بریده‌هایی از کتاب تنها علاج

تو می‌آیی و همراهت شهیدان باز می‌گردند و آوینی روایت می‌کند فتح نهایی را

فرمود: «أَیُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْوَاجَ‌ الْفِتَنِ‌ بِسُفُنِ النَّجَاة» امواج فتنه‌ها را به کشتی‌های نجات بشکافید و عبور کنید؛ و همگان می‌دانند نجات‌بخش‌تر از کشتی امام حسین نیست؛ پس «شُقُّوا أَمْوَاجَ‌ الْفِتَنِ بِالحُسَینِ! »

گشته‌ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده‌ام که مپرس

هر روز باید ذکرت این باشد که خدایا مرا تشنه‌تر کن:

حسینی باشید و حسینی بمانید. خودتان را در میدان حسینی پرورش و رشد دهید و بدانید که طریق‌ سعادت‌ دنیا و آخرت همین است و خدای متعال، به شما کمک خواهد کرد. (۱۳۷۴/۸/۱۷)

خداوند متعال رسول و پیامبری داشت که قومش بر او مسلّط شده و پوست صورت و سر او را کندند. رسولی از رسولان پروردگار عالمیان نزد او آمد و گفت: پروردگارت به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: آنچه به تو وارد شد را دیدم و به من امر فرمود که تو را اطاعت نمایم حال آنچه می‌خواهی به من بفرما. وی فرمود: من خواستارم که آنچه به حضرت حسین (ع) از بلا و محنت رسید پیرو آن حضرت باشم. » «امام صادق (ع) فرمودند: اسماعیلی که حق تعالی در کتاب عزیزش از او یاد کرده و فرموده: وَ اذْکرْ فِی الْکتابِ إِسْماعِیلَ إِنَّهُ کانَ صادِقَ الْوَعْدِ، گرفتار قومش شد و او را گرفته پوست صورت و سرش را کندند پس فرشته‌ای نزد او آمد عرضه داشت: خداوند متعال من را نزد تو فرستاده اکنون آنچه می‌خواهی به من دستور بده. اسماعیل فرمود: من پیرو حسین بن علی (ع) هستم‌.

با امام حسین (ع) به همه جا می‌توان رسید

خواندن، مقدمه عمل کردن است و این درسی است که کربلا به انسان می‌آموزد.

روزی نیز همه به این اثبات بزرگ نائل خواهند شد که همه چیز در مدار حسین است، نه فقط در عرفان و سلوک و معنویت، که در علم، در نور، در پیشرفت و در هر امری! روزی درک این مساله، سکه رایج فهم‌ها خواهد شد که وقتی امام حسین در معادله‌ای وارد شود، همه نبایدها و بایدها قابل تغییرند. آن روز همه نظریات در مدار حضرت حسین خواهند چرخید و همه رساله‌ها و پایان‌نامه‌ها محتاج پیوست عاشورایی خواهند شد! زمین به دور خودش چرخ می‌زند تا که نشان دهد به سماوات، کربلایت را

در کربلا مزاری است که ممتاز از بقیه است و بر روی آن جمله‌ای شکوهمند از امام حسین نقش بسته است که شنیدن آن هرکسی را شیدای شبیه او شدن می‌کند: «لِلهِ درک یَا حَبیب لَقَدْ کُنْتَ فَاضِلاً تَخْتِمُ الْقُرآنَ فِی لَیْلَة وَاحِدَة!!» اینجا مزار حبیب است! حبیبی که امام او را به شاخص زندگی قرآنی‌اش ستوده است: خدا به تو خیر و برکت دهد حبیب! تو انسان فضیلت‌مندی بودی!

نباید فقط قاری قرآن بود، بلکه باید عامل قرآن هم بود.

یقین داریم که قلب آخرالزمان، قلب ظهور، قلب رجعت و حتی قلب قیامت، «امام حسین» است، برای همین مرکز همه کارهای‌مان را عاشورا و کربلایش گذاشته‌ایم.

عاشورا به ما آموخت که با هیچ، می‌توان همه چیز ساخت.

آنچه بشر به آن احتیاج دارد آرامش کربلایی است. امام حسین (ع) بود که نشان داد با آن همه مصائب و تحمل آن سختی‌های طاقت فرسا، چگونه می‌توان آرامش برگرفته از توکل به رضای حق را حفظ کرد.

«اگر همه‌ی ما عاشورایی باشیم، حرکت دنیا به سمت صلاح، سریع و زمینه‌ی ظهور ولیّ مطلقِ حق، فراهم خواهد شد. باید این مفاد برای مردم بیان شود. »

هر روز باید ذکرت این باشد که خدایا مرا تشنه‌تر کن: شبی به گرد ضریحت طواف خواهم کرد به فقر ذاتی خود اعتراف خواهم کرد عامل حرکت، عطش و تشنگی است. ببین چه قدر حبیب تشنه است که هرشبش را با قرآن سیراب می‌کند. اگر عطش را از امام حسین (ع) بخواهی، امام، حبیب و عطش او را به تو نشان می‌دهد. هرشب با قرآن باشی و سیر نشوی. همیشه احساس نیاز کن چون فقیری (یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَی اللَّـهِ وَاللَّـهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ) (فاطر/۱۵)

به یقین از تبار او کسی خواهد آمد که حنجره‌اش از جنس فریاد ظهر عاشوراست و او سراغ از یاوران امام حسین خواهد گرفت. آیا نمی‌خواهید به حنجره تشنه و خونین جد شهیدش پاسخی گویید و به ندای او برخیزید؟ پس زمینه‌ساز سلاله دیار کربلای حسین باشید که ظهور نزدیک است.

قلمرو پیام نهضت حسینی محدود نیست؛ بلکه مخاطب اصیل آن، انسان است و مؤیّد آن، سخن مبارک رسول اکرم (ص) است که «حسین منّی و أنا من حسین»؛ «حسین (ع) از من است و من از او هستم». درست است که حسین بن علی (ع) نوه پیامبر (ص) است، ولی آن حضرت، نوه‌های دیگری هم داشته‌اند که درباره آن‌ها چنین تعبیری نفرمودند. بنابراین، سخن رسول‌خدا (ص) به این معناست که کیان دین و نبوّت و رسالت من با قیام حسین (ع) زنده است. از این‌رو، پیام نهضت حسینی تا شعاع رسالت و نبوّت رسول اکرم (ص) نفوذ دارد.

مناجات امام حسین (ع) را در آن لحظه آخر نگاه کنید. می‌گوید: خدایا من بر این باورم که تو عالمی، علیمی، سمیعی، بصیری، وضع من را می‌دانی. می‌دانم تو قدرت داری. تو هر کار بخواهی می‌توانی بکنی. بعد عاجزانه ناله به درگاه الهی می‌کند که خدایا از من راضی باش! یعنی در عین عظمت پروردگار، از خدا تشکر می‌کند.

در ادبیات آخرالزمانی امام مهدی، «امام حسین» تکرار می‌شود: ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه عریانا، ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه عدوانا تکراری که نشان از تجسم وضع مطلوب برای تحقق الگوی اصیل پیشرفت و برای خروج از انجماد وضع موجود می‌دهد، نیرویی برای رسیدن به قله تمدن اسلامی!

عزیزان من! مؤمنین به حسین بن علی (ع)! امروز حسین بن علی (ع) می‌تواند دنیا را نجات دهد؛ به شرط آنکه با تحریف، چهره‌ی او را مغشوش نکنند. نگذارید مفاهیم و کارهای تحریف‌آمیز و غلط، چشمها و دلها را از چهره‌ی مبارک و منوّر سیّد الشهدا علیه الصّلاة و السّلام، منحرف کند. با تحریف مقابله کنید.

قرآن باطن خود را متناسب با نیت جوینده ظاهر می‌کند، اگر نیت محقق را خالص نبیند، کماکان ساکت باقی خواهد ماند. اما اگر نیت از تحقیق را طلب هدایت خود و دیگران ببیند، آن‌گاه به اندازه ظرفی که آورده و ظرفیتی که دارد، چیزهایی به او خواهد داد که قبلا تصورش را هم نمی‌کرد. (وَمَن یَتَّقِ اللَّـهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا ٭ وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ) (طلاق/ ۲و۳) هرکس تقوای الهی پیشه کند خداوند نیز محلی برای خروج او (از هر بن‌بستی) قرار می‌دهد و از جایی به او رزق مادی و معنوی می‌رساند که تصورش را هم نمی‌کرد.

به تعبیر شیخ جعفر شوشتری در «الخصائص الحسینیه»، امام حسین اسوه و الگوی پیشینیان بوده است؛ اسوه و الگوی همه گذشتگان. اسوه برای هرکس که قصد تعالی و کمال داشته است و راز استمساک انبیا به حبل المتین حسین است، چرا که انبیا بیش از همه دغدغه بزرگ رسیدن به کمال را در خود داشته‌اند.

حادثه کربلا هنوز تک و بی‌همتاست و نظیری ندارد، همان طور که امام حسن (ع) خطاب به امام حسین (ع) فرمود: لَا یَوْمَ‌ کیَوْمِک‌ یَا أَبَاعَبْدِاللهِ لا یوم‌ کیومک‌ یا ابا عبدالله یا حسین! هیچ روزی مثل روز عاشورای تو نیست. اگر برای ماجرای بدر و احد و حنین گفته می‌شود: یوم بدر، یوم احد، یوم حنین، اما برای روز عاشورای تو باید گفت: «لَا یَوْمَ‌ کیَوْمِک‌ یَا أَبَا عَبْدِ اللهِ» و به تعبییر دیگری باید ادامه داد: لا اصحاب کاصحابک، لا لیل کلیلک...، لا دم کدمک...، لا دمع...، تو چیز دیگری! اصل غم تو با همه غم‌های عالم فرق می‌کند. معادلات عاشورایی تو در عالم نظیر نداشته است.

شکر خدا را که در پناه حسینیم عالم از این خوبتر پناه ندارد

تو می‌آیی و همراهت شهیدان باز می‌گردند و آوینی روایت می‌کند فتح نهایی را

نماد ما «روی» لیوان نیست که پاک شود، نماد ما «داخل» لیوان است که همیشه یادآور لب عطشان حسین است. این راهبرد اهل‌بیت برای جاودانگی حقیقت کربلا بود.

 به تعبیر مرحوم دولابی: امام حسین بیشتر از خدا طرفدار دارد! و به تعبیر رهبر معظم انقلاب: «آن که در مقابل خدا سجده نمی‌کند[ نیز ]در مقابل عظمت حسین‌بن‌علی سر فرود می‌آورد! »  هر امامی آمد به جای «حسن حسن» و «باقر باقر» و «رضا رضا»... به ما «حسین حسین» یاد داد.  اصلا خدا خواسته است از جانب امام حسین (ع) جلوه کند و با امام حسین خودش را و دینش را معرفی کند. 

هم زخم‌های امام را بشماریم و هم حرف‌های امام را؛ تا با این دو، عالم را تسخیر کربلای او کنیم.

اگر حسین همتا و عِدل قرآن است، روش رسیدن به یکی، قابل الگوبرداری و الهام‌بخشی برای دیگری خواهد بود. قرآن طالب خود را آزمایش می‌کند و تا مطمئن نشود که جوینده حقیقی است، چیزی به او نخواهد داد. هرچند قرآن کتابی ساکت است، اما کتابی بی‌تفاوت نیست که برایش فرق نکند که خواننده او کیست! قرآن از ضمیر خواننده خود باخبر است. گاه مدت‌ها خواهان خود را امتحان می‌کند تا ببیند طالب حقیقی است یا خیر. اما اگر صبر و اصرار و پافشاری باشد و نیت را نیز خالص ببیند او را مأیوس نخواهد کرد.