بریده‌هایی از کتاب لطفاً بیدارم نکن

دکتر گفته بود: «زندگی کوتاه‌تر از آنی است که آدم‌ها فکر می‌کنند.»

من فکر نمی‌کنم چه بنویسم! فکر وادارم می‌کند که بنویسم. این مرَضِ بی‌سوادی است که ما را محکوم به حرف زدن می‌کند، وگرنه تا چشم‌ها می‌بیند، چه نیازی به زبان‌بازی است.

خیانت یعنی ذهنت جایی باشد، خودت جای دیگر!

«کاش آدم‌ها به اولین کسی که دوستش داشتند، می‌رسیدند.»

مادرم گفت: «هرچه قسمت! بیشتر از قسمت، نصیب آدمی نمی‌شود.»

بعضی وقت‌ها خواب‌ها، داستان‌های قشنگ‌تری برایمان تعریف می‌کنند.

بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم تنفر را باید به زبان آورد تا به آسودگیِ خیال رسید.

من راحتی را در انتظار کشیدن‌های بیهوده می‌بینم.

«از صداقت تو خوشم می‌آید. اصلاً من عاشق همین صداقت تو شدم. ولی باید بدانی زن‌ها، مردهای دروغگو را بیشتر می‌پسندند و زودتر از آنچه فکرش را بکنند دل می‌بندند.»

گفت: «من حوا می‌شوم و تو آدم باش. برای یک‌بار هم که شده...»

«تو مثل یک شیشهٔ شکسته، وصلهٔ هر پنجره‌ای.»

من کمربند طلایی را در آسمان تاریک، دور زحل خواهم بست.