنم به همه کسانی که از غم فقدان پدر عذاب میکشند حس همزاد پنداری با شخصیت داستان باعث تسکین درد می شود 🖤

تقریبا تمام کتاب خاطرات و تعریف و تمجید های نویسنده از پدرش است. نویسنده زنی ۴۲ ساله است که پدرش را در ۸۸ سالگی بر اثر بیماری کلیوی از دست می دهد. سوگواری او غیر طبیعی به نظر می رسد. اینکه انتظار داشته پدرش ۹۰ سال عمر کند و ناراحت است که چرا در ۸۸ سالگی و انقدر زود او را از دست داده است، برای خواننده عجیب است. حجم کتاب کم و ترجمه روان است، کتاب کاربردی به نظر نمی رسد و تمام قسمت های خوب متن توسط کاربر دیگری در قسمت بریده کتاب آمده است و به نظرم خواندن همان ها به جای کل کتاب کفایت میکند.

در تابستان سال ۲۰۲۰ وقتی کووید ۱۹ همۀ دنیا را فراگرفته و آدیشی و خانواده‌اش را از هم جدا کرده بود، پدرش تسلیم عوارض نارسایی کلیه شد. او با نوشتن در غم فقدان پدرم اندوه طاقت‌فرسایش را به اشتراک می‌گذارد. آدیشی از این می‌گوید که او هم یکی از میلیون‌ها نفری بوده که امسال را به سوگ گذرانده است و به ابعاد خانوادگی و فرهنگی، و خشم و تنهایی گریزناپذیر نهفته در آن می‌پردازد. او تجربۀ خود از این سوگ را با بخش‌هایی از زندگی پدرش درهم می‌آمیزد، از مقاومتش طی جنگ بیافرا، شغلش به‌عنوان استاد آمار تا روزهای پاندمی که با تماس تصویری با فرزندان و نوه‌هایش در ارتباط بود. آدیشی با ساختاری گزیده و مختصر همچون کتاب ما همه باید فمینیست باشیم و مانیفست یک فمینیست، به یکی از جهان‌شمول‌ترین تجربه‌های انسانی پرداخته است و پیوندی بنیادین بین همۀ ما برقرار می‌کند. یادداشت‌های او بر سوگ و اندوه کتابی‌ است برای روزهای دشواری که با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنیم، اثری که اکنون بیشتر از همیشه با مخاطبان خود گره می‌خورد و بااین‌حال گذر زمان از ارزشش نمی‌کاهد. 🍁🍂🥀