بریده‌هایی از کتاب قصه ها عوض می شوند؛ ایبی در شهر از

اگر آینده‌تان را بدانید، ممکن است باعث شود تصمیمات دیگری بگیرید.

پنی، قوطی را از دستم می‌قاپد و می‌گوید: «من این کار رو می‌کنم!» سعی می‌کنم دوباره آن را از او پس بگیرم. می‌گویم: «من پیداش کردم.» فرانکی، قوطی را از دست ما می‌گیرد و می‌گوید: «من این کار رو می‌کنم.»

از تنها چیزی که باید بترسیم، همین ترسیدنه

مترسک می‌گوید: «برای چیزی که هنوز درباره‌ش مطمئن نیستی، نگران نباش. فقط نگران برداشتن قدم اول باش. بعد، نگران قدم بعدی باش. یک قدم در هر لحظه.» آفرین! مترسک، خیلی عاقل است!

از تنها چیزی که باید بترسیم، همین ترسیدنه.»

«برای چیزی که هنوز درباره‌ش مطمئن نیستی، نگران نباش. فقط نگران برداشتن قدم اول باش. بعد، نگران قدم بعدی باش. یک قدم در هر لحظه.»

اگر آینده‌تان را بدانید، ممکن است باعث شود تصمیمات دیگری بگیرید

از تنها چیزی که باید بترسیم، همین ترسیدنه.

اما مهم نبود که من چند بار آرزو کردم تا پاپوش‌های قرمز جادویی خودم را داشته باشم؛ چون آن‌ها هیچ‌وقت توی پاها یا در کمد من ظاهر نشدند. البته اگر هم ظاهر می‌شدند، می‌دانستم که عملاً نمی‌توانم به سرزمین اُز سفر کنم. الان که بزرگ شده‌ام، هنوز هم پاپوش‌های قرمزی برای خودم ندارم (کفش‌فروشی‌ها را هم گشته‌ام).

سخته مثبت‌اندیش باشی، وقتی باید کارهایی رو انجام بدی که مخالف میل و فکرت باشه

جادوگر می‌گوید: «آره. تو خیلی شجاعی! اون‌جور که تو به برج دم ببر حمله کردی، خیلی غرورآمیز بود و مرد آهنی! تو خیلی مهربون هستی. اون‌طوری که تو پنی رو وقتی ترسیده بود، آروم کردی، نشون داد حواست به همه‌چی هست و مترسک! نظرت برای کلک زدن به جمعیت خیلی هوشمندانه بود. افرادی مثل شما می‌تونن به من کمک کنن تا اینجا رو اداره کنیم!» شیر از خجالت سرخ می‌شود، مرد آهنی لبخند می‌زند و گل از گل مترسک می‌شکفد.

فرانکی، پنی، رابین، دوروتی و من در سکوت به‌هم نگاه می‌کنیم. در اتاقی هستیم که کف آن سیمانی است و دو نیمکت دارد. اما روی دیوار، یک در دیگر هم هست! هوراا! راهی به بیرون؟ آن را باز می‌کنم. نه، یک دست‌شویی کوچک است. خب، باشد. خوب است که دست‌شویی دارد.