بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن!

«اگه به گذشته‌ات فکر کنی و با خودت نگی" وای، یک سال پیش من چقدر خنگ بودم"، یعنی توی سال گذشته چیز خاصی یاد نگرفتی

«جهل و نادانی عموماً بیشتر از علم و آگاهی موجب اعتمادبه‌نفس می‌شود

هدف از آموختن این نیست که مهر تأییدی بر عقایدمان بزنیم، بلکه این است که عقایدمان را توسعه دهیم.

«وقتی نظراتم اشتباه از آب در می‌آن، تنها زمانیه که مطمئنم چیزی یاد گرفتم.»

ما از افرادی که روند فکری ما را به چالش می‌کشند بیشتر یاد می‌گیریم تا از افرادی که نتایج‌مان را تأیید می‌کنند. مدیران قدرتمند با منتقدان خود بحث کرده و این‌گونه خودشان را قوی‌تر می‌کنند. مدیران ضعیف منتقدان خود را ساکت می‌کنند و این‌گونه خودشان را ضعیف‌تر می‌کنند.

«خسته‌کردن کسی هنگام بحث و متقاعدکردنش، باهم فرق دارند.» تیم کریدر

جهل و نادانی عموماً بیشتر از علم و آگاهی موجب اعتمادبه‌نفس می‌شود.

متوجه شده‌ام دانشجویانی که در بیست‌سالگی در مورد برنامه‌های شغلی‌شان بسیار مطمئن هستند، از آن دست افرادی هستند که در سی‌سالگی حسرت‌های عمیقی دارند.

«پیشرفت بدون تغییر غیرممکن است و کسانی که نتوانند ذهن‌شان را تغییر دهند، نمی‌توانند هیچ‌چیزی را تغییر دهند.»

وقتی مردم به نصیحتی گوش نمی‌دهند، همیشه دلیلش این نیست که با آن مخالف هستند. گاهی در مقابل حس فشار و این حس که کسی دارد تصمیم‌شان را کنترل می‌کند مقاومت می‌کنند.

غرور، جهالتِ همراه با اعتقاد راسخ است.

بسیاری از افراد سعی می‌کنند خودشان را باهوش نشان دهند. اما شنونده‌های خوب بیشتر علاقه دارند کاری کنند که مخاطب‌شان احساس باهوش‌بودن کند.

«اگه به گذشته‌ات فکر کنی و با خودت نگی" وای، یک سال پیش من چقدر خنگ بودم"، یعنی توی سال گذشته چیز خاصی یاد نگرفتی.»

یک یادداشت برای خودم: یادم باشد در سفر بعدی‌ام به قلهٔ کوه حماقت، یک سلفی از خودم بگیرم.

افراد توافق‌ناپذیر بیشتر نقد می‌کنند، بدبین هستند، دیگران را به چالش می‌کشند و احتمال اینکه مهندس یا وکیل شوند بیشتر از سایر افراد است. این افراد نه‌تنها با مشاجره‌کردن مشکلی ندارند، بلکه از این کار انرژی می‌گیرند. اگر فرد بسیار توافق‌ناپذیری باشید، ممکن است از مشاجرات، بیشتر از مکالمات دوستانه لذت ببرید. این ویژگی معمولاً با بدنامی همراه است: باور عمومی این است که افراد توافق‌ناپذیر، آدم‌های بدخلقی هستند که دربارهٔ هر ایده‌ای غر می‌زنند

بحث‌کردن من با دیگران نشانهٔ بی‌احترامی به آن‌ها نیست، بلکه نشانهٔ احترام است. بحث‌کردن یعنی من به‌قدری برای نظر آن‌ها ارزش قائلم که آن را به چالش بکشم. اگر نظرشان برایم مهم نبود، خودم را به زحمت نمی‌انداختم.

علاج گیرافتادن در کوه حماقت، مصرف مداوم تواضع است.

افکار ما به عاداتی تبدیل می‌شوند که ما را کُند می‌کنند و تا زمانی که دیگر کار از کار گذشته، به خودمان زحمت نمی‌دهیم دربارهٔ آن‌ها مردد شویم.

والدین در پشت درهای بسته بحث می‌کنند چون می‌ترسند که این مشاجرات فرزندشان را مضطرب کند یا به‌نوعی به شخصیت او آسیب برساند. باوجوداین، تحقیقات نشان می‌دهد تعداد دفعاتی که والدین باهم بحث می‌کنند، هیچ تأثیری بر رشد تحصیلی، اجتماعی و عاطفی فرزندان ندارد. آنچه اهمیت دارد این است که والدین موقع بحث چقدر احترام یکدیگر را نگه می‌دارند، نه اینکه هرچند وقت یک‌بار باهم بحث می‌کنند. بچه‌هایی که والدین‌شان مشاجرات سازنده دارند، در دوران دبستان از نظر عاطفی احساس امنیت بیشتری می‌کنند و در سال‌های بعد هم، بیشتر از دیگران با هم‌کلاسی‌های‌شان مهربان هستند و به آن‌ها کمک می‌کنند.

طالع‌بینی به معنی نگه‌داشتن کلیشه‌های بی‌اساس در مورد آدم‌ها در ذهن، تنها برمبنای ماه تولد آن‌هاست

روان‌شناسان معتقدند بسیاری از چیزهایی که به درست بودن‌شان باور داریم تنها حاصل بدیهیات فرهنگی هستند: چیزهایی که خیلی‌ها به آن باور دارند و به‌ندرت کسی به درستی‌شان شک می‌کند. اگر دقیق‌تر به آن‌ها نگاه کنیم اغلب متوجه می‌شویم که پایه‌های متزلزلی دارند.

چیزی که بر ما تأثیری نگذارد، می‌تواند اعتقادات‌مان را راسخ‌تر کند. همان‌طور که واکسن از سیستم ایمنی بدن‌مان در مقابل ویروس محافظت می‌کند، عمل مقاومت نیز سیستم ایمنی روان‌مان را تقویت می‌کند. ردکردن یک دیدگاه، پادتن‌هایی علیه تلاش‌های آینده برای تاثیرگذاری ایجاد می‌کند. به اعتقادات‌مان مطمئن‌تر می‌شویم و کنجکاوی‌مان در مورد دیدگاه‌های دیگر کمتر می‌شود. دیگر استدلال‌های مخالف ما را گیج و متعجب نمی‌کند: تکذیبهٔ ما از پیش آماده است.

در هر مرحلهٔ زندگی‌مان از جمله انتخاب شغل اول، ازدواج دوم یا آوردن بچهٔ سوم می‌توانیم مکث کنیم و از دیگران بپرسیم که آرزو داشتند قبل از این تجربیات، چه چیزی را می‌دانستند. وقتی خودمان از مرحله‌ای می‌گذریم، می‌توانیم آنچه را باید خودمان در آن بازاندیشی می‌کردیم با دیگران به‌اشتراک بگذاریم.

افراد هرچه باهوش‌تر باشند، محکم‌تر زمین می‌خورند

«اگه به گذشته‌ات فکر کنی و با خودت نگی" وای، یک سال پیش من چقدر خنگ بودم"، یعنی توی سال گذشته چیز خاصی یاد نگرفتی.»

طبق یک مطالعهٔ معتبر، معماران بسیار خلاق برخلاف معمارانی که مهارت داشتند اما خلاقیت‌شان کم بود، در خانه‌هایی بزرگ شده بودند که مشاجره زیاد رخ می‌داد. آن‌ها اغلب در خانه‌هایی بزرگ شده بودند که «پرتنش اما ایمن» بودند. این گفتهٔ روان‌شناس رابرت آلبرت است. او در ادامه خاطرنشان می‌کند: «افرادی که در بزرگسالی خلاق هستند، فرزندان خانواده‌هایی هستند که تنها صفتی که نمی‌توان به آن‌ها نسبت داد هماهنگی است: خانواده‌های کمی "متزلزل".» والدین این افراد با آن‌ها بدرفتاری فیزیکی یا کلامی نداشتند اما این به آن معنا نبود که از مشاجره نیز اجتناب می‌کردند. این والدین به جای اینکه به فرزندان خود بگویند هنگام بحث ساکت بمانند و اظهارنظر نکنند، آن‌ها را تشویق می‌کردند تا از حق خود دفاع کنند. این بچه‌ها یاد می‌گرفتند چگونه انتقاد و همچنین دفاع کنند.

اینکه نظرتان را تغییر دهید شما را به آدمی دورو یا دمدمی‌مزاج تبدیل نمی‌کند،‌ بلکه به این معناست که شما تمایل به یادگیری دارید.

به‌جای گوش‌دادن به دیدگاه‌هایی که باعث می‌شوند به فکر فروبرویم، به دیدگاه‌هایی گوش می‌دهیم که احساس خوبی به ما می‌دهند.

زمانی که بحث دارایی‌های‌مان در میان باشد، آن‌ها را با اشتیاق به‌روز می‌کنیم. وقتی کمد لباس‌های‌مان از مُد می‌افتد، لباس جدید می‌خریم و وقتی آشپزخانه‌مان قدیمی می‌شود آن را بازسازی می‌کنیم، ولی زمانی که نوبت به دانش و عقایدمان می‌رسد، تمایل داریم روی آن‌ها پافشاری کنیم.

وقتی خودمان را وقف یک برنامه می‌کنیم و آن برنامه آن‌طور که می‌خواهیم پیش نمی‌رود، اولین حس غریزی‌مان معمولاً این نیست که در آن بازاندیشی کنیم. در عوض، مایل هستیم که اصرار کنیم و منابع بیشتری خرج آن کنیم. به این الگو «تشدید تعهد» می‌گویند. شواهد نشان می‌دهد که کارآفرینان، استراتژی‌های شکست‌خورده را مصرّانه حفظ می‌کنند، درحالی‌که بهتر است تغییر جهت دهند. مربیان اتحادیهٔ ملی بسکتبال مدام روی قراردادهای جدید با افرادی پایین‌تر از سطح انتظار سرمایه‌گذاری می‌کنند و زمانِ بازی بیشتری به آن‌ها می‌دهند. سیاستمداران فرستادن سربازان به جنگ را ادامه می‌دهند؛ جنگی که از همان ابتدا نباید شروع می‌شد. یک عامل مؤثر، هزینه‌های ازدست‌رفته است ولی مهم‌ترین دلیل روانی است، نه مالی. تشدید تعهد به این دلیل اتفاق می‌افتد که ما موجوداتی استدلال‌گر هستیم، مدام به‌دنبال این هستیم که باورهای قبلی‌مان را توجیه کنیم تا از نفس‌مان دلجویی کنیم، از تصاویر ذهنی‌مان محافظت کنیم و به تصمیمات گذشته‌مان اعتبار دهیم.