بریده‌هایی از کتاب دروغ

تا حالا فکر کرده‌ای چندتا آدم واقعاً توی زندگیت مهم بوده‌اند؟ منظورم آن‌هایی است که کاری کرده‌اند که واقعاً تغییر کنی.

مطمئنم خودت می‌دانی: برای ماهایی که دوست داریم کتاب بخوانیم، دنیای واقعی اهمیتی ندارد. تنها خواسته‌مان این است که بگذارند کتاب‌مان را بخوانیم.

. از پول‌دارها خوشم نمی‌آید. زیادی ازخودراضی‌اند. وقتی زیادی پول داشته باشی، بعضی قسمت‌های مغزت آب می‌روند، کاملاً مطمئنم.

از پول‌دارها خوشم نمی‌آید. زیادی ازخودراضی‌اند. وقتی زیادی پول داشته باشی، بعضی قسمت‌های مغزت آب می‌روند، کاملاً مطمئنم. عشق می‌کنم آن‌هایی که خیلی پول‌دارند، ورشکسته شوند. این‌طوری می‌فهمند دنیای واقعی چه‌جوری است.

بعضی وقت‌ها زندگی می‌ایستد. فقط چند ثانیه، بدون هیچ حرکتی. انگار دنیا سکوت می‌کند تا زیر آن چیزی که واقعاً مهم است خط بکشد.

وقتی توی یک صفحهٔ سفید می‌نویسی، حس می‌کنی قرار است همه‌چیز خوب از آب دربیاید.

بعضی آدم‌ها اگر هرگز بچه‌دار نمی‌شدند، خوشبخت‌تر می‌بودند. پدرم یکی از آن‌هاست.

بهتر است تقریباً هیچ‌وقت هیچ‌چیز را برای کسی تعریف نکنی، چون مردم هیچ‌وقت درست‌وحسابی درکت نمی‌کنند

«زندگی یک بازی است، پسر. زندگی یک بازی است و باید آن را براساس قواعدش بازی کرد.» «بله آقا. می‌دانم که بازی است. می‌دانم.»

اگه خوشت بیاد، فوری می‌فهمی. کتاب باید از همون خطوط اولش تو رو درگیر کنه. می‌دونستی؟»

اگر به چیزی فکر نکنی، هیچ‌چیز برایت اهمیت ندارد. قبلاً فکر نمی‌کردم.

براساس چیزهایی که از تو می‌دانم، یک آدم عادی هستی با یک خانوادهٔ درست‌وحسابی. باید با تعریف کردن این چیزها ترسانده باشمت. مطمئنم هیچ‌وقت تصور نمی‌کردی زندگی کثافتی مثل زندگی من وجود داشته باشد، نه؟ متأسفم که اولین کسی هستم که یک دنیای متفاوت را نشانت می‌دهد، یک دنیای خیلی بدتر. سهم من این بود که توی چنین دنیایی متولد شوم، ممکن بود سهم تو هم همین باشد.

مطمئنم خودت می‌دانی: برای ماهایی که دوست داریم کتاب بخوانیم، دنیای واقعی اهمیتی ندارد. تنها خواسته‌مان این است که بگذارند کتاب‌مان را بخوانیم.

تو. بدون تو هیچ‌وقت همهٔ این‌هایی را که درونم جریان دارد، کشف نمی‌کردم. از وقتی می‌دانم وجود داری، دنیا یک جور دیگر شده، بهتر شده. تو باعث می‌شوی آینده به زحمتش بیرزد.

وقتی برای پنجره‌های خانه‌ات نرده می‌گذاری، به آن‌هایی فکر می‌کنی که می‌خواهند بیایند تو، هیچ‌وقت به آن‌هایی که می‌خواهند بروند بیرون فکر نمی‌کنی، مثلاً خودت.

سکوت، سکوت و باز هم سکوت. سکوت را دوست دارم. سکوت آزار ندارد. کلمات، چرا.

تا حالا فکر کرده‌ای چندتا آدم واقعاً توی زندگیت مهم بوده‌اند؟ منظورم آن‌هایی است که کاری کرده‌اند که واقعاً تغییر کنی. معمولاً تعداد کمی هستند.

تا حالا به این فکر کرده‌اید که چه‌قدر زمان نیاز داریم تا عاشق شویم؟ یک ثانیه؟ پنج دقیقه؟ دو ساعت؟ یک روز؟ یک هفته؟ همهٔ جواب‌ها درست هستند.

آن‌هایی که مسئول قانون‌گذاری‌اند همیشه فراموش می‌کنند که همهٔ ما، هر جایی که به دنیا آمده باشیم، نیازهای یکسانی داریم. مشکل این است که توی محلهٔ ما مردم کارهای زیادی بلد نیستند. همان‌طوری که گفتم، آن‌جا محلهٔ روشنفکرها نیست. اگر یک عمله بی‌کار بماند و کار دیگری پیدا نکند، فقط می‌تواند از واقعیت فرار کند، تا وقتی همان واقعیت یقه‌اش را بگیرد.

فکر کردنِ زیادی دیوانه‌ات می‌کند