بریده‌هایی از کتاب مهمان ناخوانده

از تنها شدن می‌ترسید؛ از رها شدن می‌ترسید. شغل داشت اما هرگز فکر نمی‌کرد آدم مستقلی باشد. طلاق ازنظر مالی هر دوی آنها را نابود می‌کند. هر دو هم این را می‌دانند. یعنی تا این حد از این زندگی ناراضی‌ست که تصمیم به جدایی گرفته است.

«می‌دونم شرایط سختی رو می‌گذرونی اما باید تلاشت رو بکنی.»

بدش نمی‌آمد کمی غرق کتاب خواندن بشود.

یک زندگی زناشویی چطور می‌تواند نجات پیدا کند وقتی تمام نقاط مشترک آن در حال از هم گسیختن است؟

مردم چیزی رو باور می‌کنن که دوست دارن باور کنن

افکار مثل اعمال نیست. اصلاً مثل هم نیستند.

علاقه‌ای به ماجراجویی نداشت. همیشه مطالعهٔ کتاب و مکان آرام را ترجیح می‌داد.

از آن تیپ آدم‌هایی‌ست که هر جا می‌رود دیگران با او احساس راحتی می‌کنند.

«توی برنامه‌های تلویزیونی نشون می‌ده آخر همهٔ این ماجراها عدالت رعایت می‌شه. اما توی زندگی واقعی این‌جوری نیست.»

بدون کوچک‌ترین تلاشی روی دیگران اثر می‌گذارد.

ناگهان به یاد جملهٔ شکسپیر افتاد؛ آن‌کس که می‌خندد و می‌خندد، شرور است.

چقدر زندگی سریع می‌گذرد و چقدر باارزش است. اصلاً خبر نداری کی قرار است آن را از تو بگیرند یا دستِ‌کم انتظارش را نداری.

«افراد جامعه‌ستیز و روانی معمولاً افرادی دوست‌داشتنی و معقول هستن.»

شدیداً به فرصتی احتیاج دارند تا دوباره به هم وصل بشوند و یادشان بیاید چرا همدیگر را دوست داشتند.

این روزها اعصابش خیلی ضعیف شده و یک گلولهٔ آتش و پر از دلخوری‌ست؛

چقدر زندگی سریع می‌گذرد و چقدر باارزش است.

مردم پیچیدگی رفتاری زیاد دارند و البته زندگی کلاً پیچیده است.

هیچ‌کس واقعاً نمی‌داند در زندگی مردم چه می‌گذرد.