بریده‌هایی از کتاب و

از من دو ـ سه خط، سکوت باقی مانده

تقویم من از سکوت پاییز پر است از زندگی‌ام بهار را خط زده‌اند

از من دو ـ سه خط، سکوت باقی مانده

قربان صداقت و صفای خودمان! ماییم و دل پاک و خدای خودمان در شهر شما نمی‌شود عاشق شد باید برویم روستای خودمان

مجبور شدم که قاتلم را بکشم این آینه‌ی مقابلم را بکشم ـ بین خودمان بماند ـ امروز غروب، تصمیم گرفته‌ام دلم را بکشم

در سینه‌ی من فقط تو جا داری و بس

پا بر سر ما گذاشت هر کس، برخاست یک عمر برای دیگران پله شدیم

با عشق هنوز زنده هستم، لطفاً از روی من این ملافه را بردارید

نقطه، سر سطر، بچه‌ها بنویسید با خط درشت، عشق را بنویسید تکلیف شب شماست در دفتر دل: صد مرتبه از روی خدا بنویسید

مجبور شدم که قاتلم را بکشم این آینه‌ی مقابلم را بکشم ـ بین خودمان بماند ـ امروز غروب، تصمیم گرفته‌ام دلم را بکشم

از من دو ـ سه خط، سکوت باقی مانده

یک عمر فقط دروغ و تهمت زده‌اند

عمری دل خود، سیاه، بار آوردم یک قلب پر از گناه بار آوردم من قابل اعتنا نبودم ای عشق! شرمنده‌ام افتضاح بار آوردم

اوضاع زمانه، هیچ، سامان نگرفت دور «شب و روز» نیز پایان نگرفت یک عمر اسیر خشکسالی بودیم ابر آمد و بغض کرد و باران نگرفت

یک عمر فقط دروغ و تهمت زده‌اند از چار طرف به من جراحت زده‌اند تقویم من از سکوت پاییز پر است از زندگی‌ام بهار را خط زده‌اند

در سینه، کویر لوت باقی مانده دل، لانه‌ی عنکبوت باقی مانده من شاعر کوچه‌های غربت هستم از من دو ـ سه خط، سکوت باقی مانده

باید همه را به زیر پا بگذارم تا دست تو را توی حنا بگذارم با این همه شرطی که تو داری باید مرغی بشوم، تخم طلا بگذارم

من خسته‌ام از توالی زندگی‌ام از این همه ماست‌مالی زندگی‌ام انگار فقط سکوت انداخته‌اند بر روی نوار خالی زندگی‌ام

از جنس بهار هر چه داری بفرست دریا و گل و رود و قناری بفرست یادت نرود برای تنهایی من حتماً دو سه عکس یادگاری بفرست

تو برگ برنده‌ی دل من هستی زیبایی خنده‌ی دل من هستی در سینه‌ی من فقط تو جا داری و بس تنها تو پرنده‌ی دل من هستی

اوضاع زمانه، هیچ، سامان نگرفت دور «شب و روز» نیز پایان نگرفت یک عمر اسیر خشکسالی بودیم ابر آمد و بغض کرد و باران نگرفت

عمری‌ست که من به سقف کوتاه خودم، آویخته‌ام چراغی از آه خودم بگذار مرا به درد جانکاه خودم (تو راه خودت بگیر و من راه خودم)

من آب گذشته از سرم... می‌گویم من عاشقم، احمقم، خرم، می‌گویم انگار که چاره‌ای ندارم دیگر من اسم تو را به مادرم می‌گویم

تقویم من از سکوت پاییز پر است از زندگی‌ام بهار را خط زده‌اند

من آب گذشته از سرم... می‌گویم من عاشقم، احمقم، خرم، می‌گویم انگار که چاره‌ای ندارم دیگر من اسم تو را به مادرم می‌گویم

من آب گذشته از سرم... می‌گویم من عاشقم، احمقم، خرم، می‌گویم انگار که چاره‌ای ندارم دیگر من اسم تو را به مادرم می‌گویم

قسمت شده این که من به دامی بخورم یک عمر فقط چوب سلامی بخورم این چند هزارمین شب بیداری‌ست باید بروم دیازپامی بخورم

اوضاع زمانه، هیچ، سامان نگرفت دور «شب و روز» نیز پایان نگرفت یک عمر اسیر خشکسالی بودیم ابر آمد و بغض کرد و باران نگرفت

هی پیچ زدم طناب را در مشتم هی شعر پرید از سرِ انگشتم هر چند کلنجار... نه! بی‌فایده بود دیروز غروب من خودم را کشتم

آن روز اسیر دست ظلمت شد آب قربانی غفلت و جهالت شد آب از سوز عطش لبان مولا خشکید والله که آب، از خجالت شد آب