بریده‌هایی از کتاب دروغ

تا حالا فکر کرده‌ای چندتا آدم واقعاً توی زندگیت مهم بوده‌اند؟ منظورم آن‌هایی است که کاری کرده‌اند که واقعاً تغییر کنی.

از پول‌دارها خوشم نمی‌آید. زیادی ازخودراضی‌اند. وقتی زیادی پول داشته باشی، بعضی قسمت‌های مغزت آب می‌روند، کاملاً مطمئنم. عشق می‌کنم آن‌هایی که خیلی پول‌دارند، ورشکسته شوند. این‌طوری می‌فهمند دنیای واقعی چه‌جوری است.

وقتی توی یک صفحهٔ سفید می‌نویسی، حس می‌کنی قرار است همه‌چیز خوب از آب دربیاید.

«زندگی یک بازی است، پسر. زندگی یک بازی است و باید آن را براساس قواعدش بازی کرد.» «بله آقا. می‌دانم که بازی است. می‌دانم.»

بعضی آدم‌ها اگر هرگز بچه‌دار نمی‌شدند، خوشبخت‌تر می‌بودند. پدرم یکی از آن‌هاست.

براساس چیزهایی که از تو می‌دانم، یک آدم عادی هستی با یک خانوادهٔ درست‌وحسابی. باید با تعریف کردن این چیزها ترسانده باشمت. مطمئنم هیچ‌وقت تصور نمی‌کردی زندگی کثافتی مثل زندگی من وجود داشته باشد، نه؟ متأسفم که اولین کسی هستم که یک دنیای متفاوت را نشانت می‌دهد، یک دنیای خیلی بدتر. سهم من این بود که توی چنین دنیایی متولد شوم، ممکن بود سهم تو هم همین باشد.

اگر به چیزی فکر نکنی، هیچ‌چیز برایت اهمیت ندارد. قبلاً فکر نمی‌کردم.

سکوت، سکوت و باز هم سکوت. سکوت را دوست دارم. سکوت آزار ندارد. کلمات، چرا.

وقتی برای پنجره‌های خانه‌ات نرده می‌گذاری، به آن‌هایی فکر می‌کنی که می‌خواهند بیایند تو، هیچ‌وقت به آن‌هایی که می‌خواهند بروند بیرون فکر نمی‌کنی، مثلاً خودت.

تو. بدون تو هیچ‌وقت همهٔ این‌هایی را که درونم جریان دارد، کشف نمی‌کردم. از وقتی می‌دانم وجود داری، دنیا یک جور دیگر شده، بهتر شده. تو باعث می‌شوی آینده به زحمتش بیرزد.

تا حالا فکر کرده‌ای چندتا آدم واقعاً توی زندگیت مهم بوده‌اند؟ منظورم آن‌هایی است که کاری کرده‌اند که واقعاً تغییر کنی. معمولاً تعداد کمی هستند.

عشق احمق‌مان می‌کند. مغزگنجشکی‌هایی که نه می‌توانند درست فکر کنند، نه چیزی حالیشان می‌شود. مشکل این‌جاست که هیچ‌کس خبر ندارد چه به سرش آمده.

نمی‌ترسی وقتی فکر می‌کنی اگر فقط یک میلی‌متر از مسیرت منحرف شده بودی، زندگیت چه‌طور می‌شد؟

چیزی که بیش‌تر از همه دوست داشتم، سکوت بود. یک چیز جادویی توی سکوت هست، یک چیز ماورائی.

برای داشته‌هایمان ارزش قایل نمی‌شویم مگر وقتی آن‌ها را به خطر بیندازیم، حتی گاهی وقتی به‌کلی از دست‌شان بدهیم. این یکی از آن چیزهایی است که نشان می‌دهد ما آدم‌ها این‌قدرها هم که فکر می‌کنیم باهوش نیستیم.

بعضی وقت‌ها صبر زیادی لازم داری تا با آدم‌های کم‌حرفی مثل من دوست شوی.

آن‌هایی که مسئول قانون‌گذاری‌اند همیشه فراموش می‌کنند که همهٔ ما، هر جایی که به دنیا آمده باشیم، نیازهای یکسانی داریم. مشکل این است که توی محلهٔ ما مردم کارهای زیادی بلد نیستند. همان‌طوری که گفتم، آن‌جا محلهٔ روشنفکرها نیست. اگر یک عمله بی‌کار بماند و کار دیگری پیدا نکند، فقط می‌تواند از واقعیت فرار کند، تا وقتی همان واقعیت یقه‌اش را بگیرد.

رمان‌ها معمولاً یک پاسخ‌اند. پاسخی خشم‌آلود، ناامید، احساسی، که اغلب هیچ نتیجه‌ای ندارند جز برانگیختن سؤال‌های بیش‌تر، سؤال‌هایی که پاسخ سرراستی ندارند، سؤال‌هایی که به لحظه‌ای مکث و تفکر می‌ارزند.

فکر می‌کردم هیچ‌وقت آن را برای کسی تعریف نخواهم کرد. قبل از این‌که تو را بشناسم، برایم اهمیتی نداشت مردم درباره‌ام چه فکری می‌کنند. قبل از تو هیچ‌چیز برایم اهمیت نداشت. حتی این‌که فکر کنند یک قاتل روان‌نژندم.

تا حالا به این فکر کرده‌اید که چه‌قدر زمان نیاز داریم تا عاشق شویم؟ یک ثانیه؟ پنج دقیقه؟ دو ساعت؟ یک روز؟ یک هفته؟ همهٔ جواب‌ها درست هستند.

طبق ادعای دانشمندان، این بیماری وخیم که «عشق» نام دارد، سه ماه طول می‌کشد. در ضمن می‌گویند بدون این‌که اثری از خودش باقی بگذارد، از بین می‌رود. من موافق نیستم. وقتی یک توفان با شدتِ تمام از زندگیت می‌گذرد، چیزی را سرجایش باقی نمی‌گذارد.

تا حالا به این فکر کرده‌اید که چه‌قدر زمان نیاز داریم تا عاشق شویم؟ یک ثانیه؟ پنج دقیقه؟ دو ساعت؟ یک روز؟ یک هفته؟ همهٔ جواب‌ها درست هستند.

مطمئنم خودت می‌دانی: برای ماهایی که دوست داریم کتاب بخوانیم، دنیای واقعی اهمیتی ندارد. تنها خواسته‌مان این است که بگذارند کتاب‌مان را بخوانیم.

تا حالا حساب کرده‌اید چه‌قدر از زندگی‌مان را فقط برای انتظار کشیدن هدر می‌دهیم؟

فکر کردنْ بعضی وقت‌ها درد دارد.

معمولاً از من می‌پرسند سعی دارم با رمان‌هایم چه چیزی را القا کنم؟ از تصحیح فعل شروع می‌کنم. «القا کردن» فعل نفرت‌انگیزی است. من نه می‌خواهم چیزی را القا کنم، نه دلم می‌خواهد چیزی را به من القا کنند. دلم می‌خواهد «منتقل کنم»، «دعوت کنم» و «علاقه‌مند کنم». تمام این‌ها را با همهٔ آن‌چه دارم، انجام می‌دهم: قصه‌ها، کلمات. «برانگیختن احساس». این فعلی است که بیش‌تر دوست دارم. تلاش من این است: برانگیختن احساسات خوانندگان جوان، به همان روشی که کتاب‌های دوران نوجوانیم احساساتم را برانگیختند. حتی اگر آن‌چه به دست می‌آورم فقط اندازهٔ پنج دقیقه تفکر باشد، شادیم کامل خواهد بود.

ناتورِ دشت را خیلی بیش‌تر از آن‌چه تصور می‌کردم، دوست داشتم. این یارو، هولدن، تقریباً عین خودم خُل‌وضع بود. عین خودم دیوانه بود. یا حتی شاید هم بیش‌تر. سؤال‌های عجیبی از خودش می‌کرد، مثل من. دوست داشت کتاب بخواند، مثل من. یا مردم آزارش می‌دادند، یا او از مردم بدش می‌آمد، درست مثل من.

صبر. این همان واژه‌ای است که بیش‌تر از تمام واژه‌های لغت‌نامه ازش بیزارم.

برای داشته‌هایمان ارزش قایل نمی‌شویم مگر وقتی آن‌ها را به خطر بیندازیم، حتی گاهی وقتی به‌کلی از دست‌شان بدهیم. این یکی از آن چیزهایی است که نشان می‌دهد ما آدم‌ها این‌قدرها هم که فکر می‌کنیم باهوش نیستیم.

طبق ادعای دانشمندان، این بیماری وخیم که «عشق» نام دارد، سه ماه طول می‌کشد. در ضمن می‌گویند بدون این‌که اثری از خودش باقی بگذارد، از بین می‌رود. من موافق نیستم. وقتی یک توفان با شدتِ تمام از زندگیت می‌گذرد، چیزی را سرجایش باقی نمی‌گذارد.